Η λαϊκή έκφραση “χαμένοι στο διάστημα” δεν περιλαμβάνει τους άλλους αλλά και εμένα.

Δεν αφορά τους άλλους η δική μου απώλεια, αλλά αφορά πρώτα εμένα. Μάλιστα, στην εποχή της δικής μας δικτύωσης, με το διαδίκτυο να παίζει καθοριστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας – και θα τολμούσα να πω για τα νέα παιδιά κυρίαρχο ρόλο στην δικής τους καθημερινότητα – είναι προφανές ότι είναι πιο εύκολο να στέλνουμε τον λογαριασμό στους άλλους, με την κοινή πεποίθηση ότι εγώ δεν φταίω, οι άλλοι φταίνε, οι άλλοι να πληρώσουν και εγώ είμαι αθώος εκ προοιμίου.

Ωστόσο δεν ισχύει αυτό σε καμιά περίπτωση. Μπορεί μέσω της κοινωνικής μας σχέσης να υπάρχει η εντύπωση ότι “εκείνοι φταίνε, άρα εκείνοι είναι χαμένοι και όχι εγώ”, ωστόσο είναι σαφές ότι καθένας κρίνεται στην ζωή από την δική του στάση και επιτυχία και όχι από την στάση και τις επιτυχίες των άλλων.

Αυτή ακριβώς την απώλεια ήθελε ο Χριστός να εξηγήσει, όχι για τα καλά ή τα κακά έργα μας για τα οποία άλλωστε κατά κανόνα “εδώ είναι ο παράδεισος, εδώ και η κόλαση”, αλλά ήθελε να μας μεταφέρει από την ουσιαστική άγνοια στην επίγνωση της κατάστασής μας, από το σκοτάδι της άγνοιας στο φως της γνώσης, από την απώλεια στην σωτηρία, από την παρούσα καθημερινότητα στην αιώνια καθημερινότητα.