Κάθε κατάκτηση έχει ευθύνη. Και έχει ευθύνη του κατακτητή προς το αντικείμενο της κατάκτησης, αλλά και προς τον χορηγό και αρχικό ιδιοκτήτη. Διότι τίποτα δεν υπάρχει στον κόσμο χωρίς αρχικό ιδιοκτήτη. Μπορεί εμείς να τον αγνοούμε ως ύπαρξη, αλλά, επειδή κανένα αποτέλεσμα δεν δημιουργείται χωρίς προϋποθέσεις – ουδέν αιτιατόν άνευ αιτίας – είναι προφανές ότι κάποιος έχει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, και ο σημερινός κατακτητής απλά γίνεται ο προσωρινός διαχειριστής με την ευθύνη της διαχείρισης, αλλά όχι μεταβίβασης της ιδιοκτησίας.
Βέβαια εμείς, πάνω στον ενθουσιασμό της κατάκτησης, θέλουμε να παραβλέπουμε τον μόνιμο και αρχικό ιδιοκτήτη, θεωρώντας ότι επειδή κατακτήσαμε κάτι, είμαστε οι απόλυτοι κυρίαρχοι και μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε, χωρίς να υπολογίζουμε την ύπαρξη του πραγματικού ιδιοκτήτη, ο οποίος παρακολουθεί την διαχείριση και συμφωνεί ή διαφωνεί, και την παίρνει από σένα και την δίνει σε κάποιον άλλον διαχειριστή, ο οποίος κρίνει ότι θα κάνει καλύτερη διαχείριση. Διότι η αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας του μόνιμου, αρχικού και μοναδικού ιδιοκτήτη, θέτει σε αμφισβήτηση την σχέση και την κατανόηση της προσωρινής παραχώρησης, αφού είναι απόλυτα βέβαιο ότι κάποια στιγμή η δική σου κατάκτηση, όπως συμβαίνει σε όλη την ανθρωπότητα ανέκαθεν, θα περάσει εκ των πραγμάτων σε άλλον ιδιοκτήτη και στην δική του πλέον ευθύνη.
Άρα, κάθε κατάκτηση δεν σημαίνει κάτι μόνιμα απόλυτο, αλλά σημαίνει ευθύνη διαχείρισης για όσο χρόνο βρίσκεται το αντικείμενο στην ατομική ευθύνη του προσώπου που το έχει κατακτήσει σήμερα. Και αυτή η παράμετρος, δηλαδή ότι τίποτα δεν μάς ανήκει μόνιμα και παντοτινά, είναι κρίσιμο στοιχείο για τον τρόπο που διαχειριζόμαστε ό,τι κατακτούμε μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Από ιδέες και πράγματα, μέχρι τα πάσης φύσεως υλικά που αποτελούν το αντικείμενο της ατομικής μας καθημερινότητας, είναι απόλυτα βέβαιο – το δείχνουν τα νεκροταφεία – ότι θα φύγει από τα δικά μας χέρια, και κάποιος άλλος θα αναλάβει να συνεχίσει την διαχείριση.
Δηλαδή, όλη η δική μας διαχείριση, δεν παύει ποτέ να έχει προσωρινό χαρακτήρα ως προς τον χρόνο της κατάκτησης, αλλά επιβάλλει και κανόνες καλής συμπεριφοράς απέναντι σε όποιον κατέχει την μόνιμη ιδιοκτησία, και που εκείνος την παρέδωσε σε μάς, όπως θα την παραδώσει και στους επόμενους κατακτητές. Και η διδασκαλία του Χριστού βασίζεται σε αυτή την παράμετρο: κάθε τί που έχουμε κατακτήσει στην προσωπική μας ζωή, είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα το αφήσουμε σε άλλους, οι οποίοι και αυτοί θα είναι προσωρινοί διαχειριστές, με την ίδια συνέχεια στην διαδοχή της διαχείρισης.
Αυτή η κατανόηση της προσωρινότητας των δικών μας κατακτήσεων όσο κόπο και αν έχουμε καταβάλει για να κατακτήσουμε ό,τι κατέχουμε, είναι το κρίσιμο στοιχείο που οδηγεί το άτομο στην συναίσθηση της πραγματικότητας και της αλήθειας. Το αντίθετο, δηλαδή η ηθελημένη άγνοια αυτής της αλήθειας και η νοοτροπία ότι οτιδήποτε κατέχω μού ανήκει μόνιμα, είναι το αιώνιο λάθος, διότι η έννοια της ιδιοκτησίας κάνει τον άνθρωπο σκληρό και αμείλικτο, δηλαδή τον οδηγεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις με υπερηφάνεια και αλαζονεία, εκλαμβάνοντας την προσωρινή ευθύνη διαχείρισης ως μόνιμη κατάκτηση, με αποτέλεσμα την λάθος διαχείριση μέσα στην καθημερινότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε ζημία προς τον ίδιο, αλλά και προς την σύγχρονή του κοινωνία.