Οι θυσίες των ζώων ήταν μια αρχαία θρησκευτική πρακτική σε όλους τους λαούς της γης. Η θυσία είχε πάντοτε σχέση με τον θεό και την επαφή του ανθρώπου μαζί του.

Μάλιστα στον Μωσαϊκό Νόμο οι θυσίες ήταν αυστηρά καθορισμένες, τόσο ως προς τον χρόνο, όσο και ως προς τον σκοπό και την πρακτική που θα έπρεπε να εφαρμόζεται. Αυτό ίσχυε μέχρι την εποχή του Χριστού, οπότε το αίμα του Χριστού αντικατέστησε το αίμα των θυσιών με την διευκρίνιση ότι το αίμα των ζώων δεν μπορούσε να εξαγνίσει κατά τη συνείδηση τον λατρευτή, κάτι που έγινε δυνατόν με το αίμα του Χριστού ο οποίος προσέφερε τον εαυτό του, προκειμένου οι άνθρωποι να μην θεωρούν ότι ο θεός εξευμενίζεται με το αίμα των ζώων.

Και ο σημερινός ακροατής των λόγων του Χριστού πρέπει να λαμβάνει υπόψη του την εικόνα που είχε ο Χριστός και οι μαθητές του όταν μιλούσαν και έκαναν την διδασκαλία για την ανάσταση. Η απόσταση ανάμεσα στις κοινωνίες που πρόσφεραν θυσίες ζώων ως λατρευτική πράξη στον θεό και στις σημερινές αποστασιοποιημένες από την θρησκεία κοινωνίες, οφείλεται στην καλλιέργεια που έχει μεσολαβήσει τα δυο χιλιάδες χρόνια μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες όλων των εποχών.

Εκείνο που δεν άλλαξε είναι η ανάγκη των ανθρώπων να λύσουν τα προβλήματά τους και κυρίως να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Γιατί μπορεί μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας σήμερα να έχουν λύσει τα βιοποριστικά ζητήματα, παραμένει όμως το ερώτημα αν ο κόσμος και η σχέση μας μαζί του ολοκληρώνεται με την ληξιαρχική πράξη θανάτου ή όχι.