Η ικανότητα του να κατακτούμε κάτι, προσωρινό ή διαχρονικής αξίας, είναι συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάθε παιδί που γεννιέται, από έμφυτη προδιάθεση θέλει να κατακτήσει. Πρώτα για να καλύψει τις ανάγκες σε διατροφή, συντήρηση και αναγνώριση, κατόπιν για να ενταχθεί μέσα στην κοινωνία, κατακτώντας όλα όσα επιθυμεί, με βάση τις δικές του ικανότητες και εσωτερικές ανάγκες.
Και αυτή η έμφυτη ικανότητα της κατάκτησης είναι το κυρίαρχο στοιχείο, πίσω από το οποίο συντάσσονται και όλες οι άλλες δυνάμεις που διαθέτει το άτομο. Χωρίς αυτό το έμφυτο στοιχείο της κατάκτησης, το άτομο παραμένει ζωντανό μεν, χωρίς σκοπό δε. Διότι εκλείπει το ζωοποιό κίνητρο, αυτό δηλαδή που κινητοποιεί το νευρικό σύστημα του σώματος αλλά και του ψυχικού του κόσμου τα αισθητήρια, μεταξύ των οποίων η αίσθηση του Δικαίου και του Αδίκου, της αλήθειας και του ψεύδους, της πληρότητας και της έλλειψης, και γενικά όλων των στοιχείων που απαρτίζουν την κινητικότητα και ζωτικότητα του εσωτερικού μας κόσμου, παράλληλα με αυτή του φυσικού μας σώματος.
Οι κατακτήσεις, επομένως, δεν είναι θέμα μόνο σωματικών ικανοτήτων, αλλά είναι συνδυασμός των σωματικών και των ψυχικών μας εφοδίων, δηλαδή του περιεχομένου του εσωτερικού μας κόσμου, όπως και όσα διαθέτει καθένας στον σύντομο χρόνο της επίγειας παραμονής του. Οι στόχοι, δηλαδή, που καθένας θέτει στην καθημερινότητά του κατακτούνται ανάλογα με τα εφόδια και τα προσόντα που διαθέτει, και όχι γιατί κάποιος του χαρίζει την νίκη και την κατάκτηση. Διότι εάν μάς χαριστεί κάτι που δεν το έχουμε εμείς κατακτήσει, τότε είναι φυσικό να μην εκτιμούμε την αξία του, και να το παραμελούμε ή ακόμη και να το χάνουμε, εφόσον στο μεταξύ δεν έχουμε αντιληφθεί την σοβαρότητα του χαρίσματος, δηλαδή του δώρου που μάς έχει δωρηθεί.
Και εδώ κρύβονται οι κίνδυνοι στην σύγχρονη κοινωνία, η οποία φαίνεται να προσφέρει εύκολες λύσεις για κατάκτηση, αλλά αυτό μπορεί να αποστερήσει το φυσικό πρόσωπο από την κατανόηση της αξίας του δώρου που φαίνεται ότι έχουμε κατακτήσει, ενώ στην πραγματικότητα αγνοούμε την αξία του δώρου και την χρησιμότητα αυτού, διότι δεν έχουμε καταβάλει την αντίστοιχη προσπάθεια για την κατακτηση του. Συνεπώς, η στενή πύλη και η στενάχωρη οδός που εξήγησε ο Χριστός, δεν αφορά “καψόνι” μίσους εκ μέρους του δημιουργού, αλλά παιδεία προς κατανόηση των αξιών της ζωής.
Και αυτό είναι το καταστάλαγμα: Η κατανόηση και αξιολόγηση των εφοδίων που καθένας διαθέτει για την κατάκτηση της ατομικής του παράτασης και βελτίωση ποιότητας της προσωπικής του ζωής. Χωρίς αυτή την διάσταση, η ζωή μετατρέπεται σε ένα ανούσιο παιχνίδι χωρίς νόημα για την ύπαρξή του, και αυτό φέρνει απελπισία και όχι ελπίδα για το μέλλον.