Οι ανάγκες μας κατά κανόνα είναι πολλές, σχεδόν αναρίθμητες θα μπορούσε να πει κανείς, και ποτέ δεν τελειώνουν.

Από την αξιολόγηση και ιεράρχηση των αναγκών μας και στην συνέχεια από τον αγώνα μας για την κάλυψη αυτών των αναγκών εξαρτάται όχι μόνο η καθημερινότητά μας, αλλά και η ζωή και η ποιότητα της ζωής μας ολόκληρης.

Μεγάλος αγώνας για λάθος ανάγκες, μεγάλοι αγώνες για ασήμαντα πράγματα, δύσκολες αποφάσεις χωρίς το αναμενόμενο κέρδος, είναι μερικές μόνο από εκείνες τις πράξεις μας που γεμίζουν την ζωή μας.

Θέλουμε πράγματα γιατί νομίζουμε ότι είναι αναγκαία και χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε, και τελικά όταν τα αποκτούμε, διαπιστώνουμε ότι είναι πλαστικά παιχνίδια χωρίς ουσιαστικό νόημα και αξία για την πραγματική ζωή μου.

Αγωνιζόμαστε για κατακτήσεις και όταν τα καταφέρουμε είμαστε δυστυχισμένοι και το μόνο που έμεινε ήταν ο αγώνας για την κατάκτηση: κούραση, θλίψη, απογοήτευση, πολλές φορές και αρνητικά αποτελέσματα αντί για τα καλά που νομίζαμε ότι θα έλθουν μέσα από την κούραση και τον αγώνα μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δίδαξε την διάκριση του καλού και ωφέλιμου από το κακό και το ασήμαντο. Η σύγκριση των κρίνων που φυτρώνουν μέσα στα χωράφια – το άρωμα και τα καταπληκτικά χρώματα στους μοναδικούς συνδυασμούς που εμφανίζονται για λίγες μέρες πάνω στα άνθη αυτά, με τα λαμπρά ενδύματα – και αρώματα και χρώματα υποθέτω – που είχε καταφέρει να φτιάξει ακόμη και ο λαμπρός βασιλιάς Σολομών, αποδεικνύουν ότι η λαμπρότητα με την οποία ο δημιουργός μας έχει εφοδιάσει είναι πολύ ανώτερη από κάθε δικό μας έργο και ποίημα.

Τα δικά μου λάθη επισκιάζουν και πολλές φορές έχουν θάψει -στην κυριολεξία – την λαμπρότητα με την οποία είμαι δημιουργημένος και ο Χριστός περιμένει να αναζητήσουμε, να ανακαλύψουμε και να μεταμορφωθούμε σε εκείνη, την δική του και όχι στην επίπλαστη και φαρισαϊκή λαμπρότητα που εμείς καλλιεργούμε.