Η κατάκτηση είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση κάθε εξουσίας επί υφιστάμενων πραγμάτων στην καθημερινή ζωή ενός ατόμου. Χωρίς κατάκτηση, δηλαδή χωρίς να έχει φύγει από την μέση ο προηγούμενος κατακτητής – ιδιοκτήτης, δεν μπορεί πρακτικά να ασκηθεί καμία εξουσία και κυριότητα επί πραγμάτων που υφίστανται πάνω στον φυσικό χώρο. Και το σύνηθες λάθος που κάνουμε όλοι είναι ότι θεωρούμε ως ιδιοκτησία μας και ότι έχουμε κυριότητα, δηλαδή μπορούμε να ασκήσουμε εξουσία ως άρχοντες επί πραγμάτων, τα οποία όμως ήδη κατέχουν και έχουν κυριότητα άλλοι, γεγονός που επιφέρει συγκρούσεις, αδιέξοδα, ακόμη και θανάτους.
Και αυτή η αποσαφήνιση έχει καίρια σημασία για όσους ενδιαφέρονται στην σύντομη ζωή τους επί γης να κατακτήσουν κάτι που οι ίδιοι θεωρούν σπουδαίο για την δική τους ατομική ή την κοινωνική ζωή. Εκτός από τα στοιχεία της βασικής ζωής και επιβίωσης, δηλαδή την γέννηση και βρεφική ηλικία, όλα τα λοιπά στοιχεία της καθημερινότητας κάθε φυσικού προσώπου περνούν μέσα από την κατάκτηση, δηλαδή την εκδίωξη του προηγούμενου ιδιοκτήτη-κατακτητή, και την εγκαθίδρυση της ατομικής και προσωπικής του Εξουσίας και Αρχής πάνω στην νέα του κατάκτηση.
Και μπορεί αυτά να είναι αυτονόητα και να αφορούν διάφορα θέματα και αντικείμενα της καθημερινής μας ζωής, ωστόσο, όσο καλύτερα κατανοούμε αυτή την διαδικασία της κατάκτησης, δηλαδή την εκδίωξη των προηγούμενων κυρίων ή κατακτητών, τόσο πιο ασφαλές είναι το αντικείμενο της κατάκτησής μας. Και εάν πρόκειται για κατακτήσεις που αυξάνουν το περιεχόμενο του εσωτερικού μας κόσμου, πχ γνώση, δεξιότητα, ικανότητα, αγάπη, εκτίμηση κλπ, τότε η αποκλειστική ευθύνη ανήκει στο άτομο και όχι στην κοινωνία που κινείται γύρω μας.
Εάν όμως πρόκειται για πράγματα του περιβάλλοντος, δηλαδή φυσικά ή κοινωνικά αγαθά, πχ σπίτια, περιουσίες φυσικές, θέσεις μέσα στον κοινωνικό ιστό, κλπ, τότε η προσπάθεια κατάκτησης περνά και μέσα από την κοινωνική αντίδραση, διότι εκδικώκεται ο προηγούμενος ιδιοκτήτης και κύριος, άρα ο συναγωνισμός ξεφεύγει και γίνεται ανταγωνισμός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ατομική μας καθημερινότητα.
Απαιτείται δηλαδή ωρίμανση, ώστε η κατάκτηση να καταστεί εφικτή, χωρίς “να χυθεί αίμα”. Διαφορετικά θα πρόκει για πόλεμο και όχι για πάλη, δηλαδή θα υπάρξουν θύματα, άρα και δυσάρεστες συνέπειες, οι οποίες θα θέτουν υπό αμφισβήτηση της κυριότητα που έχει επέλθει μέσα από ένα πόλεμο. Διότι ο προηγούμενος κύριος και ιδιοκτήτης θα αναζητά το χαμένο του σπίτι, την χαμένη του ιδιοκτησία, με αποτέλεσμα να τίθεται κάθε στιγμή σε αμφισβήτηση από αυτόν της κατακτημένης και δικής σου πλέον ιδιοκτησίας.
Η διδασκαλία του Χριστού επισημαίνει αυτές τις παραμέτρους, διότι σκοπός της δεν είναι η συντήρηση των υπαρχόντων, αλλά η αύξηση και ο πολλαπλασιασμός, στοιχείο που συνήθως παραβλέπουμε, έχοντας υπόψη μόνο το δυσάρεστο και ατελές παρελθόν και όχι τις μελλοντικές μας κατακτήσεις που καθένας – αλλά και όλοι μας – επιθυμούμε στην πραγματικότητα.