Η κυκλοφορία και η κίνηση, πεζών και οχημάτων, στους σύγχρονους δρόμους είναι πρωτόγνωρη στην ιστορία της ανθρωπότητας και απέχει πολύ από την εικόνα που είχαν οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη την εποχή του Χριστού. Όταν λοιπόν έλεγε ο Χριστός “εγώ είμαι η οδός”, καθένας ακροατής ή μαθητής είχε την εικόνα των δρόμων της περιοχής, δηλαδή χωματόδρομους που οδηγούσαν από την μια περιοχή στην άλλη, χωρίς αυτό που σήμερα εμείς βιώνουμε καθημερινά στις προσωπικές μας μετακινήσεις.
Δηλαδή, αυτό που μας συνδέει με την εικόνα της εποχής του Χριστού δεν είναι ο δρόμος αυτός καθ’ αυτός, αλλά είναι η λειτουργία των δρόμων ως διαδικασία μεταφοράς και μετακίνησης από ένα σημείο της περιοχής σε άλλο σημείο, κοντινό ή μακρινό.
Κύριο, λοιπόν, χαρακτηριστικό των δρόμων ήταν ανέκαθεν η προσφορά ευκολίας για τις οποιεσδήποτε μετακινήσεις όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από σκοπό ή μέσον μετακίνησης. Η αφετηρία ήταν επιλογή του ενδιαφερόμενου, καθώς και το τέλος της προσωπικής του πορείας, η οποία ήταν πάντοτε – και παραμένει και σήμερα – απόλυτα εξειδικευμένη και προσωπική επιλογή.
Διότι μπορεί να υπάρχουν συνοδοιπόροι ή κάποιοι να κινούνται αντίθετα προς το δικό μου ρεύμα κυκλοφορίας, ωστόσο, αυτό δεν είναι πρόβλημα, γιατί καθένας ξέρει και έχει κάνει τις προσωπικές του επιλογές, τόσο για τον σκοπό και τον στόχο, όσο και για το μέσον και την ταχύτητα της μετακίνησής του. Όταν, λοιπόν, έλεγε ο Χριστός “εγώ είμαι η οδός που οδηγεί προς τον δημιουργό” καθένας καταλάβαινε τότε – αλλά και σήμερα – ότι δεν μπορεί να υπάρχει καμιά σύγχυση ως προς τον τρόπο και τις λεπτομέρειες της μετακίνησης. Ο δρόμος ήταν εκεί, τον είχαν ανοίξει άλλοι πριν από τον ενδιαφερόμενο περιπατητή, ο οποίος έπρεπε με αποκλειστική προσωπική ευθύνη να καθορίσει τον στόχο και την προσωπική του πορεία με τα εφόδια που ο ίδιος είχε επιλέξει.
Το κρίσιμο, δηλαδή, στοιχείο δεν ήταν ο δρόμος, γιατί γι’ αυτόν είχαν φροντίσει άλλοι. Ο ενδιαφερόμενος έπρεπε να επιλέξει μόνον τα εφόδια, να καθορίσει στον στόχο και τον σκοπό, και να ξεκινήσει την πορεία που ο ίδιος είχε αποφασίσει. Κανείς άλλος δεν είχε δικαίωμα να αλλάξει τον δρόμο και τον στόχο εκτός από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο, ο οποίος και “πλήρωνε” με τον δικό του κόπο την πορεία προς τον δικό του προσωπικό προορισμό που ο ίδιος είχε επιλέξει να πορευτεί, για τους λόγους που μόνο αυτός ήξερε.
Και νομίζω ότι αυτό δεν άλλαξε από την εποχή του Χριστού. Όλοι οι δρόμοι είναι εδώ, κάποιοι άλλοι τους άνοιξαν πριν από μας, και εμείς απλά καλούμαστε να κάνουμε τις προσωπικές μας επιλογές, τόσο για την αφετηρία, όσο και για τον τελικό στόχο και τα εφόδια που θα μας υποστηρίξουν κατά την διαδικασία της πορείας μας.