Η κατάκτηση στόχων πέραν των αναγκαίων της προσωπικής μας καθημερινότητας προϋποθέτει και σκοπούς μεγαλύτερης αξίας, όχι γιατί τα καθημερινά δεν είναι απαραίτητα, αλλά διότι στον σύγχρονο κόσμο τα καθημερινά, τροφές και προστασία, ικανοποιούνται μέσα από τις κοινωνικές μας κατακτήσεις.
Ωστόσο, όλοι κατανοούμε ότι αυτές οι κατακτήσεις των καθημερινών αναγκαίων δεν συμπληρώνουν και όλες μας τις ανάγκες, διότι όλοι διαπιστώνουμε ότι ενώ έχουμε τα απαραίτητα, μάς λείπει κάτι σπουδαίο, και αυτό δημιουργεί το κενό μέσα στον εσωτερικό προσωπικό μας κόσμο, και δημιουργεί αναζητήσεις στόχων πέραν των απλών καθημερινών. Και αυτή η αναζήτηση είναι σπουδαία, διότι εξαναγκάζει το άτομο να πληροφορηθεί και να ανακαλύψει το λάθος που υπάρχει και παράγει αυτό το κενό στον ψυχικό μας κόσμο, ενώ κατά τα άλλα όλα έχουν βρει την ικανοποίησή τους.
Αυτό δηλώνει ότι ο άνθρωπος, ο κάθε ζωντανός άνθρωπος, δεν έχει ανάγκη μόνο τα απαραίτητα, τροφές και προστασία, αλλά αναζητά και άλλες “τροφές”, οι οποίες θα φέρουν απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και της αδικίας που μάς ενοχλεί όλους. Το αίσθημα δηλαδή του Δικαίου, δεν φέρνει “τροφή” στο σώμα, αλλά ζητά απαντήσεις και εξηγήσεις για το γιατί υπάρχει αδικία, και αυτό δεν είναι μόνο θέμα γνώσεων, αλλά είναι – κυρίως – θέμα εσωτερικής ανάγκης κάθε ζωντανού ανθρώπου.
Και αυτό επιβεβαιώνεται μέσα από την καθημερινή μας εμπειρία, διότι όλους ενοχλεί το άδικο και ο θάνατος, αλλά και άλλα μικρότερες σημασίας περιστατικά που έρχονται σε γνώση μας. Για τον λόγο αυτό και κανείς ζωντανός άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος από την καθημερινή μας ζωή, γιατί μπορεί να μην μας απασχολεί η εξεύρεση των καθημερινών αναγκαίων, αλλά μάς ενοχλεί η άδικη συμπεριφορά και οι άδικες πράξεις, γεγονός που σημαίνει ότι το εσωτερικό μας ένστικτο δεν είναι ακόμη ικανοποιημένο. Και αυτή η κατάσταση του ανικανοποίητου, εφόσον δεν “πληρωθεί” με την “αναγκαία τροφή”, παίρνει σταδιακά μορφή χιονοστιβάδας, και μπορεί να καταστρέψει ακόμη και ολόκληρη την ζωή μας.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην δική του διδασκαλία, εξήγησε αυτή την εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων, και μάλιστα μέσα από τα γεγονότα και τις κοινωνικές και ατομικές καταστάσεις που βίωναν οι ακροατές του, αυτά δηλαδή που βιώνουμε και εμείς σήμερα. Και ο Χριστός έβαλε το πήχυ στο ύψος πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις, και αυτό ήταν που τον οδήγησε και στον σταυρό. Διότι όλοι κατανοούσαν το άδικο, όλοι κατανοούσαν το πονηρό, αλλά κανείς δεν είχε την δύναμη να αντισταθεί στον “συρμό” της εποχής εκείνης, όπως και στην δική μας εποχή συμβαίνει σήμερα. Βλέπουμε, κατανοούμε το λάθος και το πονηρό, αλλά δεν έχουμε την δύναμη, ακόμη και εάν θέλουμε, να πράξουμε το ορθό και το αγαθό.
Και με τον τρόπο αυτό το άτομο πρώτα και η κοινωνία αργότερα, υφίσταται όλα τα άδικα και τα παράνομα, χωρίς όμως δυνάμεις για αποφυγή όλων των πράξεων που οδηγούν στην αρρωστημένη κατάσταση. Διότι ο Χριστός δεν υπέδειξε μόνο το πονηρό και την αδικία, αλλά δίδαξε και το πώς ένα άτομο φτάνει στην “πληρότητα”, ώστε να μην έχει κενά στην προσωπική του ζωή. Τα κενά όλοι ξέρουμε ότι φέρνουν πτώσεις. Και ο Χριστός εξήγησε τον τρόπο αποφυγής των πονηρών, αλλά και επιλογής των αγαθών που διατηρούν την ατομική πληρότητα στον εσωτερικό μας άνθρωπο.