Οι κατακτήσεις μας ωφελούν πρώτα το άτομο που πετυχαίνει την κατάκτηση και στην συνέχεια, εάν είναι σοβαρή υπόθεση, μπορεί να ωφελήσει και τους άλλους. Σε καμιά περίπτωση κάποια επιτυχία δεν ωφελεί μόνο τους άλλους, διότι αυτό είναι ουτοπικό και ανυπόστατο.
Κάθε προσωπική κατάκτηση και επιτυχία έχει τις καλές συνέπειες στο άτομο που κατέβαλε τους κόπους και όχι μόνον. Διότι κάθε κατάκτηση νέων πραγμάτων σημαίνει πλούτο, και ο πλούτος πάντα διαχέεται από τον ένα στον άλλον, και κανείς δεν μπορεί να παρακρατήσει τον πλούτο μόνο για τον εαυτό του. Εάν γίνει παρακράτηση του πλούτου, τότε το άτομο αυτό γίνεται εξωπραγματικό και δεν ωφελείται ούτε το ίδιο, και φυσικά, και κανένας άλλος.
Αντίθετα, η κοινοποίηση και η διάχυση του πλούτου που αποκτήθηκε μέσα από την ατομική προσπάθεια, φέρνει νέο πλούτο κατά την έννοια της αύξησης δια της διανομής. Διότι αυτοί που θα λάβουν από τον υφιστάμενο πλούτο ενός επιτυχημένου ατόμου, και αυτοί στην συνέχεια δεν μπορούν να τον κρατήσουν κλεισμένο μέσα σε σεντούκι, διότι δεν θα πρόκειται για πλούτο αλλά για κατάρα στην ατομική ζωή του προσώπου που δεν μοιράζεται τα αγαθά που διαθέτει. Και αυτός είναι νόμος παγκόσμιος και αιώνιος. Όποιος δίνει, θα λάβει. Όποιος κλείνεται στον εαυτό του και στον υφιστάμενο πλούτο του είναι φτωχός στον εσωτερικό του κόσμο, άρα δεν απολαμβάνει τις κατακτήσεις του, και εάν συνεχίσει, τότε ο πλούτος του θα γίνει βάρος και εμπόδιο στην συνέχεια της ζωής του.
Επομένως, κάθε κατακτητής που φέρνει κάτι καινούριο στην ζωή του, γίνεται αρχικά ο ίδιος πρώτα πλουσιότερος με την νέα του κατάκτηση, αλλά αυτός ο πλούτος θα πολλαπλασιαστεί στο μέλλον για μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, που θα θελήσουν να αξιοποιήσουν τον πλούτο που έφτασε στα δικά τους όρια. Και αυτό είναι η ευλογία: η διάχυση του πλούτου.
Τότε η διάχυση δεν είναι στέρηση για το άτομο που έχει κατακτήσει ένα πλούτο, αλλά είναι εμπλουτισμός των υπαρχόντων. Διότι, ο πλούτος που έφτασε στους άλλους, με κάποιον “μυστηριώδη” τρόπο, επιστρέφει και πάλι στον αρχικό κατακτητή, και μάλιστα σε πολλαπλάσια ποσότητα. Αυτός είναι ο παγκόσμιος νόμος της “οικονομίας”, δηλαδή η καλή διαχείριση των θεμάτων του ατομικού μας “οίκου”, άρα το κέντρο είναι πάντα η οικία, το σπίτι, και όχι το χάος της απεραντοσύνης του μέλλοντος ή του παρελθόντος.
Πρέπει πρώτα να δώσεις, για να λάβεις στην συνέχεια. Εάν περιμένεις πρώτα να πάρεις για να δώσεις στην συνέχεια, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν έχεις “χώρο” για να βάλεις κάτι καινούριο, εάν πρώτα δεν έχεις αποβάλει κάτι που συμπληρώνει τον υφιστάμενο χώρο του εσωτερικού – αλλά και του φυσικού μας – κόσμου. Δίνω, όχι γιατί ο άλλος δεν έχει, αλλά γιατί εγώ πρέπει να κάνω χώρο, ώστε να έρθει κάποια νέα κατάκτηση, ένας νέος ορίζοντας, ένας νέος κόσμος που δεν φαίνεται σήμερα, αλλά είναι σίγουρο ότι υπάρχει, αφού γνωρίζουμε – κατά τους ειδικούς επιστήμονες – μόνο του 5% του φυσικού κόσμου, άρα έχουμε απεριόριστα ύψη, πλάτη, βάθη και μήκη να κατακτήσουμε στην ζωή μας, εάν βεβαίως δεν είμαστε τσιγκούνηδες.
Διότι, η διδασκαλία του Χριστού δεν αφορά τους τσιγκούνηδες, αλλά αφορά όσους ενδιαφέρονται με πτωχό πνεύμα, δηλαδή με αίσθηση της έλλειψης πληρότητας, να κατακτήσουν τους νέους κόσμους μέσα από την καλλιέργεια της πίστης στην Ανάσταση του Χριστού, όπως ο ίδιος εγγυήθηκε με τον δικό του σταυρό.