Ο όρος “Αποκάλυψη” δεν σημαίνει μόνο την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη της Καινής Διαθήκης. Είναι ένας γενικός όρος που σημαίνει ότι, κάτι που ήταν μέχρι τώρα σκεπασμένο, καλυμμένο, σκεπασμένο με το πέπλο της άγνοιας και μη ορατό – αόρατο δηλαδή – έρχεται στο φως και γίνεται γνωστό ή μπορεί να γίνει γνωστό. Διότι, όταν κάτι γίνεται γνωστό, αυτή είναι μια γενική εικόνα, η οποία ωστόσο δεν είναι πάντα ακριβής. Διότι δίνεται η εντύπωση ότι η γνώση του μέχρι τώρα μη ορατού, σκεπασμένου και καλυμμένου με το πέπλο της άγνοιας, ότι τώρα έγινε γνωστό σε όλους, αλλά αυτό είναι μια πλάνη.
Διότι κάποιοι το ανακάλυψαν, το “ξεσκέπασαν” από το πέπλο της άγνοιας και το μετέφεραν στον χώρο της γνώσης. Όμως αυτό δεν είναι πανάκια, ούτε σημαίνει ότι η γνώση για το συγκεκριμένο ζήτημα είναι η ίδια για όλους. Κάποιοι προηγούνται, πολλοί έπονται, περισσότεροι θα καταλάβουν αργότερα, και ίσως πολλοί δεν θα καταλάβουν ποτέ τί ακριβώς έχει συμβεί με την νέα αποκάλυψη.
Διότι η δύναμη της αδράνειας και του βολέματος με όσα ξέραμε μέχρι σήμερα είναι συνήθως πιο δυνατή από την διάθεσή μας να κατανοήσουμε την νέα αποκάλυψη, τα νέα δεδομένα που μπορεί να αλλάξουν το κόσμο, αλλά και την ίδια την προσωπική μας ζωή. Και αυτή η αδράνεια, η νωθρότητα, επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της προσωπικής μας ζωής, με αποτέλεσμα πολλές φορές να αλλάζουν οι καιροί και οι συνθήκες και εμείς να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και στις παλιές μας συνήθειες.
Και αυτό αποβαίνει σταδιακά καταστροφικό για την προσωπική μας πρόοδο. Διότι τα δεδομένα της ζωής ανανεώνονται – βλέπετε τις ενημερώσεις που έρχονται στο κινητό μας τηλέφωνο κάθε τόσο -, οι ανάγκες μας αυξάνονται και μεταβάλλονται, τα παλιά δεν εξυπηρετούν πλέον τις νέες απαιτήσεις, και με τον τρόπο αυτό μένουμε πίσω, και δεν μπορούμε να συγχρονιστούμε με την πραγματικότητα της ζωής, καταντώντας πολλές φορές περίγελος στους γύρω μας.
Και ο Χριστός αυτό ακριβώς ήρθε να διώξει: το βόλεμα στην παρούσα κατάσταση. Ήρθε να ενημερώσει ότι ο καιρός ο παλιός έχει περάσει, τα πράγματα δεν μιλάνε πλέον, αλλά η λογική μιλάει, και με αυτήν θα έχουμε επιτυχίες, εάν βεβαίως είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε την δική του διδασκαλία και να φέρουμε τους εαυτούς μας και την προσωπική μας ζωή στην συχνότητα της δικής του διδασκαλίας.
Όσοι αγαπούν το παλιό, καλά κάνουν. Όσοι ενδιαφέρονται να γνωρίζουν το νέο, πράττουν καλύτερα. Και όσοι συνδυάζουν την εμπειρία του παλιού με τις νέες αποκαλύψεις της σύγχρονης ζωής, έχουν καλύτερες προοπτικές του μέλλοντος. Διότι τα παλιά και τα αρχαία πέρασαν. Τα νέα, οι νέες αποκαλύψεις και ανακαλύψεις είναι εδώ. Και μακάριος και πλήρης είναι εκείνο το πρόσωπο που προσπαθεί να κατανοήσει το παρελθόν – τα μαθήματα του παρελθόντος – και να τα βάλει μέσα στην δική του καθημερινή ζωή.
Το παλιό δεν είναι για τα σκουπίδια, αλλά αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Τα λάθη του παρελθόντος δεν είναι για την κατάκριση των ανθρώπων που τα έπραξαν, αλλά είναι μαθήματα προς αποφυγή. Και η σύγχρονη ζωή έχει περιθώρια να ενσωματώνει όλο το παρελθόν. Τα θετικά για μίμηση, και τα αρνητικά για αποφυγή. Το μάθημα στην καθημερινότητα δεν είναι η άρνηση, αλλά η ορθή εκτίμηση, ώστε το άτομο να βγαίνει κερδισμένο, και όχι ανόητος επαίτης του παρελθόντος, αφού ο δημιουργός δεν είναι νεκρός αλλά ζωντανός και επίκαιρος κάθε στιγμή στην προσωπική μας αναζήτηση.