Το μεγάλο πρόβλημα με τους παρόχους είναι ότι δεν ξέρουμε τι ακριβώς, σε τι ποιότητα, δηλαδή, μας παρέχουν όσα υπόσχονται. Διότι άλλο είναι το περιγραφικό και άλλο το περιεκτικό. Με το περιγραφικό ορίζεται ένα κέλυφος, ενώ με το περιεκτικό καθορίζονται τα ουσιώδη ζητήματα που περιλαμβάνει η παροχή ενέργειας και η διαδικασία της διαρκούς ροής. Αυτά είναι κρίσιμα ζητήματα στην καθημερινότητα – όλοι αναζητούμε τον ασφαλέστερο πάροχο με τις μεγαλύτερες εγγυήσεις – και, φυσικά, η προσωπική έρευνα είναι το κυρίαρχο στοιχείο, διότι την τελική απόφαση για την προτίμησή μας δεν την παίρνει κάποιος άλλος, αλλά εμείς προσωπικά, άρα, εμείς έχουμε και την ευθύνη των επιλογών μας.
Και, φυσικά, όταν ερχόμαστε στα θέματα του μη ορατού κόσμου, εκεί το ζήτημα είναι ακόμη πιο περίπλοκο, διότι εκτός από την αναγκαία ερευνητική μας προσπάθεια, απαιτείται και μια παιδεία, μια εμπειρία για την κατανόηση των ζητημάτων που αναζητούμε την λύση. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν μας πέταξε ένα χαρτί με τις εντολές του, αλλά κάθισε μαζί μας για χρόνια, προκειμένου να μας διδάξει τον τρόπο της επαφής με την πηγή, αλλά και τους τρόπους που η επαφή με τον πάροχο της ζωής να παραμένει ενεργής και προστατευμένη από τις επιθέσεις των κλεπτών και των ληστών.
Μετά από μακρά περίοδο διδασκαλίας και εμπειριών, υπέδειξε στους τότε μαθητές του, – αυτούς που τον ακολουθούσαν και είχαν αντιληφθεί την αξία της δικής του προσέγγισης των εξηγήσεων για τον δημιουργό – την πηγή της ζωής και τον τρόπο που θα πρέπει αυτή η πηγή και ο σύνδεσμος μαζί της να παραμένουν στην πρώτη γραμμή της προσωπικής μας φροντίδας σε ημερήσια βάση: να ζούμε αξιοποιώντας τον προσωπικό μας χρόνο, εξαγοραζόμενοι τον καιρό, γιατί οι ημέρες και οι ώρες είναι πονηρές, και κάποιος κλέφτης μπορεί να αφαιρέσει πολύτιμα στοιχεία από τον εσωτερικό μας κόσμο ή να προκαλέσει ζημία στην σύνδεσή μας με τον πάροχο της ζωής.
Διότι δεν αρκεί να ξέρω τον πάροχο, αλλά πρέπει να αποκτήσω και την εργασιακή εμπειρία μαζί του, ώστε, από την μια να είμαι σε θέση να εκτιμώ ορθά τις αξίες της ζωής – και όχι μόνον κατά το συμφέρον που μπορεί να είναι και στιγμιαίο ή απατηλό – αλλά από την άλλη και να κατανοώ τους κινδύνους που προέρχονται από τους κλέφτες και τους ληστές. Το “εν πνεύματι και αληθεία” δεν είναι μια θεωρητική μόνο υπόδειξη, αλλά είναι και ένα περιεχόμενο που έχει ανάγκη έρευνας και πείρας από την σταδιακή εφαρμογή του.
Οι εικόνες του φυσικού κόσμου των παραβολών, οι λειτουργίες της ζωής όπως είναι κατανοητές από τις εικόνες του φυσικού μας κόσμου, όλα αυτά αποτελούν την αφετηρία για την δική μας εσωτερική εξέλιξη: πατώντας σταθερά στην αλήθεια και την σαφήνεια της δημιουργίας, να προχωρήσουμε σε κατανόηση των αξιών της ζωής, παρούσας και μέλλουσας, μέσα από την ανακάλυψη των δημιουργικών δυνάμεων που ενεργούνται, όχι μόνον μέσα στον φυσικό κόσμο, αλλά και στον εσωτερικό και ατέρμονα προσωπικό μας κόσμο. Έναν κόσμο του οποίου αγνοούμε το περιεχόμενο και την αξία, αρκούμενοι μόνον στο κέλυφος, στην περιγραφή, και μη αναζητώντας το περιεχόμενο της δύναμης της δικής του ατέρμονης ενέργειας.