Η κυριαρχία που επέρχεται μετά την κατάκτηση έχει μεγάλο ενδιαφέρον, διότι εκτείνεται στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Δηλαδή, αυτό που αλλάζει δεν είναι το παρελθόν – κάτι που όλοι θεωρούμε ότι υπάρχει ακόμη ενώ στην πραγματικότητα έχει ακυρωθεί και δεν επηρεάζει άμεσα το μέλλον – αλλά είναι το μέλλον, με τις δικές του ευθύνες και προεκτάσεις.
Διότι η κατάκτηση, δηλαδή η απόκτηση κυριαρχίας πάνω σε κάτι υπαρκτό και υπολογίσιμο, δεν είναι αστείο, αλλά είναι ανάληψη ευθύνης, τόσο απέναντι στον εαυτό μας – μια και κοπιάσαμε να το κυριεύσουμε και να το αποκτήσουμε – αλλά και απέναντι στο ίδιο το αντικείμενο της κατάκτησης. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι ασήμαντο, αλλά για κάτι σπουδαίο κατά την δική μας επιθυμία – εμείς θέλαμε να το αποκτήσουμε – και κατά την ευθύνη που αναλάβαμε απέναντι στην αξία του αντικειμένου που κατακτήσαμε.
Και εδώ αρχίζουν τα παρατράγουδα. Όταν φτάσουμε στο τέλος, στο χειροκρότημα και στις φωτογραφίες, πολλές φορές αναρωτιόμαστε εκ των υστέρων, εάν άξιζε τον κόπο όλη αυτή η προσπάθεια που είχαμε καταβάλλει μέχρι την κατάκτηση, ή μετανιώνουμε για όλη την ιστορία που μας στοίχισε σε χρόνο και κούραση. Με λίγα λόγια, δεν βασανίσαμε τον εαυτό μας πριν ξεκινήσουμε την πορεία της κατάκτησης, αλλά φερθήκαμε επιπόλαια, με ενθουσιασμό μόνο, και αυτό δεν βοηθά στις αντοχές μας, όταν φτάνουμε στο τέλος.
Διότι στο τέλος “ξυρίζουν τον γαμπρό”, δηλαδή εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα τα προηγούμενα. Και εάν είναι μόνο συναίσθημα, όλα σιγά-σιγά ξεθωριάζουν, οι ιδέες και οι παλαιότερες επιθυμίες έχουν εξανεμιστεί, και το μόνο που απομένει είναι μια κατάκτηση χωρίς νόημα και περιεχόμενο. Το οποίο μπορεί να το κατανοούμε ως γεγονός, αλλά δεν έχουμε πλέον τον χρόνο και τις αντοχές να αρχίσουμε από την αρχή, με άλλους στόχους και άλλα εφόδια, ώστε και το αποτέλεσμα της κατάκτησης να αντέχει στον χρόνο και στις περιπέτειες της ζωής.
Αυτό συμβαίνει συνήθως στα ζευγάρια όταν παντρεύονται ή στις σπουδές που ξεκινά ένας νέος, χωρίς να ξέρει τι τον/την περιμένει στο τέλος επαγγελματικά. Δηλαδή, καλύτερα να γίνεται η εξονυχιστική έρευνα πριν ξεκινήσουμε την πορεία της κατάκτησης, παρά στο τέλος να μετανιώνουμε για τα λάθη μας. Διότι τότε η διόρθωση δεν μπορεί να γίνει – το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ – και ο χρόνος και οι δυνάμεις μας δεν επαρκούν για νέο ξεκίνημα.
Και ο Χριστός εξήγησε ότι αυτό είναι μωρία και επιπολαιότητα χωρίς νόημα. Διότι κανείς δεν μας βιάζει να ξεκινήσουμε κάτι εάν εμείς δεν το θέλουμε. Και τα θεμέλια για κάθε κατάκτηση στόχου πρέπει να είναι σταθερά και υγιή, διότι σε διαφορετική περίπτωση το οικοδόμημα της επιτυχίας μας βρίσκεται σε κίνδυνο κατάρρευσης χωρίς επιστροφή.