Τα μεγέθη των ατομικών μας κατακτήσεων εκτείνονται πάντα μέσα στα πλαίσια της ατομικής μας καθημερινότητας. Και μπορεί να έχουν σύντομους ή μακροχρόνιους στόχους και σκοπούς, αλλά όλα περιορίζονται μέσα στον χώρο της γης και στον χρονικό ορίζοντα του κάθε ατόμου, ακόμη και όταν οι κατακτήσεις αφορούν περισσότερα άτομα ή κοινωνίες ανθρώπων.
Αυτός/ή που κατακτά, δηλαδή κυριεύει κάτι, γίνεται κύριος και αποφασίζει για την διαχείριση της κατάκτησής του/της. Και μπορεί αυτό να αφορά ιδέες ή πράγματα υλικά, αλλά όλα έχουν ορίζοντες αξιών και δεν διαρκούν για πάντα. Διότι, ή το άτομο φθείρεται, γερνάει και πεθαίνει, ή η κατάκτησή του αφορά φθαρτό αντικείμενο, άρα έχει ημερομηνία λήξης η αξία του, εκτός εάν αποτελεί την βάση για μεταμόρφωση και εξέλιξη σε κάτι πιο μεγάλο που μπορεί να επιβιώσει με άλλη μορφή και στο μέλλον.
Και εδώ νομίζω ότι βρίσκεται ένα ουσιαστικό τμήμα της ουσίας των προσωπικών στόχων που θέτουμε για κατάκτηση. Διότι, όπως έχουμε εξηγήσει, όλοι κάνουμε κάτι τώρα, σήμερα, αλλά όλοι κατανοούμε ότι αυτό το κάτι που κάνουμε και κατακτούμε τώρα, έχει ή αποκτά μεγαλύτερη αξία εάν η ουσία του έχει προοπτικές απόδοσης ή διατήρησης σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου ή τόπου.
Τα μικρά είναι πολύτιμα για την καθημερινή μας επιβίωση. Ωστόσο, όλοι ξέρουμε ότι τα μικρά πρέπει να συνδέονται με τα μεγάλα, για να έχουν αξία, ανάλογα με τον ρόλο του μεγάλου. Διαφορετικά, παραμένουν μικρά, δηλαδή με μικρή συμβολή, στην ατομική μας καθημερινότητα, αν και πολύτιμα στην επιβίωση, όπως για παράδειγμα ο αέρας που αναπνέουμε, οι τροφές και τα μέτρα προστασίας του σώματος.
Με λίγα λόγια, οι καθημερινές μας πράξεις και συνήθειες είναι η βάση, αλλά αυτά δεν εξαντλούν το αναγκαίο υλικό της επιβίωσής μας, διότι έχουν περιορισμένο ορίζοντα, ο οποίος σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υπερβεί το όριο του θανάτου, αφού κανείς μέχρι σήμερα δεν πέρασε αυτό το όριο με ασφάλεια και αποδείξεις. Και εδώ βρίσκεται μια μεγάλη πρόκληση για τους αναζητητές της αλήθειας.
Διότι, αφού τα πολύτιμα μικρά της καθημερινότητας είναι στην διάθεσή μας – σε όσους τα διαθέτουν – γιατί το άτομο δεν είναι ικανοποιημένο μόνο με αυτά, αλλά αναζητά και κάτι περισσότερο για να ικανοποιηθεί; Γιατί τα αναγκαία της επιβίωσης του σώματος, αναπνοή, τροφές και προστασία δεν ικανοποιούν και τις εσωτερικές μας αναζητήσεις; Γιατί παραμένουν μέσα μας ερωτήματα για την ζωή, την αδικία και τον θάνατο αφού περνάμε καλά-όσοι περνάνε καλά- και δεν μάς λείπει τίποτα από τα αναγκαία για την επιβίωσή μας;
Και είναι προφανές ότι οι απαντήσεις για τέτοιας φύσεως ερωτήματα δεν μπορεί να δοθούν με απλότητα, διότι περιλαμβάνουν και διαστάσεις εκτός του φυσικού κόσμου. Διότι, τα θέματα του Δικαίου και του αδίκου, της αγάπης και της πλεονεξίας, και δεκάδες άλλες παράμετροι που επηρεάζουν την ατομική μας καθημερινότητα, δεν ανήκουν στην σφαίρα του αισθητού κόσμου, αλλά υπάρχουν και λειτουργούν μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, των σκέψεων και των συλλογισμών, περιοχές του σώματος που δεν επηρεάζονται μόνο από τους φυσικούς νόμους, αλλά έχουν και παραμέτρους εκτός του φυσικού κόσμου.
Και αυτή είναι η αιτία, από την οποία προκύπτει το αναπάντητο κενό μέσα μας, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά τα ζητήματα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Και αυτά τα ερωτήματα τίθενται μόνο όταν κάποιος είναι και έτοιμος να αποδεχθεί την λειτουργία αυτής της περιοχής, δηλαδή της περιοχής που δεν ελέγχεται με φυσικά μέτρα, αλλά με μέσα και διαδικασίες εσωτερικού ελέγχου στο σώμα και στην ψυχή του ατόμου που αναζητά απαντήσεις. Αυτές τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνει η διδασκαλία του Χριστού για κάθε ενδιαφερόμενο να ακούσει και να εφαρμόσει στην δική του καθημερινότητα.