Η μεγαλύτερη έκφραση αγάπης είναι η προστασία. Και αυτό το κατανοούμε από την στάση της μητέρας προς το βρέφος, αλλά και από χιλιάδες άλλες εφαρμογές μέσα στην καθημερινότητά μας.
Ωστόσο η έννοια της προστασίας δεν είναι πάντοτε η ίδια. Άλλη προστασία, δηλαδή άλλου είδους αγάπη, έχει ανάγκη ένα νεογέννητο βρέφος και άλλη προστασία και αγάπη έχει ανάγκη ένας μεγαλύτερος άνθρωπος.
Διότι όσο περνούν τα χρόνια της ζωής μαθαίνουμε μόνοι μας να προστατευόμαστε από τους γνωστούς κινδύνους, άρα η μητρική προστασία του βρέφους δεν προσφέρει πλέον υπηρεσίες στον ενήλικα.
Αυτό, για τους ανθρώπους της πίστης είναι κεφαλαιώδους σημασίας, διότι η ενηλικίωση του ανθρώπου είναι μια φυσική και αδήριτη συνέπεια της ζωής και αυτό που απαιτείται είναι να ανανεώνεται η ασπίδα της προστασίας μας στα επόμενα και σύγχρονα κάθε ηλικίας ζητήματα, και όχι να επαναλαμβάνουμε τύπους βρεφικής συμπεριφοράς χωρίς αποτέλεσμα στην επίκαιρη καθημερινότητα.
Για τον λόγο αυτό ο ίδιος ο Χριστός συνιστά την προσοχή μας με την γνωστή δήλωση, ότι όπως εμείς στα παιδιά μας δίνουμε καλά πράγματα και όχι καταστροφικά, έτσι και ο δημιουργός μας έχει μεριμνήσει να έχουμε όλα τα αναγκαία καλά πράγματα για την καθημερινότητά μας, αλλά και για την αιωνιότητα.
Το ότι εμείς δεν επιλέγουμε το καλό κάθε φορά αλλά επιλέγουμε το πρόχειρο και το εύκολο, αυτό δεν αφορά την δημιουργική πληρότητα του δημιουργού αλλά την δική μου εύκολη απόφαση για τα εύκολα και τα ευχάριστα, παραβλέποντας τους κινδύνους.
Η αγάπη του δημιουργού για τα δημιουργήματά του αποδεικνύεται από την φροντίδα του για προστασία, όσο εμείς μένουμε στην πορεία της κατανόησης του δημιουργού και της δημιουργικής του σαφήνειας.
Η δική μας άγνοια είναι η πηγή των περιπετειών. Η δική μας γνώση και επαφή με τον ίδιο τον δημιουργό είναι οι προϋποθέσεις για μια επιτυχημένη καθημερινότητα, προσανατολισμένη και στην αιωνιότητα την οποία διακρατεί ο ίδιος ο δημιουργός και κανένας άλλος.
