Η διδασκαλία του Χριστού έχει παρεξηγηθεί και θεωρείται μόνο εκκλησιαστικό ζήτημα. Και αυτό είναι προφανές λάθος, διότι όλη η διδασκαλία του Χριστού αναφέρεται στο Δίκαιο και το άδικο, το πρώτο για να το επιλέγουμε και το δεύτερο για να το αποφεύγουμε στην ατομική μας καθημερινότητα, και όχι βέβαια στα εκκλησιαστικά μας καθήκοντα, όπως αυτά έχουν καθοριστεί από την Εκκλησία.
Η ευθύνη της δικής μας καθημερινότητας δεν ανήκει στην Εκκλησία, αλλά στο κάθε άτομο που βιώνει την δική του αλήθεια κάθε στιγμή της ζωής του και όχι μόνο στην εκκλησιαστική του ώρα. Και οι ουσιαστικές ατομικές μας ανταμοιβές έρχονται από τον Πατέρα του ουρανού και της γης και όχι μόνο από την κοινωνία μέσα στην οποία κοπιάζουμε για να κατακτήσουμε ένα στόχο, μια καλύτερη καθημερινότητα, στην οποία όμως περιλαμβάνεται και η προοπτική του ατομικού μας μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιωνίου.
Και η διδασκαλία του Χριστού περιλαμβάνει ακριβώς αυτές τις δύο παραμέτρους, του τώρα αλλά και του μέλλοντος. Διότι το μέλλον πιστοποιεί και επιβεβαιώνει τις ορθές ή τις λάθος επιλογές μας και όχι βέβαια το παρελθόν που δεν μπορούμε να το αλλάξουμε κατά την έννοια της διαγραφής των γεγονότων. Ο Χριστός δεν ήταν μάγος και θαυματοποιός. Ήταν δάσκαλος που πλήρωσε με το αίμα του τις αποκαλύψεις για τον δρόμο που οδηγεί την ατομική μας καθημερινότητα μακριά από αδιέξοδα και λάθη, και υποδεικνύει την οδό που βρίσκεται μέσα στην καθημερινότητα της τριβής μας με τον κόσμο και το περιβάλλον.
Και αυτές οι υποδείξεις δεν αφορούν μόνο τον Κλήρο, αλλά αφορούν κάθε άτομο. Διότι ο Χριστός δεν ήρθε για να σώσει μόνο τον Κλήρο, αλλά να σώσει κάθε άνθρωπο – πάντας ανθρώπους – και να φέρει την επίγνωση της αλήθειας μέσα στις δυνατότητες των ατομικών μας επιλογών στις αποφάσεις που παίρνουμε κάθε στιγμή της προσωπικής μας καθημερινότητας. Ο Χριστός αγαπά τον άνθρωπο και την δημιουργία του. Ο άνθρωπος καλείται να μάθει τον στόχο και τον τρόπο κατάκτησης, που θα φέρει την ατομική του ζωή από τα αδιέξοδα στην θετική πορεία με αποτέλεσμα κατακτήσεις και όχι ναυάγια.
Διότι ο Χριστός δεν υποδεικνύει μόνο την οδό, αλλά και χορηγεί πλούσια την δική του υπερβάλλουσα δύναμη για υπέρβαση των καθημερινών προκλήσεων από την μια, και από την άλλη την ελπίδα και την καλλιεργούμενη πίστη που παράγει ελπίδα, και η ελπίδα αυτή δεν οδηγεί σε ντροπιαστικά αποτελέσματα, αλλά σε στόχους αληθείας για κατάκτηση από κάθε ενδιαφερόμενο.