Στην προσωπική μας καθημερινότητα θέτουμε στόχους, μικρούς ή μεγάλους, άμεσους ή μελλοντικούς, και προσπαθούμε να τους κατακτήσουμε, διότι αυτό πιστεύουμε ότι θα είναι το καλύτερο για την δική μας ωφέλεια. Και αυτή η παράμετρος της ατομικής ωφέλειας παρακινεί όλο το ατομικό μας σωματικό και ψυχικό σύστημα προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή να φτάσουμε στον στόχο που έχουμε θέσει εμείς ή μάς έχει ανατεθεί και εμείς τον έχουμε αποδεχτεί.
Συνεπώς, δεν αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους, αλλά καταβάλλουμε και τις ανάλογες δυνάμεις του σώματος και του εσωτερικού μας κόσμου, προκειμένου να φτάσουμε στον στόχο και να κατακτήσουμε ό,τι εμείς θεωρούμε αναγκαίο για την περίσταση. Διότι υπάρχουν πράγματα με μεγάλη διάμετρο χρόνου και χώρου, πχ σπουδές, απόκτηση κατοικίας, γάμος, ανατροφή παιδιών, και όλοι κατανοούμε ότι μερικά ή πολλά πράγματα δεν κατακτούνται από την μια στιγμή στην άλλη, αλλά απαιτούν υπομονή και σχεδιασμό, προκειμένου να φτάσουμε έως το τέλος και να μην μείνουμε από δυνάμεις χωρίς να έχουμε κατακτήσει τον στόχο μας.
Με λίγα λόγια, το σύνολο των πράξεών μας είναι συνάρτηση των στόχων και των προσπαθειών που καταβάλλουμε, προκειμένου να κατακτήσουμε το ατομικό μας όφελος, ή ακόμη και ένα τμήμα του γενικότερου συμφέροντος, του κοινωνικού ή του στενού ή του ευρύτερου οικογενειακού. Και είναι γεγονός ότι κανένας δεν λειτουργεί με τον τρόπο αυτό της διανοητικής διαδικασίας, αλλά όλοι διαχειριζόμαστε την καθημερινή μας ζωή μέσα από φόρμες και συνθήκες που τις έχουμε ήδη αποδεχτεί ως ωφέλιμες.
Ωστόσο, εάν αυτή η ατομική μας τακτική δεν προσφέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, τότε θα πρέπει – και όλοι το κάνουμε – να επανεξετάζουμε τις φόρμες της ατομικής μας καθημερινότητας. Εάν, δηλαδή, η κατάκτηση του στόχου δεν ολοκληρωθεί, τότε προφανώς απαιτείται επανεξέταση των μεθόδων και των πράξεων που αποδείχτηκαν ανεπιτυχείς. Η διόρθωση, δηλαδή η νέα προσέγγιση του θέματος που θελήσαμε να κατακτήσουμε ανεπιτυχώς, προϋποθέτει την μετάνοια, δηλαδή την αλλαγή του τρόπου σκέψης που μάς οδήγησε στην αποτυχία του στόχου. Και μπορεί αυτό να είναι σκληρό, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεφύγουμε από την φόρμα και την πρακτική την οποία εφαρμόσαμε, χωρίς να φτασουμε στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα της κατάκτησης.
Και ο Χριστός εξήγησε ότι η μετάνοια δεν είναι μόνο η θρησκευτική, δηλαδή δεν αφορά την σχέση με την Εκκλησία και τον θεό, αλλά αφορά και την καθημερινή μας συμπεριφορά απέναντι στην αλήθεια των πραγμάτων που θέλουμε να κατακτήσουμε. Διότι στόχος μας δεν πρέπει να είναι η μεγαλύτερη μόνο καταβολή δύναμης και ταλαιπωρία, αλλά πολλές φορές απαιτείται και αλλαγή σκέψης και στόχων, εάν αυτά βρίσκονται έξω από τις δικές μας δυνατότητες και το ατομικό μας συμφέρον.