Οι κατακτήσεις μας – θεωρητικά – μπορεί να μην έχουν όρια, και να νομίζουμε ότι θα κατακτήσουμε την γη, ή ακόμη – οι σύγχρονοι – νομίζουμε ότι θα κατακτήσουμε και τον ουρανό, έχοντας πάρει τα μυαλά μας αέρα από τις ανακαλύψεις που αφορούν την λειτουργική μας καθημερινότητα!
Και αυτό δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο, για την ανοησία που έχει εισέλθει στην νοοτροπία μας, λόγω της καλοπέρασης. Νομίζουμε ότι, όπως τα καταφέρνουμε και έχουμε τον καλό άρτο τον επιούσιο, μετακινήσαμε και το προσδόκιμο της προσωπικής μας ζωής για λίγα χρόνια, νομίζουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε και τα πάντα. Και αυτό είναι η μωροφιλοδοξία, δηλαδή, όπως τα παιδιά χτίζουν σπιτάκια με τα σπιρτοξυλα, έτσι είναι και η πραγματική ζωή.
Όμως η αλήθεια αργότερα τα διαψεύδει, διότι τα σπίτια, κατά το παράδειγμα, δεν χτίζονται με σπιρτόξυλα, αλλά θέλουν ισχυρά θεμέλια και ακριβά υλικά, για να αντέχουν στις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον από το περιβάλλον και τους ενοίκους. Φρένο στην αφροσύνη μας βάζουν οι κοινωνικές αντιστάσεις, η αδυναμία μας, και, τελικά ο θάνατος, ο οποίος κλείνει με πάταγο την τραγική περίοδο των κατακτησεων μας. Διότι όχι μόνο δεν κατακτήσαμε τον ουρανό που είχαμε βάλει ως στόχο, αλλά δηλητηριάσαμε ακόμη και το νερό που πίνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε, και αυτό δεν είναι κατάκτηση, αλλά είναι τραγική κατάντια, και το ξέρουμε όλοι από την πείρα της καθημερινότητας.
Συνεπώς κάθε κατάκτηση έχει όρια ανθρώπινα: πρώτα την ύπαρξη [εάν δεν υπάρχεις τίποτα δεν υπάρχει για σένα], και κατόπιν οι α/δυναμίες μας [ποιός είναι τόσο ισχυρός στο σώμα και στην κοινωνία για πάντα και για τα πάντα;], και τελικά ο θάνατος που θέτει τέρμα στις προσωπικές και κοινωνικές μας κατακτήσεις. Και αυτό είναι το μεγάλο μάθημα της ζωής.
Κάθε στόχος για να τον κατακτήσουμε, πρώτα τον εντοπίζουμε και τον υιοθετούμε, και κατόπιν βάζουμε σε λειτουργία τις δυνάμεις που διαθέτουμε, σωματικές και ψυχικές, προκειμένου να φτάσουμε στους στόχους μας. Άρα, όλα είναι εξαρτημένα από τα ανθρώπινα όρια, μέσα στο οποία, από την μια πρέπει να φτάσει κάποιος στον στόχο του, και από την άλλη να προλάβει να δει τους καρπούς της δικής του κατάκτησης. Διαφορετικά, δεν θα πρόκειται για κατάκτηση, αλλά για φαντασία και αδιέξοδα. Και αυτή η ισορροπία μεταξύ στόχου- κατάκτησης – και ικανοποίησης, είναι το μεγάλο ζητούμενο μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Διότι όλα τα μπορούμε, αλλά οι προσωπικές μας επιλογές πρέπει να έχουν και θετικό και ωφέλιμο αποτέλεσμα, διαφορετικά θα πρόκειται για ματαιότητες χωρίς περιεχόμενο.
Και ο Χριστός, ξέροντας αυτό που ξέρουμε και εμείς, δηλαδή ότι καλοί οι στόχοι, αλλά πώς θα φτάσεις εκεί; και ποιό θα είναι το κέρδος και το δικό σου όφελος; έθεσε ως πρώτο στόχο την αναζήτηση της αλήθειας και της ελευθερίας από τις αγκυλώσεις του ατομικού μας παρελθόντος, στρέφοντας την προσοχή μας πρώτα στο εσωτερικό του εαυτού μας, δηλαδή εκεί που γίνεται η επεξεργασία όλων των δεδομένων της ζωής μας και λαμβάνονται οι τελικές αποφάσεις για τις πράξεις μας. Παράλληλα, δίδαξε πώς να κατανοούμε και το κοινωνικό μας περιβάλλον, προκειμένου οι εξωτερικές αντιστάσεις να είναι συμβατές με τις δυνάμεις που εμείς διαθέτουμε, ώστε οι προσπάθειές μας να έχουν πρακτικά αποτελέσματα και για μην καταντούν μάταιες.