Η αφθονία της δύναμης και της ενέργειας εξαρτάται πρώτα από τον δημιουργό των στοιχείων που παράγουν την ενέργεια, και από τις αποθήκες του χρήστη της ενέργειας. Αυτοί οι δύο παράγοντες καθορίζουν και την ποσότητα, αλλά και την χρήση της δύναμης. Εάν δεν υπάρχουν σε πληρότητα και αφθονία τα υλικά, από τα οποία θα παραχθεί η ενέργεια, τότε τίποτα δεν μπορεί να γίνει σωστά.
Η ποιότητα και η ποσότητα των υλικών της ενέργειας, άρα και της δύναμης που μπορεί να παραχθεί κάτω από τις προβλεπόμενες συνθήκες, είναι η βάση κάθε ουσιαστικής συζήτησης. Χωρίς αυτή την κατανόηση, ότι δηλαδή η βάση είναι τα υλικά, η ποιότητα και η ποσότητα, δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο μόνιμο αποτέλεσμα. Διότι, μπορεί η βενζίνη να είναι ένα υγρό, αλλά δεν μπορεί κάθε υγρό να κινήσει το αυτοκίνητο, εάν το υγρά αυτό δεν έχει προβλεφθεί από τον κατασκευαστή, προκειμένου να μετατρέπει σε ενέργεια και δύναμη το περιεχόμενο του συγκεκριμένου υγρού.
Κάθε υγρό, δηλαδή, δεν είναι αποτελεσματικό, όχι γιατί είναι κακό, αλλά γιατί δεν μπορεί να φέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, που είναι η ιπποδύναμη στο αυτοκίνητο, ενώ κατά τα άλλα μπορεί να είναι πολύτιμο και πανάκριβο. Άρα, για να υπάρξει αποτέλεσμα στην καθημερινή μας ανάγκη για την καλή λειτουργία του ατομικού μας εσωτερικού κόσμου, των σκέψεων και των συναισθημάτων, προαπαιτείται η “συμφωνία” του κατασκευαστή στην κάθε χρήση κάθε υγρού, με την ατομική μας ιδιοσυγκρασία – σωματική και ψυχική – ώστε το υλικό από το οποίο θα παραχθεί η αναγκαία ενέργεια και δύναμη να είναι αποτελεσματική. Διότι, ούτε το σώμα χωρίς ψυχή έχει κάποια πρακτική αξία, ούτε και η ψυχή χωρίς την ύπαρξη του σώματος – του δικού σου και του δικού μου και των 8 δισεκατομμυρίων – έχει κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα και κέρδος στην ατομική μας καθημερινότητα.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός, ενώ καυτηρίασε αρρωστημένες όψεις της τότε κοινωνικής συμπεριφοράς, δεν παρέμεινε σε αυτή την κρίση μόνο, αλλά επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στο επώνυμο άτομο – τον Πέτρο, τον Ανδρέα, κλπ – προκειμένου να πετύχει σωστή κατανόηση – αντίληψη, για το τί σημαίνει ατομική σχέση με τον δημιουργό – όχι σχέση της κοινωνίας ανώνυμα ! – προκειμένου να μεταμορφώνεται πρώτα το ένα άτομο, και στην συνέχεια αυτό το πρώτο άτομο να επηρεάζει το δικό του περιβάλλον, και αυτό μπορεί να επεκτείνεται επ άπειρον, μέχρι τα σύνορα όλου του κόσμου, και όλων των ανθρώπων διαχρονικά.
Η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι μυστηριώδης, αλλά επιλύει όλες τις πτυχές της άγνοιας που δημιουργούν τα “μυστήρια”, όχι για να φοβόμαστε, αλλά για να μαθαίνουμε, και να αποφεύγουμε την άγνοια, αντικαθιστώντας την όχι με λόγια, αλλά με επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, τα οποία όλοι διαχειριζόμαστε ως ζωντανοί άνθρωποι στην ατομική μας καθημερινότητα.