Όσα έχουμε ήδη κατακτήσει δεν χρειάζεται να τα κατακτήσουμε ξανά, αλλά χρειάζεται να τα προστατεύουμε και να τα διατηρούμε. Η κατάκτηση αφορά κάτι που δεν το έχω ήδη κατακτήσει. Δηλαδή αφορά το άγνωστο, αυτό που θεωρώ ότι μου ανήκει, αλλά δεν το έχω στην εξουσία μου, διότι κάποιος άλλος το παρακρατεί.

Και αυτή η στάση δεν είναι άρρωστη και προβληματική, αλλά είναι στάση ορθολογική και υγιής. Διότι χωρίς καθημερινή επέκταση των όσων έχω θα σημαίνει και θάνατο. Και φυσικά δεν γίνεται λόγος μόνο για τα χρήματα ή την κοινωνική μου θέση που κατέχω ήδη, αλλά γίνεται λόγος και για άλλες αξίες, ίσως και πιο πολύτιμες από αυτές της καθημερινότητας. Αξίες που αφορούν το μέλλον μου και των ανθρώπων που ζουν μαζί μου, αξίες που αφορούν αυτή αλλά και την άλλη ζωή, αξίες που προδιαγράφουν το μέλλον και δεν καλλωπίζουν το παρελθόν. Αξίες που πέραν των ατομικών μου αναγκών, προσφέρουν και τροφή ενδιαφέροντος και για άλλους, σήμερα αλλά και στο μέλλον.

Μόνον τότε ολοκληρώνεται η ανάγκη του ανθρώπου για κατάκτηση. Όταν εκτός από το αναγκαίο εφήμερο, καλλιεργεί και τις προϋποθέσεις του μέλλοντος, συμβάλλει στην ευτυχία των ανθρώπων που δεν ήλθαν ακόμη στη ζωή, αλλά θα έλθουν στο μέλλον. Και στα ζητήματα αυτά, η καλλιέργεια της πίστης είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την αποτελεσματική κατάκτηση και διατήρηση. Κατάκτηση του άγνωστου, διατήρηση των κεκτημένων.