Η κατάκτηση μιας περιουσίας από τον ενδιαφερόμενο να κατακτήσει και να θέσει στην δική του κυριότητα κάτι, κατά κανόνα σπουδαίο για τον ίδιο, συνεπάγεται και ατομική ευθύνη για την διατήρηση και αξιοποίηση του. Και αυτό είναι το πρόβλημα, συνήθως.
Δηλαδή, θέλουμε πράγματα, αλλά όταν έρχεται η στιγμή του καταλογισμού ευθύνης για την διαχείριση και αξιοποίηση, όλοι αποφεύγουμε αυτή την πλευρά της καθημερινότητας. Διότι, ανάλογα με την αξία της κατάκτησης είναι και το βάρος της ευθύνης. Ωστόσο, εμείς μένουμε μόνο στην ικανοποίηση και την χαρά της κατάκτησης, αλλά αγνοούμε ή αποφεύγουμε αυτή την πλευρά της ευθύνης. Διότι αυτή η πλευρά της ευθύνης συνεπάγεται και κόστος, κάτι που όλοι το αποφεύγουμε, διότι μάς στοιχίζει.
Για τον λόγο αυτό και, συνήθως, τα πράγματα δεν προχωρούν όπως εμείς τα σχεδιάζουμε. Διότι αποκτούμε μεν, δεν διαχειριζόμαστε όμως επαρκώς όσα έχουμε αποκτήσει, αλλά αποκλίνουμε από την οδό της παραγωγικής εξέλιξης, με αποτέλεσμα η νωθρότητα και η αδράνεια της δικής μας στάσης και συμπεριφοράς, να παραμένει ενεργή, χωρίς δηλαδή να παράγει κάτι νεότερο, και αυτό οδηγεί σταδιακά στην απομείωση της αξίας της κατάκτησης, επί ζημία του δωρητή ή του σημερινού κτήτορα.
Μάλιστα, από το παρελθόν μαθαίνουμε ότι, όσο μεγαλύτερη αξία έχει αυτό που έχουμε κατακτήσει, τόσο μεγαλύτερη είναι, όχι μόνο η ευθύνη της διαχείρισης, αλλά οι συνέπειες που μπορεί να φτάσουν και στα όρια της τραγωδίας, εάν το άτομο δεν εφαρμόσει τους κανόνες της αξιοποίησης, προκειμένου να δώσει την ώθηση για περαιτέρω εξέλιξη της αξίας των κατακτηθέντων. Με λίγα λόγια, κάθε κατάκτηση προσωπική μέσα στα όρια της καθημερινότητας φαντάζει στην αρχή ως επιτυχία, αλλά αυτό δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή.
Διότι μετά τον αγώνα και τον συναγωνισμό – συνήθως ακολουθεί ο ανταγωνισμός, και τυχόν εφησυχασμός επιφέρει καταστροφικές συνέπειες. Και ο ανταγωνισμός μπορεί να μην εκτείνεται μόνο στα ανθρώπινα και ορατά δεδομένα, αλλά να περιλαμβάνει και μη ορατούς εχθρούς, όπως για παράδειγμα η στασιμότητα, η αδράνεια, η αδιαφορία, οι προσωπικές αγκυλώσεις και οι διάφορες εσωτερικές αναστολές, οι οποίες συντελούν στην μη εξέλιξη και την αναμενόμενη αποτελεσματικότητα, με αποτέλεσμα η προηγούμενη κατάκτηση να φτάνει στα όρια της αντίστροφης αναφοράς κέρδους – ζημίας, και αυτό φέρνει την απογοήτευση και σταδιακά οδηγεί στην απόρριψη και επιστροφή στην προ της κατάκτησης περίοδο, δηλαδή στην φτώχεια και την μιζέρια, κάτι που κανένας, βέβαια, δεν επιθυμεί.
Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν αναφέρεται μόνο σε προσωρινές κατακτήσεις, κάτι σχετικά εύκολο σε σχέση με τα όσα εκείνος εξήγησε, αλλά αναφέρεται και στις προοπτικές του μέλλοντος. Διότι αυτός είναι ο άγνωστος Χ. Και μάλιστα ανταγωνίζεται ισοπεδωτικά τον γνωστό σε όλους Α, διότι το 95 τοις εκατό δεν μπορεί να το συγκρατήσει το 5 τοις εκατό, δηλαδή το ποσοστό το οποίο γνωρίζει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Και ο Χριστός δεν ήρθε μόνο για να εξηγήσει την κατάκτηση του Α, αλλά ήρθε να εξηγήσει και το μέλλον, που περιλαμβάνει όλα τα γράμματα, από το Α έως το Ω, δηλαδή όλο το περιεχόμενο της καθημερινότητας, αλλά και τις αβέβαιες προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου ή και αιώνιου, για όσους αναζητούν ορίζοντες ζωής πέραν του τάφου.