Η πορεία για την κατάκτηση στην ατομική μας καθημερινότητα περνά μέσα από την προσωπική μας ευθύνη. Διότι, εάν πετύχουμε, έχουμε κατακτήσει το όνειρό μας, είτε αυτό είναι σπουδαίο είτε ένα απλό θέμα της ατομικής μας ζωής. Εάν πάλι δεν πετύχουμε, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε πάρει το μάθημα, ώστε την επόμενη φορά να μη κάνουμε τα ίδια λάθη που μας οδήγησαν στην αποτυχία την προηγούμενη φορά.
Επομένως, το θέμα δεν είναι μόνο αποτυχία κατάκτησης-επιτυχία κατάκτησης, αλλά είναι και το βαθύτερο μάθημα που παίρνουμε σε κάθε προσπάθεια, εφόσον, βέβαια, μάς ενδιαφέρει να φτάσουμε σε κάποια κατάκτηση. Και επειδή αυτό αφορά κάθε ουσιαστική πράξη της ζωής μας, είναι προφανές ότι όσοι αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία το άγνωστο μέλλον μας, η κάθε προσπάθεια και δοκιμή να φτάσουμε στην κατάκτηση του ατομικού μας στόχου είναι πολύτιμη.
Αρκεί κάθε προσπάθεια να έχει αληθές αντικείμενο και να διαθέτουμε την αγαθή συνείδηση, ώστε να μαθαίνουμε από τα λάθη, αλλά και να είμαστε σε θέση να απολαμβάνουμε τις κατακτήσεις μας. Εάν λείπει το αληθές αντικείμενο, τότε κάθε προσπάθεια δεν θα φέρει ελευθερία, αλλά θα φέρει πόνο και θλίψη χωρίς διέξοδα. Αντίθετα, εάν η συνείδηση είναι αγαθή και το αντικείμενο της κατάκτησης είναι αληθές, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες, όχι μόνο να κατακτήσουμε τον στόχο, αλλά και να απολαύσουμε την χαρά της επιτυχίας μας.
Και αυτό ακριβώς ήταν το μήνυμα του Χριστού στους ανθρώπους της εποχής εκείνης, ένα μήνυμα που δεν έχασε ποτέ την αξία του, διότι είναι μήνυμα-μάθημα για κάθε άνθρωπο κάθε εποχής που αναζητά την ουσία και όχι μόνο την επιφάνεια της καθημερινότητας. Διότι, οι προβληματισμοί δεν υπάρχουν μόνο για την απόκτηση των καθημερινών αναγκαίων, αλλά υπεισέρχονται και στα βαθύτερα ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το Δίκαιο και την Δικαιοσύνη, την αλήθεια και το ψεύδος, της εντιμότητα και την απάτη, και μυριάδες άλλες παράμετροι που σχετίζονται με τις καθημερινές μας εμπειρίες από την ζωή.
Και εδώ είναι η ατομική μας ευθύνη, όπως την ανέδειξε με λεπτομέρειες ο Χριστός. Η ευθύνη των ατομικών μας πράξεων, δεν πρέπει να επηρεάζεται από τις κοινωνικές συνθήκες μόνον, αλλά να λαμβάνει υπόψη της και τις παραμέτρους μιας αλλαγής προς το καλύτερο από το κακό, ή το σημερινό καλό που δεν είναι επαρκές. Η επανάπαυση στις σημερινές κατακτήσεις είναι μια σοβαρή παγίδα αυτοικανοποίησης, η οποία μπορεί να επιφέρει και αδράνεια, άρα κινδύνους στασιμότητας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε κάθε χρονική στιγμή, τόσο στις ατομικές μας υποθέσεις των κατακτήσεων, όσο και στις κοινωνικές προβολές αυτής της αδράνειας και της στασιμότητας.
Η στασιμότητα, όπως τα στάσιμα νερά, δημιουργεί κινδύνους συσσώρευσης μικροβίων και μικροοργανισμών, στοιχεία επικίνδυνα για ένα υγιές μέλλον. Αντίθετα, κάθε προσπάθεια βελτίωσης και κατάκτησης νέων οριζόντων στην ατομική μας καθημερινότητα, όχι μόνο μπορεί να βελτιώνει την προσωπική μας ζωή – στοιχείο απαραίτητο για την αισιόδοξη εξέλιξη της ζωής μας, αλλά κάνει κάθε άτομο που τολμά με υπευθυνότητα πιο δημιουργικό, και έτοιμο να υποδεχθεί τις αλλαγές, που ούτως ή άλλως έρχονται στο κοινωνικό μας περιβάλλον.