Εξιχνιάζω, δηλαδή ψάχνω και ακολουθώ τα ίχνη, δηλώνει μια πορεία με ένα σκοπό ή με πολλούς σκοπούς. Και αυτό σημαίνει δραστηριότητα και όχι αδράνεια. Διότι είναι γνωστό ότι η αδράνεια και η απραξία δεν προσφέρουν – κατά κανόνα – τίποτα στην προσωπική μας ζωή. Αντίθετα, η δράση και η επαγρύπνηση φέρνουν καλό καρπό, πολύτιμο για το αύριο και το μέλλον.
Η εξιχνίαση επομένως των προσωπικών μας ορίων, όπως αυτή ορίζεται για το κάθε άτομο χωριστά ανεξάρτητα από πληθυσμιακές παραμέτρους, είναι ένα προσωπικό άθλημα της καθημερινότητας. Διότι κάθε εξιχνίαση και αναγνώριση επί του “εδάφους” της προσωπικής μας ζωής, όπως αυτή διαμορφώνεται καθημερινά, έχει διαστάσεις, και μάλιστα απεριόριστες. Διότι δεν είναι μόνο το μήκος και το πλάτος, αλλά είναι και το βάθος και το ύψος, όπως καθένας κατανοεί την προσωπική του “περιουσία”.
Η επιφάνεια είναι το ορατό στοιχείο, το βάθος όμως είναι το άγνωστο και μη ορατό, το κρυφό τμήμα της προσωπικής μας ζωής, και κανένα άλλο πρόσωπο δεν μπορεί να υπεισέλθει εκεί χωρίς την δική μας συγκατάθεση. Θα λέγαμε, δηλαδή, ότι οι μη ορατές διαστάσεις είναι αυτές που κρύβουν τα μυστικά της προσωπικής μας ζωής, και όχι βέβαια μόνο τα φαινόμενα που μπορεί να δει καθένας εξωτερικά.
Και αυτή η διερεύνηση, η εξιχνίαση της προσωπικής μας υπαρξιακής “περιουσίας” – ανεξάρτητα από την φυσική περιουσία που κάθε άτομο μπορεί να διαθέτει – είναι το χωράφι της προσωπικής μας καθημερινής ζωής. Μέσα σε αυτά τα όρια της προσωπικής μας καθημερινότητας συντελούνται όλα τα γεγονότα, αλλά όχι μόνον εκείνης της στιγμής ή της ημέρας, αλλά – πολλές φορές – και του προσωπικού μας μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου ή και αιώνιου για τους πιστεύοντας Χριστιανούς.
Και αυτά είναι τα όρια της προσωπικής μας καθημερινότητας. Δεν είναι φανταστικά, αλλά είναι υπαρκτά, στηρίζονται στην σημερινή μας πρακτική καθημερινότητα, αλλά την ίδια στιγμή “στρώνουν και το χαλί” για το αύριο. Το αύριο κατά κανόνα δεν “πέφτει από τον ουρανό”, αλλά είναι η συνέχεια του σήμερα, όπως και το σήμερα ήταν συνέχεια του χθες. Και αυτή η προσωπική αλυσίδα των πραγμάτων, που συνθέτουν όμως το σύνολο της ατομικής μας – και πολλές φορές και της κοινωνικής μας – ζωής, ήταν το θέμα της διδασκαλίας του Χριστού.
Όλα ξεκινούν από το μικρό για να γίνουν μεγάλα και μεγαλύτερα. Αυτός είναι ο νόμος της δημιουργίας, και το ξέρουν όλοι οι ζωντανοί σήμερα – όπως και όσοι ζούσαν στο παρελθόν – χωρίς καμία εξαίρεση. Το σημερινό μικρό θα μεγαλώσει. Και το μεγάλο θα γίνει μεγαλύτερο. Αυτός ήταν ο τρόπος που εξήγησε ο Χριστός τον φυσικό κόσμο, και αυτός είναι ο κανόνας και για τον μη ορατό κόσμο, που όμως ζει και κινείται μέσα μας, και αυτός παράγει τα έργα που θα εμφανιστούν στο μέλλον.
Σε αυτόν τον “έσω άνθρωπο” έδωσε μεγάλη προσοχή ο Χριστός. “Έσωθεν, εκ της καρδίας εξέρχονται τα κακά και δυσάρεστα”, που όμως δηλητηριάζουν την προσωπική μας καθημερινή ζωή. Η ρίζα τροφοδοτεί τα κλαδιά και τα φύλλα, για να κάνουν τον καρπό σε κάθε δέντρο. Αλλά και τα φύλλα και τα κλαδιά στέλνουν στην ρίζα τα απαραίτητα συστατικά για να μεγαλώνει και να φέρνει περισσότερα αναγκαία στοιχεία, για να αυξάνεται ο καρπός στην ζωή του ατόμου. Η “επέμβαση”, η νέα γέννηση που εξήγησε ο Χριστός, δεν είναι στην επιφάνεια, αλλά είναι στα βάθη των ορίων της υπαρξιακής μας υπόστασης. Εκεί βρίσκεται το μυστήριο της προσωπικής μας καθημερινής συμπεριφοράς.