Φαράγγι είναι ο σχηματισμός της γης που χωρίζει δυο περιοχές (χάσμα) και, ανάλογα με το πλάτος και το βάθος του, κάνει αδύνατη την μετάβαση από την μια πλευρά του στην άλλη. Και επειδή στα χρόνια του Χριστού αυτός ήταν ο καλύτερος ορισμός για να δηλωθεί η αδυναμία μετάβασης από το ένα μέρος στο άλλο, ο Χριστός χρησιμοποίησε αυτή την γνώριμη εικόνα, για την επέκεινα του φυσικού μας βίου περιοχή, προκειμένου να καταστήσει ακριβές και σαφές ότι οι επιλογές μας, όσο χρόνο ζούμε πάνω στη γη, καθορίζουν και οριστικά την επέκεινα του βίου κατάστασή μας.
Παρουσιάζοντας τον βίο ενός πλούσιου Εβραίου και ενός άλλου σύγχρονου Εβραίου αλλά ρακένδυτου ζητιάνου, αναλύει την εμπειρία που θα έχουμε όλοι, αφού εκ των πραγμάτων κανείς δεν επιβιώνει πάνω στην γη στο διηνεκές. Μάλιστα η σύγκριση των δυο πρωταγωνιστών της διήγησης είναι εξαιρετικά παραστατική, ακριβώς γιατί ο Χριστός δεν ήθελε να αφήσει περιθώρια παρεξηγήσεων και παρανοήσεων.
Το γεγονός ότι και οι δυο πρωταγωνιστές ήταν Εβραίοι, – επικαλείται και για τους δυο την γνωστή σ’ αυτούς μορφή του Αβραάμ – δεν ήταν τελικά η ασφαλής προϋπόθεση για την δίκαιη κρίση. Εκείνο που καθόρισε την τελική έκβαση των συνθηκών της επέκεινα του φυσικού βίου διαβίωσης ήταν τα ακούσματα και η ανταπόκριση που είχε καθένας κατά την επίγεια παραμονή του.
Τα ακούσματα των Ιερών Γραμμάτων της εποχής εκείνης – Μωϋσής και Προφήτες – ήταν το κρίσιμο στοιχείο και όχι μόνον η ύπαρξη του πλούτου στον ένα εκ των δύο. Το ασφαλές συμπέρασμα από την διήγηση αυτή είναι ότι έκαστος τον καιρό της εδώ παραμονής του οφείλει αυτός προσωπικά να ανακαλύψει την αλήθεια της Ανάστασης, και να προσαρμόζει την καθημερινότητά του σε αυτήν την παράμετρο.
Το πόσο καθένας θα ενεργοποιεί την δύναμη της ανάστασης στην προσωπική του ζωή δεν εξαρτάται από νόμους και διατάγματα, αλλά εξαρτάται από την κάλυψη των προσωπικών του αναγκών, ώστε να υπάρχει επάρκεια και εν τέλει και περίσσευμα δυνάμεων ανάστασης και αιωνιότητας κατά την καθημερινότητα. Η μετατόπιση της ανακάλυψης των στοιχείων της ανάστασης στην εποχή της εκδημίας μας εκ του κόσμου τούτου, δεν είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για μια κανονικότητα.
Η παράβαση των φυσικών νόμων δεν συνεπάγεται πάντοτε και την τιμωρία του παραβάτη. Ωστόσο, κανείς δεν ξέρει πότε και πως θα βρεθεί αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της αλήθειας, και για τον λόγο αυτό ο ίδιος ο Χριστός εφιστά την προσοχή μας κατά την καθημερινότητα, και όχι μόνον κατά την μετάβαση εκ του κόσμου τούτου στον επέκεινα του φυσικού βίου χώρο και χρόνο.
Η ανακάλυψη των στοιχείων της ανάστασης δεν είναι έργο τρίτων, αλλά είναι ένα απολύτως προσωπικό ζήτημα χωρίς αναπληρωτές και “αντ’ αυτού”, και καθένας καλείται να ενημερώνει την συνείδησή του για την φυσική πραγματικότητα, παρακάμπτοντας τις εύκολες υπεκφυγές, οι οποίες – κατά κανόνα – οδηγούν σε φαύλο κύκλο αδιαφορίας και φαύλο βίο ανέμελης ουδετερότητας.