Οι ανάγκες για ενέργεια και καθημερινή δύναμη δεν αφορά μόνο και αποκλειστικά τους ανθρώπους του κλήρου, αλλά αφορά “πάντας ανθρώπους” όσο ζούν πάνω στην γη. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά και τις ανάγκες του, μεριμνά για την δύναμη, τόσο του σώματος, όσο και του εσωτερικού του κόσμου, ανεξάρτητα από επάγγελμα και περιοχή ζωής πάνω στον πλανήτη.
Καθένας, δηλαδή, όπως μεριμνά για να έχει τα απαραίτητα για την τροφή του σώματος, μεριμνά ή πρέπει να μεριμνά και για την τροφή που ενισχύει τον εσωτερικό του κόσμο, δηλαδή την ψυχή του, διότι από αυτή την αυτάρκεια, δηλαδή του εσωτερικού μας κόσμου, εξαρτάται και η πορεία των σκέψεων, των επιλογών και των τελικών αποφάσεων για οτιδήποτε κάνουμε μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα.
Ενώ, δηλαδή, πασχίζουμε για την ικανοποίηση των σωματικών μας αναγκών, στον τομέα της ψυχής και του εσωτερικού μας κόσμου αρκούμαστε σε ψίχουλα και δεν αναζητούμε τα στοιχεία εκείνα που θα ενισχύσουν ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα τον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε με αυτάρκεια ψυχικής δύναμης, από τη μια να γνωρίζουμε το καλό, αλλά και από την άλλη να έχουμε τη δύναμη να το επιλέξουμε και να το κάνουμε ατομική μας πράξη, ώστε να προκύψουν και τα αναγκαία καλά της δικής μας προσωπικής ευτυχίας.
Και αυτό αποδεικνύει ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την ενίσχυση του εσωτερικού μας κόσμου, διότι ξοδεύουμε όλες ή σχεδόν όλες μας τις δυνάμεις για τις βιοτικές μέριμνες, αφήνοντας ανίσχυρο τον εσωτερικό μας κόσμο, έρμαιο, ουσιαστικά, της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, με ότι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινή μας πρακτική, όπου ή δεν ξέρουμε ή δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να επιλέξουμε το καλό από το κακό, την αλήθεια από το ψέμα, με αποτέλεσμα να μην αναδεικνύεται η δική μας προσωπικότητα και οι δικές της ανάγκες, αλλά να επαναλαμβάνουμε μηχανικά όσα κάνουν οι άλλοι.
Η συμμόρφωσή μας, δηλαδή, με τον γύρο κόσμο χωρίς να έχουμε δική μας άποψη για όσα εμείς αποφασίζουμε ότι μας αφορούν, αποδεικνύει ότι ο εσωτερικός μας κόσμος, των σκέψεων και των συναισθημάτων, είναι πτωχός, δεν έχει αντοχές κριτικής στάσης απέναντι στους άλλους, με αποτέλεσμα την ομογενοποίηση και όχι την ανάπτυξη και εξέλιξη της δικής μας προσωπικότητας. Διότι, μπορεί να ζούμε πάνω στον πλανήτη 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι, αλλά καθένας τρέφεται ατομικά, και επιβιώνει και πεθαίνει αυτομικά, άρα οι ευθύνες δεν είναι συγκεχυμένες, αλλά είναι ατομικές κατά κύριο λόγο.
Και αυτό αποδεικνύει την ποσότητα της δύναμης που διαθέτουμε μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, διότι με αυτή αποφασίζουμε και με αυτήν παράγουμε έργα αντάξια και ισόποσα με τις δυνάμεις που διαθέτουμε, τόσο για την διάκριση του καλού, όσο και για την επιλογή και έμπρακτη συμπεριφορά στην καθημερινότητα.