Οι ατομικές μας κατακτήσεις έχουν ένα και μοναδικό στόχο. Να ικανοποιήσουν μια ανάγκη μας. Και μπορεί αυτή η ανάγκη να είναι κάτι πρακτικό και μικρό, αλλά μπορεί να είναι και ένα μεγαλύτερο βήμα, που μόνο το εμπλεκόμενο άτομο ξέρει αυτή την αποστολή του και κανείς άλλος.
Δεν θα πρόκειται, δηλαδή, για ικανοποίηση μιας πρακτικής ανάγκης, αλλά θα πρόκειται για κάτι σπουδαιότερο, για το οποίο το άτομο αισθάνεται την ανάγκη να περάσει από τους σκοπέλους και τους μόχθους της κατάκτησης αυτής, η οποία προφανώς θα έχει μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα αποτελέσματα για τον ίδιο πρώτα, αλλά και για την κοινωνία αργότερα. Και αυτό ονομάζεται εμπιστευμένη οικονομία.
Δηλαδή, κάποιος αναθέτει σε κάποιον κάτι σπουδαίο να διαχειριστεί, και θα λάβει την ανταμοιβή του στον δέοντα χρόνο. Διότι όλες οι αμοιβές και ανταμοιβές δεν είναι την ίδια στιγμή, αλλά κάθε έργο έχει την αμοιβή του, ενώ κάθε καλή διαχείριση μιας οικονομίας, ενός σπουδαίου δηλαδή εγχειρήματος που περιλαμβάνει εξουσία επί αξιών ζωής, η ανταμοιβή έρχεται στο τέλος της περιόδου, ενώ στην καθημερινότητα απολαμβάνει το άτομο την πρακτική πληρότητα της ζωής του.
Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για τους ανθρώπους που αναζητούν τον ατομικό τους ρόλο μέσα στην σύγχρονη κάθε φορά κοινωνία. Διότι όλοι αναμένουμε αναγνώριση των καλών μας έργων από τους ανθρώπους, και αυτό είναι μέσα στην αναγκαιότητα της ψυχής μας, δηλαδή να απολαμβάνουμε την αναγνώριση των καλών μας υπηρεσιών και καλών έργων. Ωστόσο αυτό είναι ελλειπές. Διότι υπάρχουν και καλά έργα και υπηρεσίες προς τους άλλους που δεν γίνονται αμέσως κατανοητά και αντιληπτά, αλλά απαιτείται χρόνος, προκειμένου από τα αποτελέσματα να κρίνει ο κόσμος την αξία των υπηρεσιών και των καλών έργων, και όχι την στιγμή που γίνεται ένα καλό έργο.
Με λίγα λόγια, η ανταμοιβή και η αναγνώριση δεν συμβαίνουν πάντα την ώρα της προσφοράς, αλλά απαιτείται υπομονή, ώστε η κοινωνία και το περιβάλλον να αναγνωρίσει την προσφορά και να ανταποδώσει την ανταμοιβή της στον δικαιοπράξαντα. Και αυτό είναι δύσκολο εγχείρημα, διότι όλοι θέλουμε εδώ και τώρα την αμοιβή μας για το καλό μας έργο. Ωστόσο αυτό κρίνεται επικίνδυνο, διότι μπορεί να θεωρηθεί ότι το καλό έργο και η καλή υπηρεσία δεν προσφέρθηκαν με ειλικρίνεια, αλλά με στοιχεία δόλου για απόκτηση μεγαλύτερης ανταμοιβής από τους ανθρώπους, και αυτό είναι το βάραθρο της κοινωνικής μας κατάστασης.
Κάνουμε το καλό, γιατί περιμένουμε την ανταμοιβή μας, χωρίς όμως να λαμβάνουμε υπόψη και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προσφέρεται ένα καλό έργο και μια καλή υπηρεσία. Και τα σπουδαία πράγματα έχουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Διότι το αποτέλεσμα δεν πρέπει να είναι μόνο θεαματικό, αλλά να περιέχει και υψηλό ποσοστό αλήθειας και ειλικρίνειας, στοιχεία που δεν είναι εύκολα διακριτά πίσω από μια καλή πράξη ή μια καλή υπηρεσία.
Και επειδή αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, δηλαδή το ποσοστό της αλήθειας και της ειλικρίνειας που οδήγησε το άτομο σε μια σπουδαία φαινομενικά πράξη, ο Χριστός μετέθεσε την κρίση μας για το άτομο, όχι στον ορατό και προσωρινό χαρακτήρα της πράξης ενός ατόμου, αλλά στον καρπό και στο μακροχρόνιο αποτέλεσμα που θα έχει αυτή η πράξη. Ο λεγόμενος φαρισαϊσμός- όλα γίνονται μόνο για το θεαθήναι – είναι ένα στοιχείο νοσηρότητας κάθε κοινωνίας. Και οι σπουδαίες κατακτήσεις για να έχουν μόνιμο χαρακτήρα και υψηλό κέρδος, πρέπει – κατά την διδασκαλία του Χριστού – να θέτουν την ουσία της αλήθειας πριν από το θεαθήναι και τον ανθρώπινο έπαινο.