Οι βαθύτερες αναζητήσεις κάθε φυσικού προσώπου, ήταν πάντοτε κρίσιμο θέμα.
Πρώτον, διότι από τις αναζητήσεις αυτές προκύπτουν πάντα προσωπικές περιπέτειες και εξελίξεις. Δεύτερον, διότι πηγή των βαθύτερων αναζητήσεων δεν μπορεί να είναι μια κάποια επιφανειακή ανάγκη, αλλά πρόκειται για ανάγκη εξήγησης υπαρξιακών ζητημάτων μιας προσωπικότητας. Και όσο πιο προβεβλημένη κοινωνικά είναι αυτή η προσωπικότητα, τόσο οι απαντήσεις που θα λάβει το φυσικό αυτό πρόσωπο, και η διαχείρισή τους στην πρακτική του ζωή, θα έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινωνική της εξέλιξη.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν ο απόστολος Παύλος, δεν παρέμειναν στο φιλοσοφικό στοχασμό μόνον, αλλά προχώρησαν στην ρεαλιστική διδασκαλία του λόγου και της δύναμης της ανάστασης ως μιας δύναμης νέας γέννησης και νέου κτίσματος. Στην διδασκαλία δηλαδή ότι η επαφή και μόνιμη σχέση με τον λόγο του Χριστού γεννά ένα νέο πρόσωπο, το οποίο έρχεται στον φυσικό κόσμο για να εκτελέσει ένα συγκεκριμένο έργο. Ένα έργο που μπορεί να καταγραφεί στην ιστορία – όχι αναγκαστικά στα σχολικά εγχειρίδια ή την πολιτική ζωή ενός τόπου και χρόνου, αλλά ένα έργο υπαρκτό που μπορεί να περιγραφεί με σύγχρονους κάθε φορά επικοινωνιακούς όρους, κατανοητούς από κάθε κοινό θνητό.
Η πίστη στην δύναμη της ανάστασης φέρνει την έμπνευση στο φυσικό πρόσωπο, φέρνει τις δομικές αλλαγές στο εσωτερικό της προσωπικότητας, ανοίγει νέους ορίζοντες σκέψης και προβληματισμού για την καθημερινότητα της ζωής και την προοπτική της αιωνιότητας.
Και όλα αυτά ακριβώς γιατί το θέμα της πίστης παύει να είναι μόνον οι καθημερινές φυσικές μας ανάγκες, αλλά μετατοπίζεται σταδιακά σε ζητήματα επέκεινα της καθημερινότητας. Μετατοπίζεται σε ζητήματα που έχουν σχέση όχι μόνον με την περιοδική εμφάνιση της ζωής πάνω στη γη, αλλά με την λειτουργία της ίδιας της ζωής ως έκφρασης ενός σχεδίου του δημιουργού της ζωής. Ενός δημιουργού ο οποίος κινείται στην σφαίρα της μονιμότητας, άσχετα αν τα φυσικά δημιουργήματά του διατρέχουν και διαβιούν την περιοδικότητά τους σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
Κάθε φορά που ένας φυσικός οργανισμός ωριμάζει, και προφανώς πριν τον θάνατό του, ο δημιουργός της ζωής έχει σχεδιάσει την γέννηση και το νέο . Και αυτό συμβαίνει, ακριβώς διότι η ζωή και όχι ο θάνατος είναι το δομικό στοιχείο της δικής του προσωπικότητας, της δικής του υπαρξιακής σφαίρας δεδομένων.
