Η χαρτογράφηση, δηλαδή η απογραφή των δεδομένων του εσωτερικού και ατομικού μας κόσμου είναι ένα μεγάλο και δύσκολο εγχείρημα, διότι προϋποθέτει ταπείνωση – όλοι την αποφεύγουμε – και, φυσικά, δύναμη ψυχής για να αποδεχτούμε όχι μόνο τα λάθη μας, που είναι το αποτέλεσμα των πράξεών μας, και είναι εύκολα αντιληπτά και περιγραφικά, αλλά το δύσκολο είναι να ανιχνεύσουμε τις πηγές και τα αίτια που μας οδήγησαν στις λάθος σκέψεις, και στις λάθος επιλογές, από τις οποίες και προέκυψαν οι συνέπειες που μπορεί να μας ταλαιπωρούν κάθε στιγμή.
Με λίγα λόγια η απογραφή των εσωτερικών μας καταστάσεων από τις οποίες προέρχονται οι σκέψεις και οι εκτιμήσεις μας για τα πάντα, είναι ένα πολύπλοκο και πιθανόν επικίνδυνο στάδιο της ατομικής μας καθημερινότητας. Διότι για ένα λάθος δεν σημαίνει ότι η ευθύνη είναι όλη δική μας, διότι παρεμβαίνουν και εξωτερικοί παράγοντες που και αυτοί έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, άρα δεν χρειάζεται για όλα να παραπονούμαστε και να κατακρίνουμε πάντα μόνο τον εαυτός μας. Μια τέτοια στάση μπορεί να μας οδηγήσει σε εσωστρέφεια και θλίψη χωρίς να υπάρχει και η ανάλογης έντασης ευθύνη μας.
Δηλαδή, οι εσωτερικές μας εκτιμήσεις δεν είναι κάτι απλοϊκό, αλλά είναι μια σύνθετη εξίσωση, στην οποία μπορεί να εμπλέκονται δικές μου ευθύνες, αλλά μπορεί και όχι μόνον. Διότι στα δικαστήρια της καθημερινής ζωής, πρώτα πρέπει να διαπιστωθεί η μη νόμιμη πράξη, ώστε στην συνέχεια να εξεταστεί και η συμμετοχική ευθύνη κάθε ατόμου. Και αυτό είναι εύκολα κατανοητό, και πρέπει να τύχει προσοχής για όποιον ενδιαφέρεται για την ατομική του πορεία στην καθημερινότητα. Διότι οι λάθος πράξεις μπορεί – και συνήθως δεν είναι – ενός ανθρώπου μόνο λάθος εκτίμηση και λάθος πράξη. Συνήθως το κοινωνικό μας περιβάλλον εμπλέκεται στις σκέψεις και στις αποφάσεις μας, και κατά συνέπεια και στις πράξεις μας, άρα η απόδοση όλης της ευθύνης για μια λάθος πράξη ή λάθος εκτίμηση δεν είναι θέμα μόνο ενός ατόμου αλλά είναι και θέμα συνθηκών, κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε και εκτελέστηκε μια ατομική μας πράξη.
Και αυτή η διάκριση για τον επιμερισμό της ευθύνης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Διότι όλοι ζούμε μέσα σε ένα κόσμο που προφανώς δεν τον επιλέγουμε και δεν τον καθορίζουμε στην δική του συμπεριφορά της καθημερινότητας. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεχωρίζουμε, να διακρίνουμε δηλαδή τις αξίες των πραγμάτων, ώστε να αποδίδουμε στον καθένα εκείνο που πραγματικά του αξίζει. Και η διδασκαλία του Χριστού στην αυθεντική της έκφραση όπως μας παραδόθηκε από τους αυτόπτες μάρτυρες, βοηθά τον ενδιαφερόμενο να εφαρμόσει την διδασκαλία αυτή στην δική του καθημερινότητα, να έχει ένα ακόμη κριτήριο, εκτός από την δική του άποψη, εκείνο του ίδιου του Χριστού. Ο οποίος είναι παρών μέσω της διδασκαλίας και του πνεύματος που αποπνέει αυτή, σε όποιον ενδιαφερθεί να την ανακαλύψει και να την εφαρμόσει στην καθημερινές του πράξεις.