Η διάθεσή μας και η πρόθεσή μας να κατακτήσουμε κάτι βρίσκεται μέσα στο DNA μας, και αυτό το διαπιστώνουμε από την βρεφική ηλικία. Το βρέφος προσπαθεί να φτάσει το παιχνιδάκι του στην κούνια, ο έφηβος θέλει να κατακτήσει την καρδιά κάποιας και την ερωτεύεται, οι μεγαλύτεροι θέλουν να κατακτήσουν όσα μπορούν περισσότερα και μπαίνουν στον καθημερινό αγώνα, και, γενικά, η τάση να θέλουμε να κατακτήσουμε κάτι δεν είναι επίκτητη, αλλά είναι πηγαία και βγαίνει μέσα από την φύση μας.
Και αυτό είναι καταπληκτικό, διότι, όπως έχει ή σημειωθεί, αυτό είναι το κίνητρο για την καθημερινή μας ζωή. Όποιος δεν επιθυμεί να κατακτήσει κάτι, έχει ήδη “πεθάνει” ή περιμένει τον θάνατο. Διότι η ελπίδα για κάθε κατάκτηση, αδιάφορο εάν πρόκειται για σπουδαίο ή ασήμαντο, κινητοποιεί τον ψυχο-σωματικό μας κόσμο, μάς εξαναγκάζει να μπούμε και να διεκδικήσουμε από την κοινωνία αυτό που εμείς κρίνουμε ότι μπορούμε να το κατακτήσουμε και να το θέσουμε στην δική μας κυριότητα, και όλοι κατανοούμε ότι αυτό το τμήμα της προσωπικότητάς μας είναι το κίνητρο που μεταβάλλει τους ορίζοντες της ζωής μας.
Και επειδή δεν ζούμε μόνοι μας πάνω στον πλανήτη, αλλά συνυπάρχουμε με οκτώ δισεκατομμύρια άλλους, που καθένας διεκδικεί το δικό του όνειρο, αυτό φέρνει αμηχανία και πολλές φορές συμπληγάδες ή και πάλη μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα. Διότι ο φυσικός κόσμος είναι αυτός και όχι άλλος, άρα όλοι διεκδικούμε στην ουσία τμήμα του φυσικού κόσμου, όπως καθένας μπορεί να τον προσδιορίσει μέσα στην δική του περιοχή ζωής.
Και είναι προφανές ότι όποιος ενδιαφέρεται – και νομίζω όλοι – να κατακτήσει ανώτερα πράγματα, πέραν των ορατών και των φυσικών ή κοινωνικών, ότι θα πρέπει να οπλιστεί, να εξοπλιστεί με εφόδια και “εργαλεία”, ώστε να μπορέσει να φτάσει με επιτυχία στον ατομικό του στόχο. Και εάν μεν ο στόχος είναι θεωρητικός, να μάθω ξένες γλώσσες, να μάθω κάτι που δεν ξέρω, κλπ, τότε όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο άτομο που ενδιαφέρεται. Όταν όμως μπαίνουμε στον κοινωνικό ιστό και διεκδικούμε αναγνώριση και μερίδιο της κοσμικής-κοινωνικής εξουσίας, εκεί τα πράγματα μεταβάλλονται, διότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι – συνήθως περισσότεροι του ενός – που θα θέλουν να κατακτήσουν την ίδια θέση, άρα αρχίσει η πάλη, όχι πια μόνο με τις αδυναμίες μας, αλλά και με τις αντίρροπες δυνάμεις των ανταγωνιστών μας.
Και αυτός ο αγώνας για αυτές τις κατακτήσεις δεν είναι μόνο στιγμιαίος, αλλά, συνήθως, είναι μακροχρόνιος και μπορεί να φτάσει μέχρι τον θάνατο. Διότι στο τέλος όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, και το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται στον θάνατο, αφού όσο ζει κάποιος πάνω στην γη έχει περιθώρια να πετύχει ή να αποτύχει. Και αυτή η αλήθεια, ότι όλα κρίνονται στο τέλος και στον θάνατο, είναι το μεγάλο μυστήριο.
Διότι όλοι ξέρουμε τις προσωρινές επιτυχίες και κατακτήσεις, ωστόσο κανείς δεν γνωρίζει τις τελικές μας επιτυχίες, ακόμη και όσοι ζουν περισσότερο από εμάς, άρα υπάρχει ένα μεγάλο κενό στην προοπτική της καθημερινότητάς μας. Και αυτό το κενό γεμίζει μόνο με ελπίδα και πίστη στον στόχο, και καθένας που θέλει να είναι σοβαρός με τον εαυτό του, ξέρει ότι αυτό δεν είναι εύκολο. Όχι διότι δεν μπορεί να τον κατακτήσει, αλλά είναι ηελπίδα και η πίστη, εφόδια που διαθέτουμε αλλά αγνοούμε τον τρόπο να τα ενισχύσουμε, ώστε να έχουμε μακροχρόνια αποτελέσματα στις ατομικές μας κατακτήσεις. Και ο Χριστός σε αυτό το σημείο έθεσε το θεμέλιο. Πίστη και Ελπίδα, είναι τα δύο κορυφαία εφόδια, τα οποία αξίζει τον κόπο να επενδύσει χρόνο και δυνάμεις, όποιος ενδιαφέρεται για το μέλλον και όχι για το παρελθόν.