Η ανάπτυξη του σώματός μας και των ατομικών μας ικανοτήτων – κίνηση, ομιλία, σκέψη, κλπ – είναι το καλό παράδειγμα για την ζωή του εσωτερικού μας ανθρώπου. Διότι όπως αυτά αναπτύσσονται σε κάθε φυσικό πρόσωπο, έτσι και στον εσωτερικό μας κόσμο οι ικανότητές μας αναπτύσσονται, όχι βέβαια αυτόματα, όπως συμβαίνει με το σώμα μας, αλλά με την δική μας πρωτοβουλία, με την δική μας εξουσία και με την δική μας απόφαση.
Ενώ δηλαδή το σώμα μας και οι φυσικές μας ικανότητες αναπτύσσονται χωρίς την δική μας επιλογή, στον εσωτερικό μας κόσμο τίποτα δεν αναπτύσσεται χωρίς την δική μας απόφαση και πρωτοβουλία. Κάθε άνθρωπος αποφασίζει να στραφεί προς την καλλιέργεια και την αύξηση του εσωτερικού του ανθρώπου – των συναισθημάτων, των εσωτερικών του αναζητήσεων για τα ζητήματα της ζωής κλπ, και χωρίς την ατομική μας απόφαση καμία πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει στην ανάπτυξη του εσωτερικού μας ανθρώπου και των εσωτερικών μας ικανοτήτων.
Διότι μέσα μας αναπτύσσεται η ικανότητα της κατανόησης των μη ορατών ακόμη πραγμάτων. Δηλαδή μέσα μας κατοικεί και εκεί λειτουργεί το εφόδιο της πίστης, το οποίο βρίσκεται μέσα μας από τον ίδιο τον δημιουργό μας, αλλά νηπιάζει, δεν είναι ώριμο και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της προσωπικής μας καθημερινότητας. Και αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια προσωπικών δεδομένων, έχει ως αποτέλεσμα την υποταγή μας σε θελήματα άλλων και όχι δικά μας, έχει ως αποτέλεσμα την εξυπηρέτηση άλλων συμφερόντων και όχι των προσωπικών μας αναζητήσεων, έχει ως αποτέλεσμα την συσκότιση της προοπτικής της ζωής μας και την αρπαγή των δικών μας ευκαιριών.
Διότι χωρίς την πίστη, χωρίς την ανάπτυξη της πίστης στο όριο της ωριμότητας που μας υπέδειξε ο ίδιος ο Χριστός, παραμένουμε ικανοί μόνον για την κάλυψη των καθημερινών αναγκών. Άρα ζούμε χωρίς την προοπτική της αιωνιότητας που ο δημιουργός έχει καθορίσει ως συστατικό στοιχείο της καθημερινότητας. Ενώ δηλαδή είμαστε δημιουργημένοι για άλλες προοπτικές, εμείς καταναλίσκουμε τις ελάχιστες δυνάμεις της πίστης που έχουμε, στην δράση μας για τον άρτο τον επιούσιο και τίποτα άλλο.
Διότι επιστρέφουμε το βράδυ από την κούραση της ημέρας για τον βιοπορισμό, και διαπιστώνουμε ότι έχουμε εξαντληθεί ψυχικά, έχουμε ξοδέψει όλο το ημερήσιο απόθεμα που είχαμε, με αποτέλεσμα οι σκέψεις μας να είναι ατροφικές, αδύναμες, χωρίς προοπτικές μέλλοντος. Και φυσικά η ψυχική μας δύναμη ακολουθεί την πτωτική πορεία της σωματικής μας ικανότητας, ενώ θα έπρεπε όχι μόνον πτωτική πορεία να μην έχει, αλλά να ανατροφοδοτεί ακόμη και το σώμα μας με ελπίδα και αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο.
