Κάθε κατάκτηση προϋποθέτει να υπάρξουν στόχος, μέθοδος, και δύναμη εκ μέρους του ενδιαφερομένου ατόμου. Χωρίς αυτές τις τρεις παραμέτρους δεν μπορεί να υπάρξει καμία κατάκτηση. Ο στόχος προσανατολίζει το άτομο προς τον δικό του σκοπό. Η μέθοδος είναι το αποφασιστικό στοιχείο για την επιτυχία, στοιχείο που καλλιεργείται με τις προσπάθειες. Και η δύναμη είναι η κινητήρια πλευρά που δίνει την ώθηση στο άτομο να επιχειρεί, μέχρις ότου κατακτήσει τον στόχο που έχει θέσει στην ατομική και προσωπική του ζωή κατά την καθημερινότητα.
Οι προς κατάκτηση στόχοι τίθενται από το άτομο ήδη από την νηπιακή ηλικία, όταν προσπαθεί να πετύχει τις δικές του αναζητήσεις. Και προφανώς, όσο μεγαλώνει το άτομο, τόσο και οι στόχοι εξειδικεύονται και μετατρέπονται σε προσωπικούς προσδιορισμούς ακριβείας, ώστε να είναι ασφαλής και η εξελικτική πορεία προς τον προσωπικό αυτό στόχο.
Η μέθοδος είναι εξαρτημένη από τις δυνατότητες του κάθε ατόμου, δηλαδή ανάλογα με τα εφόδια και τις ικανότητες που διαθέτει για τον σκοπό αυτό. Το ενδιαφερόμενο άτομο μαθαίνει, δοκιμάζει, και καταλήγει στις προσωπικές του μεθοδολογίες, ώστε να έχει τα καλύτερα αποτελέσματα στις δικές του προσπάθειες.
Τέλος, η δύναμη είναι το μεγάλο ζητούμενο. Διότι, τόσο η απόφαση για τον στόχο, όσο και η μέθοδος που θα εφαρμοστεί για την κατάκτησή του, είναι εξαρτημένα από τις δυνάμεις που διαθέτει το άτομο. Και αυτές οι δυνάμεις μπορεί να είναι σωματικές, δηλαδή ικανότητα του σώματος, μπορεί να είναι οικονομικές, δηλαδή να διαθέτει τα αναγκαία για τις οικονομικές δαπάνες που θα προκύπτουν, μπορεί να είναι κοινωνικές, δηλαδή συνεργασία με άλλα άτομο ή θεσμούς, αλλά, εφόσον όλα αυτά έχουν εξαντληθεί, το άτομο αναζητά περισσότερη δύναμη, όχι πλέον στο σώμα του και στην κοινωνία και τα οικονομικά, αλλά στην ψυχή του.
Εκεί, στον εσωτερικό του αόρατο κόσμο των σκέψεων, των συναισθημάτων, των συλλογισμών, των υπολογισμών, και των αποφάσεων, εκεί καλλιεργείται ένα ολόκληρο “εργαστήριο” παραγωγής δύναμης εσωτερικής, η οποία ωστόσο είναι κρίσιμος παράγοντας για την επιτυχία του στόχου, ιδιαίτερα όταν ο στόχος δεν κινείται μόνον στα εφήμερα και τα απλά καθημερινά, αλλά κινείται και στην πέραν του φυσικού κόσμου διάσταση του μέλλοντος και της ερμηνείας του παρελθόντος.
Εκεί, στην περιοχή αυτή του άγνωστου μέλλοντος και της κατανόησης των ιστορικών μας προσωπικών δεδομένων, εκεί γίνεται η μόχλευση, η διεργασία και επεξεργασία των υλικών που έχουμε αποθηκεύσει στον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή στις σκέψεις και τα αισθήματά μας, προκειμένου να ενεργοποιηθούν τα στοιχεία εκείνα, που δεν είναι ορατά και υπολογίσιμα σε μέγεθος, αλλά είναι απαραίτητα για την ορθή αναλογία και λειτουργία των σκέψεων και των συλλογισμών, δηλαδή των εσωτερικών διαδρομών που ακολουθεί με επιτυχία το άτομο, προκειμένου να μην χάνει, αλλά να κερδίζει χρόνο και δυνάμεις.
Και αυτό το τελευταίο, δηλαδή η παραγωγή και αξιοποίηση των δυνάμεων που διαθέτει κάθε άτομο που κινείται σε κάποιο στόχο κατά την προσωπική του καθημερινότητα, είναι ένα κυρίαρχο στοιχείο στην διδασκαλία του Χριστού. Ο Χριστός όχι μόνο υπέδειξε την αποφυγή λαθών και άσκοπων επαναλήψεων, αλλά υπέδειξε και τρόπους καλλιέργειας της πίστης, του στοιχείου δηλαδή που μετατρέπει τα οράματα και τους μακρινούς στόχους, σε πρακτική καθημερινή παρουσία στην προσωπική ζωή κάθε ενδιαφερόμενου ατόμου να κατακτήσει κάτι πέραν του φυσικού κόσμου, δηλαδή του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου ή και αιώνιου για τους ενδιαφερόμενους.