Αρχεία για: Μάρτιος 2025

Κάθε κατάκτηση προϋποθέτει να υπάρξουν στόχος, μέθοδος, και δύναμη εκ μέρους του ενδιαφερομένου ατόμου. Χωρίς αυτές τις τρεις παραμέτρους δεν μπορεί να υπάρξει καμία κατάκτηση. Ο στόχος προσανατολίζει το άτομο προς τον δικό του σκοπό. Η μέθοδος είναι το αποφασιστικό στοιχείο για την επιτυχία, στοιχείο που καλλιεργείται με τις προσπάθειες. Και η δύναμη είναι η κινητήρια πλευρά που δίνει την ώθηση στο άτομο να επιχειρεί, μέχρις ότου κατακτήσει τον στόχο που έχει θέσει στην ατομική και προσωπική του ζωή κατά την καθημερινότητα.

Οι προς κατάκτηση στόχοι τίθενται από το άτομο ήδη από την νηπιακή ηλικία, όταν προσπαθεί να πετύχει τις δικές του αναζητήσεις. Και προφανώς, όσο μεγαλώνει το άτομο, τόσο και οι στόχοι εξειδικεύονται και μετατρέπονται σε προσωπικούς προσδιορισμούς ακριβείας, ώστε να είναι ασφαλής και η εξελικτική πορεία προς τον προσωπικό αυτό στόχο.

Η μέθοδος είναι εξαρτημένη από τις δυνατότητες του κάθε ατόμου, δηλαδή ανάλογα με τα εφόδια και τις ικανότητες που διαθέτει για τον σκοπό αυτό. Το ενδιαφερόμενο άτομο μαθαίνει, δοκιμάζει, και καταλήγει στις προσωπικές του μεθοδολογίες, ώστε να έχει τα καλύτερα αποτελέσματα στις δικές του προσπάθειες.

Τέλος, η δύναμη είναι το μεγάλο ζητούμενο. Διότι, τόσο η απόφαση για τον στόχο, όσο και η μέθοδος που θα εφαρμοστεί για την κατάκτησή του, είναι εξαρτημένα από τις δυνάμεις που διαθέτει το άτομο. Και αυτές οι δυνάμεις μπορεί να είναι σωματικές, δηλαδή ικανότητα του σώματος, μπορεί να είναι οικονομικές, δηλαδή να διαθέτει τα αναγκαία για τις οικονομικές δαπάνες που θα προκύπτουν, μπορεί να είναι κοινωνικές, δηλαδή συνεργασία με άλλα άτομο ή θεσμούς, αλλά, εφόσον όλα αυτά έχουν εξαντληθεί, το άτομο αναζητά περισσότερη δύναμη, όχι πλέον στο σώμα του και στην κοινωνία και τα οικονομικά, αλλά στην ψυχή του.

Εκεί, στον εσωτερικό του αόρατο κόσμο των σκέψεων, των συναισθημάτων, των συλλογισμών, των υπολογισμών, και των αποφάσεων, εκεί καλλιεργείται ένα ολόκληρο “εργαστήριο” παραγωγής δύναμης εσωτερικής, η οποία ωστόσο είναι κρίσιμος παράγοντας για την επιτυχία του στόχου, ιδιαίτερα όταν ο στόχος δεν κινείται μόνον στα εφήμερα και τα απλά καθημερινά, αλλά κινείται και στην πέραν του φυσικού κόσμου διάσταση του μέλλοντος και της ερμηνείας του παρελθόντος.

Εκεί, στην περιοχή αυτή του άγνωστου μέλλοντος και της κατανόησης των ιστορικών μας προσωπικών δεδομένων, εκεί γίνεται η μόχλευση, η διεργασία και επεξεργασία των υλικών που έχουμε αποθηκεύσει στον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή στις σκέψεις και τα αισθήματά μας, προκειμένου να ενεργοποιηθούν τα στοιχεία εκείνα, που δεν είναι ορατά και υπολογίσιμα σε μέγεθος, αλλά είναι απαραίτητα για την ορθή αναλογία και λειτουργία των σκέψεων και των συλλογισμών, δηλαδή των εσωτερικών διαδρομών που ακολουθεί με επιτυχία το άτομο, προκειμένου να μην χάνει, αλλά να κερδίζει χρόνο και δυνάμεις.

Και αυτό το τελευταίο, δηλαδή η παραγωγή και αξιοποίηση των δυνάμεων που διαθέτει κάθε άτομο που κινείται σε κάποιο στόχο κατά την προσωπική του καθημερινότητα, είναι ένα κυρίαρχο στοιχείο στην διδασκαλία του Χριστού. Ο Χριστός όχι μόνο υπέδειξε την αποφυγή λαθών και άσκοπων επαναλήψεων, αλλά υπέδειξε και τρόπους καλλιέργειας της πίστης, του στοιχείου δηλαδή που μετατρέπει τα οράματα και τους μακρινούς στόχους, σε πρακτική καθημερινή παρουσία στην προσωπική ζωή κάθε ενδιαφερόμενου ατόμου να κατακτήσει κάτι πέραν του φυσικού κόσμου, δηλαδή του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου ή και αιώνιου για τους ενδιαφερόμενους. 

Οι ατομικές μας κατακτήσεις έχουν ένα και μοναδικό στόχο. Να ικανοποιήσουν μια ανάγκη μας. Και μπορεί αυτή η ανάγκη να είναι κάτι πρακτικό και μικρό, αλλά μπορεί να είναι και ένα μεγαλύτερο βήμα, που μόνο το εμπλεκόμενο άτομο ξέρει αυτή την αποστολή του και κανείς άλλος.

Δεν θα πρόκειται, δηλαδή, για ικανοποίηση μιας πρακτικής ανάγκης, αλλά θα πρόκειται για κάτι σπουδαιότερο, για το οποίο το άτομο αισθάνεται την ανάγκη να περάσει από τους σκοπέλους και τους μόχθους της κατάκτησης αυτής, η οποία προφανώς θα έχει μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα αποτελέσματα για τον ίδιο πρώτα, αλλά και για την κοινωνία αργότερα. Και αυτό ονομάζεται εμπιστευμένη οικονομία.

Δηλαδή, κάποιος αναθέτει σε κάποιον κάτι σπουδαίο να διαχειριστεί, και θα λάβει την ανταμοιβή του στον δέοντα χρόνο. Διότι όλες οι αμοιβές και ανταμοιβές δεν είναι την ίδια στιγμή, αλλά κάθε έργο έχει την αμοιβή του, ενώ κάθε καλή διαχείριση μιας οικονομίας, ενός σπουδαίου δηλαδή εγχειρήματος που περιλαμβάνει εξουσία επί αξιών ζωής, η ανταμοιβή έρχεται στο τέλος της περιόδου, ενώ στην καθημερινότητα απολαμβάνει το άτομο την πρακτική πληρότητα της ζωής του.

Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για τους ανθρώπους που αναζητούν τον ατομικό τους ρόλο μέσα στην σύγχρονη κάθε φορά κοινωνία. Διότι όλοι αναμένουμε αναγνώριση των καλών μας έργων από τους ανθρώπους, και αυτό είναι μέσα στην αναγκαιότητα της ψυχής μας, δηλαδή να απολαμβάνουμε την αναγνώριση των καλών μας υπηρεσιών και καλών έργων. Ωστόσο αυτό είναι ελλειπές. Διότι υπάρχουν και καλά έργα και υπηρεσίες προς τους άλλους που δεν γίνονται αμέσως κατανοητά και αντιληπτά, αλλά απαιτείται χρόνος, προκειμένου από τα αποτελέσματα να κρίνει ο κόσμος την αξία των υπηρεσιών και των καλών έργων, και όχι την στιγμή που γίνεται ένα καλό έργο.

Με λίγα λόγια, η ανταμοιβή και η αναγνώριση δεν συμβαίνουν πάντα την ώρα της προσφοράς, αλλά απαιτείται υπομονή, ώστε η κοινωνία και το περιβάλλον να αναγνωρίσει την προσφορά και να ανταποδώσει την ανταμοιβή της στον δικαιοπράξαντα. Και αυτό είναι δύσκολο εγχείρημα, διότι όλοι θέλουμε εδώ και τώρα την αμοιβή μας για το καλό μας έργο. Ωστόσο αυτό κρίνεται επικίνδυνο, διότι μπορεί να θεωρηθεί ότι το καλό έργο και η καλή υπηρεσία δεν προσφέρθηκαν με ειλικρίνεια, αλλά με στοιχεία δόλου για απόκτηση μεγαλύτερης ανταμοιβής από τους ανθρώπους, και αυτό είναι το βάραθρο της κοινωνικής μας κατάστασης.

Κάνουμε το καλό, γιατί περιμένουμε την ανταμοιβή μας, χωρίς όμως να λαμβάνουμε υπόψη και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προσφέρεται ένα καλό έργο και μια καλή υπηρεσία. Και τα σπουδαία πράγματα έχουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Διότι το αποτέλεσμα δεν πρέπει να είναι μόνο θεαματικό, αλλά να περιέχει και υψηλό ποσοστό αλήθειας και ειλικρίνειας, στοιχεία που δεν είναι εύκολα διακριτά πίσω από μια καλή πράξη ή μια καλή υπηρεσία.

Και επειδή αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, δηλαδή το ποσοστό της αλήθειας και της ειλικρίνειας που οδήγησε το άτομο σε μια σπουδαία φαινομενικά πράξη, ο Χριστός μετέθεσε την κρίση μας για το άτομο, όχι στον ορατό και προσωρινό χαρακτήρα της πράξης ενός ατόμου, αλλά στον καρπό και στο μακροχρόνιο αποτέλεσμα που θα έχει αυτή η πράξη. Ο λεγόμενος φαρισαϊσμός- όλα γίνονται μόνο για το θεαθήναι – είναι ένα στοιχείο νοσηρότητας κάθε κοινωνίας. Και οι σπουδαίες κατακτήσεις για να έχουν μόνιμο χαρακτήρα και υψηλό κέρδος, πρέπει – κατά την διδασκαλία του Χριστού – να θέτουν την ουσία της αλήθειας πριν από το θεαθήναι και τον ανθρώπινο έπαινο. 

Τα μεγέθη των ατομικών μας κατακτήσεων εκτείνονται πάντα μέσα στα πλαίσια της ατομικής μας καθημερινότητας. Και μπορεί να έχουν σύντομους ή μακροχρόνιους στόχους και σκοπούς, αλλά όλα περιορίζονται μέσα στον χώρο της γης και στον χρονικό ορίζοντα του κάθε ατόμου, ακόμη και όταν οι κατακτήσεις αφορούν περισσότερα άτομα ή κοινωνίες ανθρώπων.

Αυτός/ή που κατακτά, δηλαδή κυριεύει κάτι, γίνεται κύριος και αποφασίζει για την διαχείριση της κατάκτησής του/της. Και μπορεί αυτό να αφορά ιδέες ή πράγματα υλικά, αλλά όλα έχουν ορίζοντες αξιών και δεν διαρκούν για πάντα. Διότι, ή το άτομο φθείρεται, γερνάει και πεθαίνει, ή η κατάκτησή του αφορά φθαρτό αντικείμενο, άρα έχει ημερομηνία λήξης η αξία του, εκτός εάν αποτελεί την βάση για μεταμόρφωση και εξέλιξη σε κάτι πιο μεγάλο  που μπορεί να επιβιώσει με άλλη μορφή και στο μέλλον.

Και εδώ νομίζω ότι βρίσκεται ένα ουσιαστικό τμήμα της ουσίας των προσωπικών στόχων που θέτουμε για κατάκτηση. Διότι, όπως έχουμε εξηγήσει, όλοι κάνουμε κάτι τώρα, σήμερα, αλλά όλοι κατανοούμε ότι αυτό το κάτι που κάνουμε και κατακτούμε τώρα, έχει ή αποκτά μεγαλύτερη αξία εάν η ουσία του έχει προοπτικές απόδοσης ή διατήρησης σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου ή τόπου.

Τα μικρά είναι πολύτιμα για την καθημερινή μας επιβίωση. Ωστόσο, όλοι ξέρουμε ότι τα μικρά πρέπει να συνδέονται με τα μεγάλα, για να έχουν αξία, ανάλογα με τον ρόλο του μεγάλου. Διαφορετικά, παραμένουν μικρά, δηλαδή με μικρή συμβολή, στην ατομική μας καθημερινότητα, αν και πολύτιμα στην επιβίωση, όπως για παράδειγμα ο αέρας που αναπνέουμε, οι τροφές και τα μέτρα προστασίας του σώματος.

Με λίγα λόγια, οι καθημερινές μας πράξεις και συνήθειες είναι η βάση, αλλά αυτά δεν εξαντλούν το αναγκαίο υλικό της επιβίωσής μας, διότι έχουν περιορισμένο ορίζοντα, ο οποίος σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υπερβεί το όριο του θανάτου, αφού κανείς μέχρι σήμερα δεν πέρασε αυτό το όριο με ασφάλεια και αποδείξεις. Και εδώ βρίσκεται μια μεγάλη πρόκληση για τους αναζητητές της αλήθειας.

Διότι, αφού τα πολύτιμα μικρά της καθημερινότητας είναι στην διάθεσή μας – σε όσους τα διαθέτουν – γιατί το άτομο δεν είναι ικανοποιημένο μόνο με αυτά, αλλά αναζητά και κάτι περισσότερο για να ικανοποιηθεί; Γιατί τα αναγκαία της επιβίωσης του σώματος, αναπνοή, τροφές και προστασία δεν ικανοποιούν και τις εσωτερικές μας αναζητήσεις; Γιατί παραμένουν μέσα μας ερωτήματα για την ζωή, την αδικία και τον θάνατο αφού περνάμε καλά-όσοι περνάνε καλά- και δεν μάς λείπει τίποτα από τα αναγκαία για την επιβίωσή μας;

Και είναι προφανές ότι οι απαντήσεις για τέτοιας φύσεως ερωτήματα δεν μπορεί να δοθούν με απλότητα, διότι περιλαμβάνουν και διαστάσεις εκτός του φυσικού κόσμου. Διότι, τα θέματα του Δικαίου και του αδίκου, της αγάπης και της πλεονεξίας, και δεκάδες άλλες παράμετροι που επηρεάζουν την ατομική μας καθημερινότητα, δεν ανήκουν στην σφαίρα του αισθητού κόσμου, αλλά υπάρχουν και λειτουργούν μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, των σκέψεων και των συλλογισμών, περιοχές του σώματος που δεν επηρεάζονται μόνο από τους φυσικούς νόμους, αλλά έχουν και παραμέτρους εκτός του φυσικού κόσμου.

Και αυτή είναι η αιτία, από την οποία προκύπτει το αναπάντητο κενό μέσα μας, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά τα ζητήματα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Και αυτά τα ερωτήματα τίθενται μόνο όταν κάποιος είναι και έτοιμος να αποδεχθεί την λειτουργία αυτής της περιοχής, δηλαδή της περιοχής που δεν ελέγχεται με φυσικά μέτρα, αλλά με μέσα και διαδικασίες εσωτερικού ελέγχου στο σώμα και στην ψυχή του ατόμου που αναζητά απαντήσεις. Αυτές τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνει η διδασκαλία του Χριστού για κάθε ενδιαφερόμενο να ακούσει και να εφαρμόσει στην δική του καθημερινότητα.

Η κατάκτηση μιας περιουσίας από τον ενδιαφερόμενο να κατακτήσει και να θέσει στην δική του κυριότητα κάτι, κατά κανόνα σπουδαίο για τον ίδιο, συνεπάγεται και ατομική ευθύνη για την διατήρηση και αξιοποίηση του. Και αυτό είναι το πρόβλημα, συνήθως.

Δηλαδή, θέλουμε πράγματα, αλλά όταν έρχεται η στιγμή του καταλογισμού ευθύνης για την διαχείριση και αξιοποίηση, όλοι αποφεύγουμε αυτή την πλευρά της καθημερινότητας. Διότι, ανάλογα με την αξία της κατάκτησης είναι και το βάρος της ευθύνης. Ωστόσο, εμείς μένουμε μόνο στην ικανοποίηση και την χαρά της κατάκτησης, αλλά αγνοούμε ή αποφεύγουμε αυτή την πλευρά της ευθύνης. Διότι αυτή η πλευρά της ευθύνης συνεπάγεται και κόστος, κάτι που όλοι το αποφεύγουμε, διότι μάς στοιχίζει.

Για τον λόγο αυτό και, συνήθως, τα πράγματα δεν προχωρούν όπως εμείς τα σχεδιάζουμε. Διότι αποκτούμε μεν, δεν διαχειριζόμαστε όμως επαρκώς όσα έχουμε αποκτήσει, αλλά αποκλίνουμε από την οδό της παραγωγικής εξέλιξης, με αποτέλεσμα η νωθρότητα και η αδράνεια της δικής μας στάσης και συμπεριφοράς, να παραμένει ενεργή, χωρίς δηλαδή να παράγει κάτι νεότερο, και αυτό οδηγεί σταδιακά στην απομείωση της αξίας της κατάκτησης, επί ζημία του δωρητή ή του σημερινού κτήτορα.

Μάλιστα, από το παρελθόν μαθαίνουμε ότι, όσο μεγαλύτερη αξία έχει αυτό που έχουμε κατακτήσει, τόσο μεγαλύτερη είναι, όχι μόνο η ευθύνη της διαχείρισης, αλλά οι συνέπειες που μπορεί να φτάσουν και στα όρια της τραγωδίας, εάν το άτομο δεν εφαρμόσει τους κανόνες της αξιοποίησης, προκειμένου να δώσει την ώθηση για περαιτέρω εξέλιξη της αξίας των κατακτηθέντων. Με λίγα λόγια, κάθε κατάκτηση προσωπική μέσα στα όρια της καθημερινότητας φαντάζει στην αρχή ως επιτυχία, αλλά αυτό δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή.

Διότι μετά τον αγώνα και τον συναγωνισμό – συνήθως ακολουθεί ο ανταγωνισμός, και τυχόν εφησυχασμός επιφέρει καταστροφικές συνέπειες. Και ο ανταγωνισμός μπορεί να μην εκτείνεται μόνο στα ανθρώπινα και ορατά δεδομένα, αλλά να περιλαμβάνει και μη ορατούς εχθρούς, όπως για παράδειγμα η στασιμότητα, η αδράνεια, η αδιαφορία, οι προσωπικές αγκυλώσεις και οι διάφορες εσωτερικές αναστολές, οι οποίες συντελούν στην μη εξέλιξη και την αναμενόμενη αποτελεσματικότητα, με αποτέλεσμα η προηγούμενη κατάκτηση να φτάνει στα όρια της αντίστροφης αναφοράς κέρδους – ζημίας, και αυτό φέρνει την απογοήτευση και σταδιακά οδηγεί στην απόρριψη και επιστροφή στην προ της κατάκτησης περίοδο, δηλαδή στην φτώχεια και την μιζέρια, κάτι που κανένας, βέβαια, δεν επιθυμεί.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν αναφέρεται μόνο σε προσωρινές κατακτήσεις, κάτι σχετικά εύκολο σε σχέση με τα όσα εκείνος εξήγησε, αλλά αναφέρεται και στις προοπτικές του μέλλοντος. Διότι αυτός είναι ο άγνωστος Χ. Και μάλιστα ανταγωνίζεται ισοπεδωτικά τον γνωστό σε όλους Α, διότι το 95 τοις εκατό δεν μπορεί να το συγκρατήσει το 5 τοις εκατό, δηλαδή το ποσοστό το οποίο γνωρίζει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Και ο Χριστός δεν ήρθε μόνο για να εξηγήσει την κατάκτηση του Α, αλλά ήρθε να εξηγήσει και το μέλλον, που περιλαμβάνει όλα τα γράμματα, από το Α έως το Ω,  δηλαδή όλο το περιεχόμενο της καθημερινότητας, αλλά και τις αβέβαιες προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου ή και αιώνιου, για όσους αναζητούν ορίζοντες ζωής πέραν του τάφου. 

Κατακτώντας ένα όνειρο, ένα προσωπικό μας στόχο, είναι προφανές ότι ολοκληρώνεται μια διαδικασία χρόνου με δυνάμεις και μεθόδους που το άτομο έχει δαπανήσει και έχει εφαρμόσει στην ατομική του ζωή. Και είναι προφανές ότι, εάν αυτός ο στόχος είναι μικρός, όπως είναι σχεδόν πάντα τα γεγονότα της προσωπικής μας ζωής μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα, η ολοκλήρωση δεν σημαίνει και το οριστικό τέλος της ζωής μας, αλλά αυτή η μικρή κατάκτηση εντάσσεται και αποτελεί ένα τμήμα της συνολικής μας ζωής.

Και, φυσικά, κανείς δεν θέλει το τέλος της ημέρας ή του μήνα, να σημαίνει και το τέλος της ζωής και των προσωπικών του κατακτήσεων. Για τον λόγο αυτό και δεν έχουμε στόχο μόνο τον άρτο τον επιούσιο που είναι η καθημερινή μας ανάγκη – και αυτό ισχύει για όλην την ανθρωπότητα ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο – όλοι έχουμε ανάγκη τροφών και επιβίωσης -, αλλά έχουμε και πιο μακροπρόθεσμες ανάγκες, όπως είναι η κατάκτηση μιας θέσης μέσα στην σύγχρονη κοινωνία – γι αυτό σπουδάζουμε και μαθαίνουμε μυριάδες πράγματα-, αλλά έχουμε ανάγκη και από “περισσότερο οξυγόνο” – για να χρησιμοποιήσω ένα σύνθημα των ημερών μας, γιατί καθένας κατανοεί ότι μόνο με το ψωμί και την προστασία δεν ολοκληρώνεται ο κύκλος των αναγκών του παρά μόνο κατά ένα τμήμα.

Και αυτό δημιουργεί ένα βαθύτερο ερώτημα για την ζωή και τον θάνατο. Διότι κάθε ζωντανός ξέρει ότι όσα και εάν κατακτήσει πάνω στην γη, όλα τα αφήσει πίσω του, είτε το θέλει είτε όχι. Για τον λόγο αυτό και ανέκαθεν οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από περιοχή της γης ή χρονική περίοδο, προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτό το κενό που δημιουργείται, όταν το άτομο ή ακόμη και μια ολόκληρη κοινωνία κατακτήσει ένα καλό στόχο, ο οποίος όμως δεν κλείνει και τον κύκλο των αναγκών του ατόμου ή της κοινωνίας.

Διότι είναι εύκολα κατανοητό, ότι εφόσον υπάρχει κενό, αυτό δηλώνει ότι ολοκληρώθηκε μεν ένας κύκλος κατάκτησης, αλλά προφανώς υπάρχουν και άλλοι κύκλοι “μη ορατών” αναγκών. Και αυτοί οι κύκλοι δημιουργούν το κενό μέσα στην ατομική μας ζωή, αλλά, ας μου επιτραπεί, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις μεγαλύτερες κοινωνίες των ανθρώπων. Το ανικανοποίητο δηλώνει με σαφήνεια ότι ο κύκλος των αναγκών έκλεισε μόνο κατά ένα τμήμα. Το άλλο τμήμα, που παραμένει άγνωστο σε διάσταση χώρου και χρόνου, δημιουργεί το κενό, το οποίο αναζητά και αυτό την δική του ικανοποίηση, την δική του “πληρότητα” το δικό του περιεχόμενο, για να πάψει η πίεση του μεγάλου άγνωστου, να συμπιέζει το μικρό που έχει εγκατασταθεί μέσα μας, αλλά στην πραγματικότητα δεν πληροί όλες τις ανάγκες μας.

Και μπορεί να μην είναι εύκολο να διατυπώσουμε και να περιγράψουμε τις ανωμαλίες που δημιουργεί αυτό το κενό, ενώ τα έχουμε όλα στην προσωπική μας ζωή, ωστόσο αυτή η αδυναμία δεν λυτρώνει το άτομο. Απ εναντίας το ενισχύει σε πρόοδο αναζητήσεων και αυτές εκδηλώνονται με κάθε είδους προσπάθειες, ακόμη και με παραισθήσεις, προκειμένου το άτομο να μην αισθάνεται την έλλειψη, η οποία ωστόσο επιστρέφει και δημιουργεί την ταραχή μέσα μας.

Και η διδασκαλία του Χριστού σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί. Από την μια τις κατακτήσεις για την επιβίωση μέσα στην καθημερινότητα – και μάλιστα σε επίπεδο αυτάρκειας – και από την άλλη στην εξερεύνηση του μεγάλου άγνωστου, θεού όπως τον ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Και αυτή η κατάκτηση, από την μια δεν εμποδίζει την κατάκτηση των μικρών στόχων, από την άλλη όμως ανοίγει και προοπτικές μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιώνιου για όσους αισθάνονται και έχουν και αυτή την ανάγκη.