Κατά κανόνα όλοι οι χριστιανοί, οι άνθρωποι δηλαδή που δέχονται δημιουργό και Κύριο και δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από σκουπίδια, είμαστε εσωστρεφείς, δηλαδή μας απασχολεί σε μεγάλο βαθμό το πως αισθάνομαι στην καθημερινότητά μου, πως αντιδρά η συνείδησή μου στα προσωπικά μου γεγονότα.
Και αυτό συμβαίνει διότι πασχίζω να κατανοήσω το θέλημα του δημιουργού στην καθημερινότητα, άρα αναζητώ την συμφωνία ή την διαφωνία της ομαλότητας στις σχέσεις μου με τον δημιουργό.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν όλοι ότι αυτή η εσωστρέφεια, η αναζήτηση την εσωτερικής πληροφόρησης, κινδυνεύει να μετατραπεί σε μάστιγα, αν διατηρώ σε συνεχή δραματικό τόνο την αναζήτηση της ορθότητας ή των λαθών των πράξεών μου. Και αυτό συμβαίνει διότι στην περίπτωση αυτή χάνω τον προσανατολισμό μου, χάνω το σήμερα και το μέλλον, ψάχνοντας τα λάθη του παρελθόντος.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός, σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιωάννη – κεφάλαιο 15, 3 – εξήγησε στους μαθητές του ένα γεγονός που ήδη είχε λάβει χώρα, είχε δηλαδή συντελεστεί χωρίς αυτοί να το έχουν αντιληφθεί. Και το γεγονός αυτό δεν ήταν άλλο από την εσωτερική τους καθαρότητα. Μια πράξη που δεν είχαν κάνει οι ίδιοι, αλλά είχε κάνει για λογαριασμό τους ο λόγος που είχαν ακούσει και είχαν δεχθεί από τον ίδιο τον Χριστό.
Αυτό είναι και το καθοριστικό στοιχείο για κάθε χριστιανό που αναζητά πορεία πίστης προς την επίγνωση του δημιουργού.
Η εσωτερική καθαρότητα επέρχεται από το έργο που κάνει μέσα μας ο λόγος του Χριστού και όχι από τις δικές μας αγιαστικές πράξεις που κατά την δική μας γνώμη, καθαρίζουν τον εσωτερικό μας άνθρωπο.
Ο μόνος τρόπος είναι η συνεχής παρουσία του λόγου του Χριστού. Απώλεια της επαφής με τον δικό του λόγο συνεπάγεται και σταδιακή απώλεια της εσωτερικής μας καθαρότητας. Μιας καθαρότητας που δεν αναφέρεται σε τροφές και ενδύματα, αλλά στην δικαιοσύνη και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Και αυτή η καθαρότητα έχει συνέπειες στην καθημερινή πρακτική μας ζωή, αλλά έχει και προοπτικές αιωνιότητας.
