Καθένας από μας έχει στην καθημερινή του ατζέντα μικρούς και μεγάλους στόχους για να τους κατακτήσει. Και μπορεί οι μεγάλοι στόχοι να φαντάζουν πιο σημαντικοί, ωστόσο αυτό δεν είναι πάντα έτσι. Διότι τα μεγάλα στηρίζονται στα μικρά, και μέσα από τα μικρά μαθαίνουμε πώς να κατακτούμε και να διαχειριζόμαστε τα μεγαλύτερα. Εάν δεν ακολουθηθεί αυτή η σειρά, δηλαδή να μάθουμε και να αποκτήσουμε εμπειρία από τις κατακτήσεις των μικρών καθημερινών πραγμάτων – ό,τι και αν αυτό σημαίνει για τον καθένα – είναι πολύ πιθανόν να αποτύχουμε και στα μεγάλα.
Διότι η φύση και η ζωή στην δική της καθημερινότητα αυτό μάς διδάσκει. Πρώτα γεννιέται κάποιο παιδί, μεγαλώνει μαθαίνοντας τα πρώτα, για να ακολουθήσουν αργότερα τα μεγαλύτερα, οτιδήποτε και αν είναι αυτά για τον καθένα μας. Αυτό το καθημερινό “κτίσιμο” στις ατομικές μας εμπειρίες, είναι το πολύτιμο μάθημα ζωής, με το οποίο πορευόμαστε όλα τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων πάνω στην γη καθημερινά.
Τα μικρά μεγαλώνουν και μαθαίνουν, και οι μεγαλύτεροι εφαρμόζουν τις γνώσεις στην ώριμη πλέον καθημερινότητα και όχι στα παιδικά παιχνίδια μόνο. Αυτή είναι η σειρά της φύσης, και αυτό εφαρμόζεται στην πράξη. Όποιος αγνοήσει την παιδική ηλικία, υπάρχουν πολλές πιθανότητες στον ώριμο πλέον βίο του να διαπιστώσει κενά, τα οποία μπορεί να φέρουν αβεβαιότητες και ατολμία στις προσπάθειες για κατάκτηση ενός μεγαλύτερου ονείρου ή μιας πραγματιστικής αλήθειας.
Όλοι πατάμε στα χαμηλά, για να στηριχτούμε και να ανέβουμε ψηλότερα. Η βάση και η εμπειρία είναι στα χαμηλά, αλλά ο στόχος ποτέ δεν είναι στα χαμηλά. Αντίθετα, όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να ανέβουμε ψηλότερα και να κατακτήσουμε πράγματα, τα οποία δεν τα έχει – αν είναι δυνατόν – κατακτήσει κάποιος άλλος πριν από εμάς. Και προφανώς δεν είναι το ζητούμενο να κατακτήσω και εγώ ότι ήδη έχουν κατακτήσει και οι άλλοι μόνο, αλλά καθένας γοητεύεται από την επιθυμία να κατακτήσει κάτι πιο πάνω από τους προηγούμενους.
Το πρωτότυπο είναι πάντα ένα κίνητρο για νέες κατακτήσεις, και όχι, βέβαια, για επαναλήψεις. Ούτε η διατήρηση των κεκτημένων είναι ο μόνος σκοπός και στόχος. Διότι, διατηρώντας κάποιος τα κεκτημένα, αισθάνεται σταθερότητα. Αλλά αυτή η σταθερότητα δεν είναι βέβαιη και ασφαλής και για το αύριο. Διότι το αύριο είναι – και παραμένει πάντα – άγνωστο, και καθένας καλείται μαζί με την ασφάλεια των κεκτημένων, να αναζητεί και πιθανούς άλλους ασφαλέστερους ορίζοντες, οι οποίοι θα του εξασφαλίζουν το μέλλον, και όχι μόνο την ασφάλεια του παρελθόντος.
Διότι η ζωή είναι στο μέλλον, άσχετα εάν στηρίζεται στο παρελθόν και στους προγόνους. Διότι αυτή είναι κληρονομιά και δεν είναι κατάκτηση. Η κατάκτηση έχει άλλα χαρακτηριστικά και άλλους κανόνες. Θέλει τόλμη και προσπάθεια για να γίνουν νέες κατακτήσεις στην ατομική, αλλά και στην κοινωνική μας ζωή. Τα γνωστά τα ξέρουμε όλοι, άσχετα εάν δεν μάς επαρκούν και αναζητούμε περισσότερα.
Η πίστη στην κατάκτηση. Αυτό είναι το κίνητρο, το οποίο πατάει πάνω στο παρελθόν. Όμως η ζωή είναι το μέλλον, είναι εκεί έξω στην τόλμη και στην προσπάθεια, χωρίς ποτέ να ξεχνάμε την βάση, πάνω στην οποία όλοι πατάμε. Η βάση και το παρελθόν παίζουν το ρόλο της ασφάλειας. Το μέλλον είναι ο ορίζοντας για κατάκτηση και ανανέωση, και αυτό δίδαξε ο Χριστός για τις προσδοκίες των ατόμων που θέλουν να ακολουθήσουν την δική του διδασκαλία.