Για να έχουμε δύναμη στην προσωπική μας καθημερινότητα απαιτείται ύπαρξη στοιχείων από τα οποία θα παραχθεί ενέργεια και στην συνέχεια αυτή η ενέργεια θα μετατραπεί σε προσωπική δύναμη, όπως συμβαίνει σε όλη την ζωή και στην φύση.
Διότι, δύναμη δεν απαιτείται μόνο για να κινηθεί το σώμα (μυϊκή), αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από εσωτερική δύναμη σκέψης, συναίσθησης, επιλογών και τελικά αποφάσεων, προκειμένου να κάνουμε ο,τιδήποτε. Δηλαδή, απαιτείται και η σύμπραξη του εσωτερικού ψυχικού μας κόσμου, προκειμένου να κινητοποιηθεί το σύνολο του οργανισμού μας προς την κατεύθυνση που εμείς αποφασίζουμε, είτε πρόκειται για απλό βηματισμό, είτε πρόκειται για σύνθετες λειτουργίες, από τις οποίες θα προκύψει το ατομικό μας έργο και όφελος.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα. Διότι, η τροφοδοσία του σώματος με τα αναγκαία για την δική του ενέργεια στοιχεία, γίνεται εύκολα κατανοητή από τις ανάγκες, για τις οποίες μας ειδοποιούν τα όργανα του σώματος. Ο εσωτερικός όμως άνθρωπος δεν ανανεώνεται. Και αυτό, βεβαίως, έχει ως αποτέλεσμα, το μεν σώμα να αναπτύσσεται ομαλά – έχει άλλωστε όλες αυτές τις δυνατότητες από την πρόβλεψη του δημιουργού – ενώ ο εσωτερικός μας κόσμος παραμένει αδύναμος και ασθενής μπροστά τις εξωτερικές και εσωτερικές απειλές που δέχεται κάθε στιγμή του επίγειου βίου.
Και αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε ώριμοι άνθρωποι, αλλά μας παρασύρει το παρόν και οι άλλοι, παραβλέποντας την αξία και τη σημασία της ατομικής ευθύνης και του μέλλοντος, εγγύς ή απώτερου. Διότι, εξήγησε ο Χριστός, το μεν παρόν έχει τις δικές του ανάγκες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μας απασχολήσει και το μέλλον, αφού το μεν παρόν παρέρχεται αλλά το μέλλον παραμένει αόρατο και άγνωστο.
Για τον λόγο αυτό και ο δημιουργός έχει θέσει μέσα στο φυσικό οργανισμό μας και τις δεξαμενές εκείνες, στις οποίες αποθηκεύονται τα μελλοντικά στοιχεία για τις ανάγκες του μέλλοντος, σε υπομονή, μακροθυμία, αγάπη και μυριάδες άλλες λειτουργίες οι οποίες θα τεθούν σε εφαρμογή όταν οι προσωπικές περιστάσεις το απαιτήσουν. Για τον λόγο αυτό και η πρώτη προτεραιότητα για κάθε ενδιαφερόμενο πρόσωπο δεν είναι μόνο η ικανοποίηση των παρόντων αναγκών, αλλά είναι και η πρόβλεψη για το μέλλον.
Διότι, εάν δεν προνοήσουμε για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο – για τους ενδιαφερόμενους για την διάσταση αυτή – τότε κινδυνεύουμε να μείνουμε μόνο στο σήμερα, εθελοτυφλώντας μπροστά στην αλήθεια που έρχεται αύριο και στο μέλλον. Και αυτές οι εσωτερικές μας αποθήκες που βρίσκονται μέσα στο σώμα μας και λειτουργούν για την υγεία και ισορροπία του εσωτερικού μας (ψυχικού) κόσμου, εάν παραμένουν φτωχές ή κενές, τότε τα προβλήματα του αύριο θα αντιμετωπίζονται όλο και πιο δύσκολα. Η πρόβλεψη είναι καλύτερη από την επαναπαυση στην καλή μας τύχη.