Κατακτώντας πράγματα αυξάνεται η δύναμή μας. Είτε γιατί προστέθηκε κάτι νέο εξωτερικά, είτε γιατί αποκτήσαμε καλύτερη γνώση, και μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα όσα έχουμε ήδη κατακτήσει.
Άρα, σκοπός κάθε κατάκτησης είναι η αύξηση της δύναμής μας, και αυτό εκτιμούμε προσωπικά, ότι θα συμβάλλει προς το συμφέρον μας. Και αυτή ακριβώς η παράμετρος του ατομικού μας συμφέροντος, είναι το δυναμικό στοιχείο που τροφοδοτεί με ένταση κάθε πράξη, που αποσκοπεί στην κατάκτηση ενός καλύτερου σκοπού και στόχου, από αυτούς που ήδη διαθέτει καθένας μας.
Χωρίς συμφέρον, δηλαδή χωρίς την πιθανότητα να κερδίσουμε περισσότερα από όσα ήδη διαθέτουμε, κανείς δεν κινείται και δεν ξοδεύει χρόνο και δυνάμεις για το τίποτα. Αντίθετα, όσο πιο σημαντικός είναι ο στόχος και το συμφέρον που αυτός θα αποφέρει, τόσο πιο έτοιμοι και πρόθυμοι είμαστε να αναλάβουμε δράση για την κατάκτηση αυτή. Και αυτός ο συνδυασμός του ατομικού μου θέλω με την προσδοκία ενός καλύτερου συμφέροντος, προκαλεί το άτομο να μπει σε περιπέτειες αναζητήσεων, όχι μόνο του ημερήσιου συμφέροντος, αλλά κυρίως σε συμφέροντα μακροπρόθεσμης αξίας και σημασίας.
Διότι, τα προς επιβίωση αναγκαία, τροφές, προστασία και ευημερία καθημερινή, όλοι κατανοούμε ότι δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, γιατί οι προσωπικές μας ανάγκες μάς πιέζουν να τα καλύψουμε, και για τον λόγο αυτό κινούμαστε καθημερινά προς αυτή την βασική μας λειτουργία εξασφάλισης. Εκείνο που διαφοροποιεί την συμπεριφορά μας είναι η αναζήτηση πραγμάτων εκτός αυτής της καθημερινής ανάγκης προς κάλυψη των αναγκαίων της επιβίωσης.
Όταν δηλαδή το άτομο έχει αναζητήσεις και προβληματισμούς πέραν της ουσιαστικής αλλά απλής καθημερινής επιβίωσης, τότε αρχίζει το μεγάλο κομάτι της ζωής μας. Τότε διαβάζουμε, παρακολουθούμε, προβληματιζόμαστε, όχι μόνο γιατί πρέπει να εξασφαλίσουμε τον άρτο τον επιούσιο, αλλά γιατί μάς ενοχλεί η αδικία που κυκλοφορεί γύρω μας, ο πόνος, η θλίψη, τα αδιέξοδα, και μυριάδες άλλα πράγματα, τα οποία μπορεί να μην δημιουργούν προβλήματα στο άτομό μας, αλλά μάς ενοχλεί η γενικότερη κατάσταση της ανθρώπινης κατάντιας και μιζέριας, η οποία, ενώ ξέρει το καλύτερο, προσφέρει το χειρότερο σε κάθε περίπτωση.
Και η υπέρβαση αυτής της καθημερινής πραγματικότητας, είναι ο στόχος όλων εκείνων, που θέλουν μια αλλαγή στην προσωπική τους ζωή, ως βάση για την κοινωνική αλλαγή. Διότι, κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει χωρίς να αλλάξουν τα άτομα που αποτελούν μια κοινωνία. Και ενώ όλοι θέλουμε το καλύτερο, όταν έρχεται η δική μας σειρά, τότε και εμείς πράττουμε το ελάχιστο, αφήνοντας την ευθύνη για περισσότερα στους ανώνυμους άλλους. Και αυτό δημιουργεί την κοινωνική μας εικόνα ως κράτος και ως κοινωνία ανθρώπων.
Αποφεύγουμε το άριστον, προσποιούμενοι ότι έχουμε εξαντλήσει την δική μας δύναμη. Και η δική μας αδυναμία ισοπεδώνει τα πράγματα, τα αφήνει στην αδράνειά τους, και η δική μου αδράνεια, φέρνει τους καρπούς που εγώ, αλλά και πολλοί από εμάς θα μπορούσαμε να έχουμε φέρει, κατακτώντας περισσότερες δυνάμεις μέσα από ένα υγιές αγώνισμα κατάκτησης μιας καλύτερης ζωής.