Για να αποφύγουμε τον μηδενισμό πρέπει να είμαστε κάθε στιγμή προσεκτικοί και να μην παραβλέπουμε ή να κάνουμε ότι αγνοούμε την πραγματικότητα. Διότι, η άγνοια όταν είναι σκόπιμη, και ενώ μπορούσα να ξέρω την αλήθεια εγώ αποφάσισα να προφασιστώ ότι δεν ήξερα, αυτή η κατάσταση προφανώς θα οδηγήσει σε τραγωδίες, είτε άμεσα είτε στο μέλλον.
Διότι, η αδιαφορία ή άλλες προτιμήσεις αντί για την απόκτηση της γνώσης της αλήθειας, δεν πρόκειται να καλύψουν το κενό της δικής μου γνώσης. Αυτό αποδεικνύει ότι δεν ενδιαφέρομαι για την ουσία των πραγμάτων, αλλά παραπλανώ την συνείδησή μου με ανώφελες και μάταιες δικαιολογίες για να μην προχωρήσω στην επίγνωση της αλήθειας και να βρεθώ ελεύθερος από τις συνέπειες των δικών μου λαθών.
Ενώ, δηλαδή, ξέρω τί πρέπει να κάνω, το αποφεύγω, δηλαδή αποφεύγω την προσωπική μου ευθύνη και περιμένω κάποιος άλλος να κάνει αυτό που έπρεπε εγώ να κάνω, νομίζοντας ότι έτσι θα αποφύγω τις δικές μου ευθύνες. Και αυτό είναι φαρισαϊσμός, δηλαδή σκόπιμη παραπλάνηση της συνείδησής μου, πράξη η οποία με αποσυνδέει από την αλήθεια της δημιουργίας και των πραγμάτων. Η απόκρυψη της αλήθειας και η σκόπιμη άγνοια είναι ταυτόσημα με την παγίδα, μέσα στην οποία όποιος πέσει θα πληρώσει υψηλό κόστος αιχμαλωσίας και κόπους για την απελευθέρωσή του.
Γι’ αυτό και ο Χριστός προειδοποιούσε για την πορεία προς τα προσωπικά μας αδιέξοδα, διδάσκοντας από την μια πώς να αποφύγουμε τις παγίδες, και από την άλλη τί πρέπει να κάνουμε εάν βρεθούμε στον λάκκο με τα φίδια που έρχονται να σφάξουν και να καταστρέψουν την προσωπική μας άνεση. Διότι το καλύτερο είναι να αποφύγουμε τα λάθη, ωστόσο, ο Χριστός δεν μας άφησε στην άγνοια αλλά μας υπέδειξε και με ποιο τρόπο θα βγούμε από τα προσωπικά μας αδιέξοδα, επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις με ορθό τρόπο, αποφεύγοντας τα λάθη που μας οδήγησαν στα αδιέξοδα.
Διότι, δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος που να μην κάνει λάθος επιλογές και λάθος πράξεις, Όμως ο Χριστός, επειδή ήξερε τον ανθρώπινο χαρακτήρα, μερίμνησε και για την ορθή επιστροφή στην αλήθεια και στην πραγματικότητα της ζωής, χωρίς υπεκφυγές για τις προσωπικές μας ευθύνες.
Η εύκολη δικαιολογία ότι δεν φταίω εγώ για τα λάθη μου αλλά κάποιοι άλλοι και η κοινωνία των ανθρώπων γενικότερα, είναι η πηγή που τροφοδοτεί την στασιμότητα και τα προσωπικά μας αδιέξοδα, με αποτέλεσμα αντί για την επιθυμητή ελευθερία να εισπράττουμε βαθύτερο βύθισμα στα καθημερινά μας ερωτήματα για τον σκοπό της ζωής μας.