Το μεγαλείο και η μοναδικότητα της διδασκαλίας του Χριστού δεν βρίσκεται μόνον στο περιεχόμενό της, αλλά και στις προοπτικές που εκείνος άφησε ως παρακαταθήκη σε όσους ενδιαφέρονται.
Όχι μόνον δηλαδή δίδαξε την καθημερινή ζωή, αλλά άφησε περιθώρια για επίκαιρη κάθε φορά κατανόηση, αλλά και εξέλιξη της διδασκαλίας του στο μέλλον.
Δεν περιόρισε τον χρόνο, αλλά άνοιξε τον χρόνο στο διηνεκές, στο αιώνιο, φέρνοντας τον καθημερινό άνθρωπο, διαχρονικά και χωρίς εξαιρέσεις, στο βαθμό και την ιδιότητα του μαθητή.
Όχι για να μαθαίνει κάποιος μόνον τα όσα είπε εκείνος την περίοδο που ήταν εδώ κάτω στη γη, αλλά και για να διδάσκει το μήνυμα της ανάστασης σε κάθε εποχή, σε κάθε αναζητητή και ενδιαφερόμενο για την πίστη στην ύπαρξη και λειτουργία του δημιουργού μέσα στην καθημερινότητα.
Δεν περιόρισε δηλαδή μόνον στην δική του χρονική περίοδο την διδασκαλία του, αλλά μετέθεσε στο διηνεκές την δυνατότητα κατανόησης και εφαρμογής των αιωνίων αληθειών, μέσα από το έργο ενός άλλου δασκάλου, ο οποίος δεν θα είχε περιοριστικούς όρους χώρου και χρόνου, αλλά θα λειτουργούσε και θα εκτελούσε το διδακτικό του έργο πάντοτε για καθέναν ενδιαφερόμενο.
Πάντοτε, γιατί η ζωή δεν είναι μόνον η περίοδος που ένα φυσικό πρόσωπο ζει και κινείται πάνω στην γη, αλλά ζωή είναι κάτι πολύ μακρύτερο, πολύ πλατύτερο, πολύ πιο πολύπλοκο και πολυσύνθετο, από όσο μέχρι τότε ή και μέχρι σήμερα έχουμε εμείς αντιληφθεί.
Για καθέναν ενδιαφερόμενο, γιατί ένα φυσικό πρόσωπο με όνομα και διεύθυνση, δεν εξαντλεί τον κατάλογο των ανθρωπίνων υπάρξεων, οι οποίες διαδέχονται η μια την άλλη, και ενώ εγώ, ένα φυσικό πρόσωπο, παύει να απασχολεί τα ληξιαρχεία, άλλα φυσικά πρόσωπα συνεχίζουν την λειτουργία της ύπαρξης της ζωής.
Άρα, ο νέος δάσκαλος είχε – και έχει – πολλή δουλειά να κάνει με τον καθένα άνθρωπο που ενδιαφέρεται να κατανοήσει και να γνωρίζει την προσωπικότητα του δημιουργού, αλλά παράλληλα να κατανοήσει τον δικό του προσωπικό ρόλο κατά την περίοδο της παραμονής του πάνω στη γη.
Η διάσταση της διαδικασίας της διδασκαλίας πέραν του φυσικού ορίου ζωής του Χριστού, είναι η απόδειξη της μοναδικότητας του δασκάλου και του έργου που εκείνος εκτέλεσε πάνω στη γη.
