Τα χρώματα αλλάζουν με τον καιρό και τα αρώματα τα παίρνει ο άνεμος και σύντομα εξαφανίζονται. Αυτή είναι μια πραγματικότητα γνωστή σε όλους μας.
Και για τον λόγο αυτό ο Χριστός μιλώντας στους μαθητές του, ήθελε να τους οδηγήσει σε μια άλλη, βαθύτερη αναζήτηση της αλήθειας, χωρίς ποτέ βέβαια να αμφισβητήσει ή να να υποτιμήσει την αξία των χρωμάτων και των αρωμάτων. Απλά ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν και θέματα που έχουν μεγαλύτερη αντοχή στον χρόνο, έχουν μεγαλύτερη επίδραση στην ζωή μας και, προφανώς, έχουν βάθος και πλάτος που οδηγεί πολύ πέραν της στιγμιαίας απόλαυσης, όπως το άρωμα.
Στην μεγάλη ιδέα που είχαν οι μαθητές του για τον εαυτό τους και την πίστη που διέθεταν, ο Χριστός για να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα, φέρνει ως παράδειγμα τον σπόρο του σιναπιού, ένα μέγεθος ελάχιστο στα μάτια της εποχής εκείνης. Διότι μπορεί το μικροσκοπικό αυτό σποράκι να φαίνεται ασήμαντο, αλλά αν βρεθεί κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, μετατρέπεται σε μεγάλο φυτό και μάλιστα σε ένα μέγεθος απόλυτα δυσανάλογο με το φυσικό του σπόρο απ΄όπου ξεκίνησε. Ενώ δηλαδή αρχικά φαίνεται ασήμαντο, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες αυτός ο μικροσκοπικός σπόρος μεταμορφώνεται και παράγει καρπούς αντίστοιχους με τον ρόλο του.
Σε αυτή την εσωτερική δυναμική ζωής και αναπαραγωγής παρέπεμψε ο Χριστός τους μαθητές του για να κατανοήσουν το θέμα της ατομικής πίστης. Διότι καλές οι ιδέες και οι απόψεις για την πίστη, αλλά θα πρέπει στο τέλος να παράγεται ζωή και διαρκές αποτέλεσμα και όχι μόνον εφήμερη ευχαρίστηση.
Αν υπάρχει μέσα μας έστω και ελάχιστη πίστη, πολλά μπορεί να γίνουν. Συνήθως όμως υπάρχει μόνον η ιδέα της πίστης, ή αν υπάρχει πίστη, αυτή είναι ασθενής και ολίγη, χωρίς δυνατότητα αναπαραγωγής ζωής.
Αυτό είναι το κρίσιμο θέμα για τον Χριστό: η ύπαρξη εσωτερικής ατομικής και προσωπικής ζωής πίστεως, η οποία δεν φαίνεται αλλά εάν υπάρχει, τότε κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να φέρει καρπό, να φέρει παραγωγή πολύτιμη, όχι μόνον για το άτομο αλλά και για την κοινωνία ολόκληρη.
