Είναι προφανές ότι η έννοια του πατέρα έχει άμεση και ουσιαστική σχέση με την ύπαρξη της ζωής πάνω στη γη. Διότι όλοι έχουμε ένα πατέρα μέσω του οποίου η ζωή, η υπαρξιακή μας υπόσταση, δόθηκε σε μας. Και αυτό ακριβώς αποκαλύπτει τον ρόλο του πατέρα, τον μοναδικό ρόλο στην παρουσία της ζωής πάνω στη γη, αλλά και προσωπικά σε μένα και στον καθένα που βιώνει την καθημερινότητα πάνω στη γη.
Το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να γεννηθεί, δηλαδή να εμφανιστεί ως ύπαρξη πάνω στην γη, χωρίς να υπάρχει ο χορηγός και το όχημα, δηλαδή ο πάροχος της ζωής και ο φυσικός μου πατέρας, μας οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα, ότι καθένας πρέπει να αναγνωρίζει το ρόλο του δικού του πατέρα στην δική του υπαρξιακή υπόσταση.
Χωρίς πατέρα, με βάση την βιολογική μας ιστορία, δεν υπάρχει συνέχεια της ζωής. Και αυτό αφορά όχι μόνον την ανθρώπινη ιστορία, αλλά και πολλών άλλων ειδών που επιβιώνουν μαζί μας. Έτσι κατανοούμε την συνέχεια της ζωής πάνω στην γη και έτσι περιγράφεται και η συνέχεια της ζωής μετά το όριο του θανάτου κάθε ανθρώπου.
Καθένας έχει την ευκαιρία και την ικανότητα, κατά την διάρκεια των 50 ή 100 χρόνων της επίγειας ζωής του να ανακαλύψει τον αιώνιο πατέρα, δηλαδή τον δημιουργό του κόσμου και ό,τι εμπεριέχεται μέσα σε αυτόν, απλούστατα διότι αυτός μόνος είναι ο Ων, δηλαδή αυτός που υπάρχει. Και σε μας αυτός χορηγεί, μέσω του φυσικού μας πατέρα, την σύντομη υπαρξιακή μας υπόσταση πάνω στη γη.
Και η επίγνωση αυτής της υπαρξιακής αλήθειας του Όντος και η σύνδεση και κοινωνία μαζί του μεταδίδει και σε μας, αφήνει τα ρεύσει, να τρέξει και σε μας το αγαθό του Όντος, δηλαδή η αιώνια και αδιάλειπτη υπαρξιακή υπόσταση, η οποία μεταμορφώνει σταδιακά τον εσωτερικό μας κόσμο και την καθημερινότητά μας, αλλά και την προοπτική της αιωνιότητάς μας. Μια κατάσταση και εμπειρία που προφανώς επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη.
