Όλες οι ατομικές μας κατακτήσεις περνούν μέσα από τα χέρια και τα μέλη του σώματός μας, ορατά και μη ορατά, αισθητά και μη αισθητά. Διότι ό,τι περνά από τα χέρια και τις διαδικασίες και λειτουργίες του δικού μας σώματος, αυτό είναι και κατάκτηση. Δηλαδή απόκτηση, πάνω στην οποία ασκούμε πλήρη εξουσία κατά το δικό μας τμήμα, αφού δεν μπορούμε να ξέρουμε – και προφανώς κανείς δεν ξέρει – το πλάτος και το βάθος κάθε πράγματος που υπάρχει ή συμβαίνει πάνω στην γη κάθε στιγμή. Κατά κανόνα – ή μάλλον με απόλυτο τρόπο – η εξουσία επί των κατακτήσεών μας έχει περιορισμένο χρόνο – αφού όλοι πεθαίνουμε και δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας – αλλά και περιορισμένο χώρο, στις διαστάσεις που κάποιος μπορεί να αντιληφθεί και να ασκήσει τις κυριαρχικές πράξεις πάνω στο αντικείμενο της κατάκτησής του.
Με λίγα λόγια, όλα τελικά υπόκεινται στους φυσικούς νόμους της ζωής, και κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει υπερβεί τα όρια αυτών των νόμων της φύσεως, της ύπαρξης, της διάρκειας και του θανάτου. Και αυτός ακριβώς ο παράγοντας της εποχιακής άσκησης εξουσίας πάνω στις προσωπικές μας κατακτήσεις είναι αυτός που μάς κάνει πιο προσεκτικούς, ή εάν είμαστε αλαζόνες και δεν πτοούμαστε από τους φυσικούς νόμους, μας περιορίζει αυτή καθ αυτή η ζωή και πεθαίνουμε αφήνοντας πίσω τα συντρίμμια της παραφροσύνης μας.
Βέβαια, όλα αυτά δηλαδή την διάρκεια του χρόνου και των διαστάσεων του χώρου ενός πράγματος που υφίσταται ή λειτουργεί πάνω στην γη, πρέπει κάποιος να τα ανακαλύψει ως υπαρκτά στοιχεία της προσωπικής του καθημερινότητας, δηλαδή μέσα σε όλα όσα το άτομο πράττει με δική του ευθύνη, και να επεκτείνει τις δραστηριότητές του, έχοντας υπόψη του ότι ο χρόνος θα είναι εξ ορισμού περιορισμένος – κανείς δεν έζησε για πάντα μέχρι σήμερα πάνω στην γη, και ο χώρος της προσωπικής του δράσης δεν μπορεί να εξαντλήσει όλες τις διαστάσεις της ζωής, ακόμη και εάν μιλάμε με όρους της φυσικής και όχι βέβαια με όρους της μετα-φυσικής πραγματικότητας.
Διότι το άτομο κατακτά πράγματα και πετυχαίνει στόχους, αλλά όλοι υπόκεινται στις παραπάνω φυσικές πραγματικότητες του χρόνου και του χώρου, όπως σημειώθηκε παραπάνω, άρα στους υπολογισμούς και στην ατομική του συμπεριφορά θα πρέπει να “βάζει νερό στο κρασί του” και να μην λειτουργεί, θεωρώντας ότι θα ζήσει για πάντα – για να κάνει αυτό που κάνει σήμερα – ή ότι του ανήκουν τα πάντα μέσα στον χώρο, εντός του οποίου βιώνει την προσωπική του καθημερινή πραγματικότητα, αλλά να αφήνει περιθώρια άγνοιας στον εαυτό του σε θέματα που έχουν διάρκεια και καταλαμβάνουν χώρο
Διότι είναι γνωστό ότι στον φυσικό χώρο που όλοι κινούμαστε, είναι γνωστό μόλις το 4,9 τοις εκατό, δηλαδή αγνοούμε την συντριπτική πλειοψηφία του γύρω κόσμου – το 95,1% -, μέσα στον οποίο όμως όλοι ασκούμε την εξουσία επί όσων έχουμε ήδη κατακτήσει. Εξουσίες που μάς παρέχονται από την κρατική εξουσία, εξουσίες που μάς παραδίδονται από το ανώνυμο κοινό της κοινωνίας, εξουσίες που μάς δίνονται μέσα από τις δικές μας εξερευνήσεις, όλα αυτά έχουν περιορισμένο χρόνο άσκησης – αφού είναι βέβαιο ότι θα πεθάνουμε – και περιορισμένη χώρο, αφού αγνοούμε την συντριπτική πλειοψηφία του περιεχομένου του χώρου μέσα στον οποίο θα ασκούμε την εξουσία που διαθέτουμε. Και η διδασκαλία του Χριστού βάζει τα πράγματα στην θέση τους, για όποιον θέλει να συμμορφωθεί με την φυσική πραγματικότητα και όχι να ουρανοβατεί σε πελάγη παραλογισμού.