Με αφορμή την μεταδοτικότητα του κορωνοϊού ήλθε στην επικαιρότητα από τον γνωστό νεαρό καθηγητή Κωνσταντίνο Δασκαλάκη, η γνωστή παλιά ιστορία του σοφού που κέρδισε στο σκάκι τον βασιλιά της Κίνας – ή της Ινδίας – ζητώντας ως μοναδικό ταπεινό έπαθλο δυο κόκκους ρύζι στο πρώτο τετράγωνο της σκακιέρας, τέσσερις στο δεύτερο, οκτώ στο τρίτο κλπ, με αποτέλεσμα – κατά τους υπολογισμούς του παραπάνω καθηγητή των ηλεκτρονικών υπολογιστών, ο σοφός να κερδίσει όχι λίγα σπόρια ρυζιού, όπως ο καθένας μας θα νόμιζε χωρίς να το έχει μελετήσει σε βάθος, αλλά την παραγωγή ολόκληρης της Κίνας για 7.000 χρόνια!
Αυτή η αρχικά απλοϊκή προσέγγιση του σοφού – (τι έπαθλο ήταν άραγε αυτό με λίγα μόνον σποράκια από ρύζι ;), δηλώνει ότι πράγματα φαινομενικά μικρά και ταπεινά, αν βρουν κατάλληλο και επικερδές έδαφος, μπορούν να αναπτυχθούν σε άπειρες ποσότητες με απρόβλεπτες συνέπειες. Και αυτή ακριβώς η παλιά ιστορία παραπέμπει στην διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος, για να εξηγήσει τους πραγματικούς ορίζοντες της ζωής των ανθρώπων που πιστεύουν στον δημιουργό και ακούνε τα λόγια της διδασκαλίας του, χρησιμοποίησε την γεωμετρικά αυξητική πορεία των σπόρων που σπέρνει ένας γεωργός: ένας σπόρος μπορεί να παράξει άλλους 30 ή 60 ή και 100, δηλαδή μπορεί να θρέψει εκατομμύρια και ουσιαστικά αμέτρητους πληθυσμούς μέσα από αυτή την γεωμετρική παραγωγικότητα.
Και φυσικά κανείς καθηγητής μαθηματικών δεν χρειάζεται να μας εξηγήσει το φαινόμενο, γιατί όλοι μας γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής μας: ένας σπόρος μπορεί να φέρει άπειρες ποσότητες σε βάθος χρόνου και με την κατάλληλη καλλιέργεια.
Στόχος βέβαια του Χριστού δεν ήταν να μας κάνει όλους καθηγητές μαθηματικών, αλλά να μας δώσει το μήνυμα της δικής του διδασκαλίας: εκείνος που δέχεται τον λόγο του Χριστού στην υπαρξιακή συνείδησή του και υιοθετεί τις οδηγίες του στην καθημερινότητα χωρίς αλαζονεία και φτηνή πονηρή σκοπιμότητα, έχει την δυνατότητα να αυξάνεται κατά τον εσωτερικό – και όχι μόνον – πλούτο του σε άπειρες διαστάσεις επιτυχίας, φτάνει να χρησιμοποιεί την σοφία και όχι την αφροσύνη, την παρατηρητικότητα και όχι την επιπολαιότητα, την πίστη και όχι τον πειρασμό και την νεοελληνική κουτοπονηριά, η οποία είναι παράγωγο της δικής μας άγνοιας και ανευθυνότητας.
Η αύξηση του εσωτερικού μας ανθρώπου, μέσα στον οποίο καλλιεργείται η πίστη και η σοφία για την εξεύρεση σοφών και συνετών καθημερινών επιλογών, δεν έχει ανθρώπινο και αριθμητικό όριο, αλλά διαστέλλεται κατά την ατομική μας δύναμη και ικανότητα αντίληψης της αληθινής και όχι της πλασματικής πραγματικότητας.
