Κατακτώντας ένα όνειρο, ένα προσωπικό μας στόχο, είναι προφανές ότι ολοκληρώνεται μια διαδικασία χρόνου με δυνάμεις και μεθόδους που το άτομο έχει δαπανήσει και έχει εφαρμόσει στην ατομική του ζωή. Και είναι προφανές ότι, εάν αυτός ο στόχος είναι μικρός, όπως είναι σχεδόν πάντα τα γεγονότα της προσωπικής μας ζωής μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα, η ολοκλήρωση δεν σημαίνει και το οριστικό τέλος της ζωής μας, αλλά αυτή η μικρή κατάκτηση εντάσσεται και αποτελεί ένα τμήμα της συνολικής μας ζωής.
Και, φυσικά, κανείς δεν θέλει το τέλος της ημέρας ή του μήνα, να σημαίνει και το τέλος της ζωής και των προσωπικών του κατακτήσεων. Για τον λόγο αυτό και δεν έχουμε στόχο μόνο τον άρτο τον επιούσιο που είναι η καθημερινή μας ανάγκη – και αυτό ισχύει για όλην την ανθρωπότητα ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο – όλοι έχουμε ανάγκη τροφών και επιβίωσης -, αλλά έχουμε και πιο μακροπρόθεσμες ανάγκες, όπως είναι η κατάκτηση μιας θέσης μέσα στην σύγχρονη κοινωνία – γι αυτό σπουδάζουμε και μαθαίνουμε μυριάδες πράγματα-, αλλά έχουμε ανάγκη και από “περισσότερο οξυγόνο” – για να χρησιμοποιήσω ένα σύνθημα των ημερών μας, γιατί καθένας κατανοεί ότι μόνο με το ψωμί και την προστασία δεν ολοκληρώνεται ο κύκλος των αναγκών του παρά μόνο κατά ένα τμήμα.
Και αυτό δημιουργεί ένα βαθύτερο ερώτημα για την ζωή και τον θάνατο. Διότι κάθε ζωντανός ξέρει ότι όσα και εάν κατακτήσει πάνω στην γη, όλα τα αφήσει πίσω του, είτε το θέλει είτε όχι. Για τον λόγο αυτό και ανέκαθεν οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από περιοχή της γης ή χρονική περίοδο, προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτό το κενό που δημιουργείται, όταν το άτομο ή ακόμη και μια ολόκληρη κοινωνία κατακτήσει ένα καλό στόχο, ο οποίος όμως δεν κλείνει και τον κύκλο των αναγκών του ατόμου ή της κοινωνίας.
Διότι είναι εύκολα κατανοητό, ότι εφόσον υπάρχει κενό, αυτό δηλώνει ότι ολοκληρώθηκε μεν ένας κύκλος κατάκτησης, αλλά προφανώς υπάρχουν και άλλοι κύκλοι “μη ορατών” αναγκών. Και αυτοί οι κύκλοι δημιουργούν το κενό μέσα στην ατομική μας ζωή, αλλά, ας μου επιτραπεί, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις μεγαλύτερες κοινωνίες των ανθρώπων. Το ανικανοποίητο δηλώνει με σαφήνεια ότι ο κύκλος των αναγκών έκλεισε μόνο κατά ένα τμήμα. Το άλλο τμήμα, που παραμένει άγνωστο σε διάσταση χώρου και χρόνου, δημιουργεί το κενό, το οποίο αναζητά και αυτό την δική του ικανοποίηση, την δική του “πληρότητα” το δικό του περιεχόμενο, για να πάψει η πίεση του μεγάλου άγνωστου, να συμπιέζει το μικρό που έχει εγκατασταθεί μέσα μας, αλλά στην πραγματικότητα δεν πληροί όλες τις ανάγκες μας.
Και μπορεί να μην είναι εύκολο να διατυπώσουμε και να περιγράψουμε τις ανωμαλίες που δημιουργεί αυτό το κενό, ενώ τα έχουμε όλα στην προσωπική μας ζωή, ωστόσο αυτή η αδυναμία δεν λυτρώνει το άτομο. Απ εναντίας το ενισχύει σε πρόοδο αναζητήσεων και αυτές εκδηλώνονται με κάθε είδους προσπάθειες, ακόμη και με παραισθήσεις, προκειμένου το άτομο να μην αισθάνεται την έλλειψη, η οποία ωστόσο επιστρέφει και δημιουργεί την ταραχή μέσα μας.
Και η διδασκαλία του Χριστού σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί. Από την μια τις κατακτήσεις για την επιβίωση μέσα στην καθημερινότητα – και μάλιστα σε επίπεδο αυτάρκειας – και από την άλλη στην εξερεύνηση του μεγάλου άγνωστου, θεού όπως τον ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Και αυτή η κατάκτηση, από την μια δεν εμποδίζει την κατάκτηση των μικρών στόχων, από την άλλη όμως ανοίγει και προοπτικές μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιώνιου για όσους αισθάνονται και έχουν και αυτή την ανάγκη.