Σε όλους μας αρέσει το πλήθος και όχι η μοναξιά. Μέσα στο πλήθος και την ανωνυμία χάνεσαι, δεν έχεις προσωπική ευθύνη, και η συλλογική επιτυχία φαντάζει ως και δική μου επιτυχία, άσχετα αν κοπίασα ή αντίθετα αδιαφόρησα ή ακόμη και πολέμησα την κοινή προσπάθεια. Και αυτό μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την κοινωνική εικόνα μπορεί να είναι ανεξερεύνητο. Όμως στην προσωπική μας ζωή δεν συμβαίνει το ίδιο, διότι αυτό που κάνω και φαίνεται και εκτιμάται. Δεν μπορεί να κρυφτεί μια πόλη πάνω στο βουνό, ενώ μια καλύβα μέσα σε ένα ρέμα άνετα ξεφεύγει από την κρίση των άλλων. Δεν είναι λοιπόν πάντοτε η γενική επιτυχία δική μου επιτυχία. Μπορεί να συνέβαλα θετικά ή αρνητικά, αλλά μόνο εγώ γνωρίζω την πραγματική αλήθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός διευκρίνισε ότι η παρουσία του ζωντανού θεού στη ζωή μας δεν είναι κοινωνικό θέμα, αλλά ατομικό, απόλυτα προσωπικό. Μάλιστα στην σχετική διδασκαλία που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, κεφ. 14, μετέφερε την ευθύνη της αναζήτησης, επίσκεψης και παραμονής του ζωντανού θεού στη ζωή μας όχι στον κόσμο, όχι στους παρόντες μαθητές του, αλλά στην προσωπική σελίδα ζωής του καθενός από εμάς, χρησιμοποιώντας ενικό αριθμό και όχι πληθυντικό.
