Αρχεία για: Μάρτιος 2025

Οι κατακτήσεις μας – θεωρητικά – μπορεί να μην έχουν όρια, και να νομίζουμε ότι θα κατακτήσουμε την γη, ή ακόμη – οι σύγχρονοι – νομίζουμε ότι θα κατακτήσουμε και τον ουρανό, έχοντας πάρει τα μυαλά μας αέρα από τις ανακαλύψεις που αφορούν την λειτουργική μας καθημερινότητα!

Και αυτό δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο, για την ανοησία που έχει εισέλθει στην νοοτροπία μας, λόγω της καλοπέρασης. Νομίζουμε ότι, όπως τα καταφέρνουμε και έχουμε τον καλό άρτο τον επιούσιο, μετακινήσαμε και το προσδόκιμο της προσωπικής μας ζωής για λίγα χρόνια, νομίζουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε και τα πάντα. Και αυτό είναι η μωροφιλοδοξία, δηλαδή, όπως τα παιδιά χτίζουν σπιτάκια με τα σπιρτοξυλα, έτσι είναι και η πραγματική ζωή.

Όμως η αλήθεια αργότερα τα διαψεύδει, διότι τα σπίτια, κατά το παράδειγμα, δεν χτίζονται με σπιρτόξυλα, αλλά θέλουν ισχυρά θεμέλια και ακριβά υλικά, για να αντέχουν στις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον από το περιβάλλον και τους ενοίκους. Φρένο στην αφροσύνη μας βάζουν οι κοινωνικές αντιστάσεις, η αδυναμία μας, και, τελικά ο θάνατος, ο οποίος κλείνει με πάταγο την τραγική περίοδο των κατακτησεων μας. Διότι όχι μόνο δεν κατακτήσαμε τον ουρανό που είχαμε βάλει ως στόχο, αλλά δηλητηριάσαμε ακόμη και το νερό που πίνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε, και αυτό δεν είναι κατάκτηση, αλλά είναι τραγική κατάντια, και το ξέρουμε όλοι από την πείρα της καθημερινότητας.

Συνεπώς κάθε κατάκτηση έχει όρια ανθρώπινα: πρώτα την ύπαρξη [εάν δεν υπάρχεις τίποτα δεν υπάρχει για σένα], και κατόπιν οι α/δυναμίες μας [ποιός είναι τόσο ισχυρός στο σώμα και στην κοινωνία για πάντα και για τα πάντα;], και τελικά ο θάνατος που θέτει τέρμα στις προσωπικές και κοινωνικές μας κατακτήσεις. Και αυτό είναι το μεγάλο μάθημα της ζωής.

Κάθε στόχος για να τον κατακτήσουμε, πρώτα τον εντοπίζουμε και τον υιοθετούμε, και κατόπιν βάζουμε σε λειτουργία τις δυνάμεις που διαθέτουμε, σωματικές και ψυχικές, προκειμένου να φτάσουμε στους στόχους μας. Άρα, όλα είναι εξαρτημένα από τα ανθρώπινα όρια, μέσα στο οποία, από την μια πρέπει να φτάσει κάποιος στον στόχο του, και από την άλλη να προλάβει να δει τους καρπούς της δικής του κατάκτησης. Διαφορετικά, δεν θα πρόκειται για κατάκτηση, αλλά για φαντασία και αδιέξοδα. Και αυτή η ισορροπία μεταξύ στόχου- κατάκτησης – και ικανοποίησης, είναι το μεγάλο ζητούμενο μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Διότι όλα τα μπορούμε, αλλά οι προσωπικές μας επιλογές πρέπει να έχουν και θετικό και ωφέλιμο αποτέλεσμα, διαφορετικά θα πρόκειται για ματαιότητες χωρίς περιεχόμενο.

Και ο Χριστός, ξέροντας αυτό που ξέρουμε και εμείς, δηλαδή ότι καλοί οι στόχοι, αλλά πώς θα φτάσεις εκεί; και ποιό θα είναι το κέρδος και το δικό σου όφελος; έθεσε ως πρώτο στόχο την αναζήτηση της αλήθειας και της ελευθερίας από τις αγκυλώσεις του ατομικού μας παρελθόντος, στρέφοντας την προσοχή μας πρώτα στο εσωτερικό του εαυτού μας, δηλαδή εκεί που γίνεται η επεξεργασία όλων των δεδομένων της ζωής μας και λαμβάνονται οι τελικές αποφάσεις για τις πράξεις μας. Παράλληλα, δίδαξε πώς να κατανοούμε και το κοινωνικό μας περιβάλλον, προκειμένου οι εξωτερικές αντιστάσεις να είναι συμβατές με τις δυνάμεις που εμείς διαθέτουμε, ώστε οι προσπάθειές μας να έχουν πρακτικά αποτελέσματα και για μην καταντούν μάταιες. 

Η προσωπική μας καθημερινότητα πρέπει να γίνει κατανοητή μέσα από τις οικονομικές μας υποθέσεις, οι οποίες είναι απόλυτα προσωπικές, με το ΑΦΜ, τον αριθμό φορολογικού μητρώου, ο οποίος ποτέ δεν συγχέεται με κάποιον άλλον, ακόμη και εάν ζούμε μαζί ως οικογένεια ή άλλου είδους σχέση εμπορικού τύπου.

Με λίγα λόγια όλες οι οικονομικές μας υποχρεώσεις δεν πιστώνονται και δεν χρεώνονται στο πλήθος, ούτε καν στον δυϊκό αριθμό. Διότι όλοι κατανοούμε ότι το άτομο είναι πάντα ένα και υπεύθυνο για τις πράξεις του, άσχετα από τις σχέσεις που συνάπτει με άλλους ανθρώπους ή πράγματα. Και αυτή η αλήθεια δεν πρέπει να μάς διαφεύγει, διότι ζούμε σε μια θορυβώδη κοινωνία, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία της ατομικής και προσωπικής ευθύνης.

Μπορεί η κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, να μάς επηρεάζει – και μάλιστα στους δικούς μας καιρούς να μάς επηρεάζουν και πράγματα που συμβαίνουν σε μακρινές κοινωνίες – ωστόσο αυτό δεν απαλλάσσει το άτομο από τις ατομικές του ευθύνες έναντι του κράτους, μέσα στο οποίο διάγει την προσωπική του καθημερινότητα.

Το κράτος, δηλαδή, δεν παραδέχεται σύγχυση στους υπολογισμούς του, αλλά καταλογίζει τις ευθύνες ανά άτομο, το οποίο και καλείται να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του έναντι του κράτους, με συνέπειες για κάθε αταξία. Και αυτός είναι ο κανόνας της ζωής μέσα σε ένα κράτος. Το άτομο υπάρχει, το άτομο έχει υποχρεώσεις. Όταν πάψει να υφίσταται το άτομο, τότε σταματούν και οι υποχρεώσεις του έναντι του κράτους. Άρα το άτομο, το φυσικό πρόσωπο, είναι υπεύθυνο και όχι αόριστα οι πολίτες μιας χώρας.

Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο στους ατομικούς μας υπολογισμούς της προσωπικής μας καθημερινότητας. Διότι πολλές φορές συγχέουμε την ατομική μας ευθύνη με την διάχυτη εντύπωση που καθένας έχει για την γύρω του κοινωνία. Αλλά αυτό δεν μάς απαλλάσσει τελικά από τις προσωπικές μας ευθύνες, διότι αυτός που εργάζεται αμοίβεται, ενώ όποιος παρακολουθεί δεν έχει αμοιβή από κανένα εργοδότη. Και ενώ αυτή είναι η αλήθεια της πραγματικής μας ζωής, όταν ερχόμαστε στο άτομό μας, εκεί αποφασίζουμε – πολλές φορές, και μαλιστα σε κρίσιμα θέματα – όχι με βάση την ατομική μας ευθύνη έναντι του κράτους και της κοινωνίας, αλλά με βάση τις γενικές εντυπώσεις και απόψεις που καθένας έχει για την δική του κοινωνία των ανθρώπων.

Και μπορεί η άποψή μας για την κοινωνία να είναι σωστή, αλλά αυτό δεν απαλλάσσει το άτομό μας από την ευθύνη των δικών του αποφάσεων. Διότι ο λογαριασμός της εφορίας δεν πηγαίνει ανώνυμα σε μια κοινωνία, αλλά ταχυδρομείται σε πρόσωπα που διαθέτουν ΑΦΜ και αυτό επιφέρει τις συνέπειες. Και αυτή είναι η αλήθεια της καθημερινής μας ζωής και κανένα άλλο πρότυπο δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα, που να απαλλάσσει το άτομο και να καταδικάζει γενικά την κοινωνία μέσα στην οποία ζει.

Και ο Χριστός, θέλοντας να ανασύρει το άτομο από την γενικόλογη ευθύνη της κοινωνίας, εξήγησε αυτή την αλήθεια: Καθένας είναι υπεύθυνος για την ζωή και τις ατομικές του πράξεις. Αυτό, το άτομο, όσο ζει πάνω στην γη, έχει ευθύνες, απολαμβάνει τα κέρδη, ή υφίσταται τις αρνητικές συνέπειες των δικών του λανθασμένων επιλογών και πράξεων. Ορθές επιλογές, σημαίνει – κατά κανόνα – και ορθές συνέπειες. Λάθος προσωπικές επιλογές, σημαίνει βέβαιες επιβλαβείς συνέπειες και ζημία για το άτομο πρώτα, και δευτερευόντως για την κοινωνία. 

Οι ατομικές μας κατακτήσεις που περνούν μέσα από τις ατομικές μας προσπάθειες αφήνουν τα σημάδια τους μέσα μας, και αυτά τα σημάδια, αυτές οι “πληγές”, όχι μόνο από τα αποτελέσματα των κατακτήσεων αλλά και από την πορεία μέχρι την κατάκτηση του οποιουδήποτε στόχου, εμπλουτίζουν τον εσωτερικό μας άνθρωπο, τον ψυχικό μας κόσμο, με γνώση και επίγνωση των θεμάτων που διαχειριστήκαμε μέχρι να φτάσουμε στην κατάκτηση του συγκεκριμένου κάθε φορά στόχου.

Αυτά, αλλά και άλλα μη ορατά και πολλές φορές και μη εξηγήσιμα με όρους επιστημονικής φυσικής στοιχεία είναι κρίσιμα δεδομένα, τα οποία ωστόσο δημιουργούν μέσα μας ένα υπόβαθρο, ένα στήριγμα του δικού μας εαυτού, μέχρι που να φτάσουμε σε μια ωριμότητα αντίληψης του κόσμου, όχι μόνο αυτή που αποκομίζουμε με τα φυσικά μας αισθητήρια, τις πέντε αισθήσεις, αλλά και άλλα στοιχεία του επέκεινα του φυσικού κόσμου υλικά, τα οποία δεν είναι “υλικά”, αλλά είναι υπαρξιακές παράμετροι της ατομικής μας ζωής.

Και αυτός είναι ο εμπλουτισμός των υπαρχόντων, όχι μόνο των φυσικών μας αναγκών, δηλαδή της τροφής και της κοινωνίας, αλλά παρέχουν δυνατότητες πέραν των φυσικών μας αναγκών, δηλαδή του σώματος. Και αυτά τα προσωπικά “υπάρχοντα” τα ατομικά “υλικά” που δεν εξυπηρετούν μεν το άμεσο βιοποριστικό μας πρόβλημα, αλλά συμβάλλουν σε άλλες παραμέτρους της ατομικής μας καθημερινότητας, πχ κατανόηση, ανοχή, αγάπη, εκτίμηση, και δεκάδες άλλα “στοιχεία”, τα οποία δεν μπορούν μεν να μετρηθούν και να υπολογιστούν με φυσικές μεθόδους αριθμών, ωστόσο συντελούν στην βελτίωση της καθημερινότητας και προσδίδουν προοπτικές μέλλοντος.

Διότι, ο θυμός σε οδηγεί να σκοτώσεις. Η ανοχή όμως, η αγάπη, η κατανόηση δίνουν – όπως και τα άλλα μη ορατά “στοιχεία” που λειτουργούν μέσα μας, αλλά δεν ξέρουμε πού και πώς – αυτά τελικά καθορίζουν και τις σκέψεις και τις διαθέσεις μας πριν προβούμε στην τελική πράξη, για την οποία θα μετανοήσουμε αργότερα. Και αυτός είναι ο εμπλουτισμός των εσωτερικών μας υπαρχόντων, δηλαδή των στοιχείων εκείνων που καθορίζουν τις σκέψεις και τα αισθήματά μας, και τελικά συμβάλλουν στις λάθος επιλογές στόχων και μεθόδων για μια προσωπική μας κατάκτηση.

Και το πρώτο λάθος που κάνουμε όλοι είναι ότι “αγιάζουμε” τα μέσα για ένα καλό σκοπό, αλλά αυτό είναι πλάνη. Διότι η αδικία, η προσβολή, η ταπείνωση του άλλου ανθρώπου, η πλεονεξία έναντι των άλλων, και δεκάδες άλλα καθημερινά μας “στοιχεία”, δεν ωφελούν τελικά, αλλά αναπαράγουν το λάθος, την κοινωνική διαφθορά, και τελικά καταλήγουν όλα στο προσωπικό “πιάτο” και “απολαμβάνουμε” την δυστυχία που φέρνει η κολασμένη πολλές φορές δική μας καθημερινότητα.

Δεν έρχονται τα κακά απ’ έξω, αλλά εμείς τα καλλιεργούμε μέσα μας, στις σκέψεις και στους λανθασμένους υπολογισμούς μας, και τελικά τα “μαγειρεύουμε” και τα προσφέρουμε για τροφή στην προσωπική και κοινωνική μας καθημερινότητα. Και ο Χριστός εξήγησε ότι όλα προέρχονται από τις ατομικές μας προθέσεις, οι οποίες τελικά περνούν το θετικό ή το αρνητικό τους περιεχόμενο στις πράξεις και στο περιβάλλον μας.

Και αυτό είναι “στοιχείο” που μπορεί να διορθωθεί και να οδηγήσει το άτομο στην πορεία του προς μια καλύτερη τελειότητα, εφόσον ακολουθεί την “θεραπευτική διδασκαλία” του Χριστού στην προσωπική του καθημερινότητα. Και αυτή η μετακίνηση προς την τελειότητα είναι η μεγαλύτερη προσωπική κατάκτηση, διότι δεν είναι θεωρία, αλλά πρακτική καθημερινότητα, με αποτελέσματα που αργούν, αλλά έρχονται πάντα στην κατάλληλη ώρα που τα χρειαζόμαστε. 

Όλες οι ατομικές μας κατακτήσεις περνούν μέσα από τα χέρια και τα μέλη του σώματός μας, ορατά και μη ορατά, αισθητά και μη αισθητά. Διότι ό,τι περνά από τα χέρια και τις διαδικασίες και λειτουργίες του δικού μας σώματος, αυτό είναι και κατάκτηση. Δηλαδή απόκτηση, πάνω στην οποία ασκούμε πλήρη εξουσία κατά το δικό μας τμήμα, αφού δεν μπορούμε να ξέρουμε – και προφανώς κανείς δεν ξέρει – το πλάτος και το βάθος κάθε πράγματος που υπάρχει ή συμβαίνει πάνω στην γη κάθε στιγμή. Κατά κανόνα – ή μάλλον με απόλυτο τρόπο – η εξουσία επί των κατακτήσεών μας έχει περιορισμένο χρόνο – αφού όλοι πεθαίνουμε και δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας – αλλά και περιορισμένο χώρο, στις διαστάσεις που κάποιος μπορεί να αντιληφθεί και να ασκήσει τις κυριαρχικές πράξεις πάνω στο αντικείμενο της κατάκτησής του.

Με λίγα λόγια, όλα τελικά υπόκεινται στους φυσικούς νόμους της ζωής, και κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει υπερβεί τα όρια αυτών των νόμων της φύσεως, της ύπαρξης, της διάρκειας και του θανάτου. Και αυτός ακριβώς ο παράγοντας της εποχιακής άσκησης εξουσίας πάνω στις προσωπικές μας κατακτήσεις είναι αυτός που μάς κάνει πιο προσεκτικούς, ή εάν είμαστε αλαζόνες και δεν πτοούμαστε από τους φυσικούς νόμους, μας περιορίζει αυτή καθ αυτή η ζωή και πεθαίνουμε αφήνοντας πίσω τα συντρίμμια της παραφροσύνης μας.

Βέβαια, όλα αυτά δηλαδή την διάρκεια του χρόνου και των διαστάσεων του χώρου ενός πράγματος που υφίσταται ή λειτουργεί πάνω στην γη,  πρέπει κάποιος να τα ανακαλύψει ως υπαρκτά στοιχεία της προσωπικής του καθημερινότητας, δηλαδή μέσα σε όλα όσα το άτομο πράττει με δική του ευθύνη, και να επεκτείνει τις δραστηριότητές του, έχοντας υπόψη του ότι ο χρόνος θα είναι εξ ορισμού περιορισμένος – κανείς δεν έζησε για πάντα μέχρι σήμερα πάνω στην γη, και ο χώρος της προσωπικής του δράσης δεν μπορεί να εξαντλήσει όλες τις διαστάσεις της ζωής, ακόμη και εάν μιλάμε με όρους της φυσικής και όχι βέβαια με όρους της μετα-φυσικής πραγματικότητας.

Διότι το άτομο κατακτά πράγματα και πετυχαίνει στόχους, αλλά όλοι υπόκεινται στις παραπάνω φυσικές πραγματικότητες του χρόνου και του χώρου, όπως σημειώθηκε παραπάνω, άρα στους υπολογισμούς και στην ατομική του συμπεριφορά θα πρέπει να “βάζει νερό στο κρασί του” και να μην λειτουργεί, θεωρώντας ότι θα ζήσει για πάντα – για να κάνει αυτό που κάνει σήμερα – ή ότι του ανήκουν τα πάντα μέσα στον χώρο, εντός του οποίου βιώνει την προσωπική του καθημερινή πραγματικότητα, αλλά να αφήνει περιθώρια άγνοιας στον εαυτό του σε θέματα που έχουν διάρκεια και καταλαμβάνουν χώρο

Διότι είναι γνωστό ότι στον φυσικό χώρο που όλοι κινούμαστε, είναι γνωστό μόλις το 4,9 τοις εκατό, δηλαδή αγνοούμε την συντριπτική πλειοψηφία του γύρω κόσμου – το 95,1% -, μέσα στον οποίο όμως όλοι ασκούμε την εξουσία επί όσων έχουμε ήδη κατακτήσει. Εξουσίες που μάς παρέχονται από την κρατική εξουσία, εξουσίες που μάς παραδίδονται από το ανώνυμο κοινό της κοινωνίας, εξουσίες που μάς δίνονται μέσα από τις δικές μας εξερευνήσεις, όλα αυτά έχουν περιορισμένο χρόνο άσκησης – αφού είναι βέβαιο ότι θα πεθάνουμε – και περιορισμένη χώρο, αφού αγνοούμε την συντριπτική πλειοψηφία του περιεχομένου του χώρου μέσα στον οποίο θα ασκούμε την εξουσία που διαθέτουμε. Και η διδασκαλία του Χριστού βάζει τα πράγματα στην θέση τους, για όποιον θέλει να συμμορφωθεί με την φυσική πραγματικότητα και όχι να ουρανοβατεί σε πελάγη παραλογισμού.

Οι διαφορές των επιμέρους ατομικών μας κατακτήσεων μέσα στην καθημερινή μας πρακτική ή θεωρητική ζωή είναι πολύ σημαντικές και αντικατοπτρίζουν τις εσωτερικές μας αναζητήσεις και τα προσωπικά μας ερωτηματικά για την ζωή, την ποιότητα, αλλά και το μήκος αυτής στην προσωπική μας περίπτωση.

Διότι, όλοι γεννιόμαστε και όλοι πεθαίνουμε. Διαφέρει όμως η ώρα, ο τόπος, οι συνθήκες, και γενικά όλα είναι διαφορετικά, ενώ στην αρχική μας εικόνα για την ζωή φαίνονται όλα όμοια, χωρίς όμως και να είναι. Διότι άλλο η εξωτερική εικόνα και το φαινόμενο, και άλλο το περιεχόμενο και η ουσία την οποία βιώνει το κάθε άτομο διαφορετικά μέσα στην προσωπική και ατομική του ζωή.

Και τελικά εμφανίζεται μια κοινή εικόνα, αλλά και μια αλήθεια της πραγματικής ζωής, που δεν συνδέονται με τίποτα σχεδόν μεταξύ τους. Διότι η εικόνα, όπως την προσλαμβάνει καθένας, έχει διαφορετικό περιεχόμενο, και διαφορετική είναι η εμπειρία της ζωής που καθένας βιώνει στην δική του καθημερινότητα. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφία, αλλά είναι το συμπέρασμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη καθημερινά.

Άρα, αυτή η αδιαμφισβήτητη αλήθεια της πραγματικής και όχι της εικονικής ζωής, θέτει τα ουσιώδη ερωτήματα στην ατομική μας προσπάθεια να κατακτήσουμε τα προσωπικά μας όνειρα και τους ατομικούς μας στόχους. Διότι, η ζωή δεν είναι θεωρία, αλλά δυστυχώς είναι μία πρακτική καθημερινότητα, που πληγώνει ή θεραπεύει, που εφοδιάζει ή αδιάζει, και αυτή η πρακτική που βιώνει κάθε ζωντανός άνθρωπος πάνω στην γη είναι η αλήθεια που πρέπει να υπερνικήσει το άτομο, προκειμένου να αποφύγει την στασιμότητα και να προχωρήσει στην νέα κάθε μέρα επιτυχία κατάκτησης των προσωπικών του στόχων.

Οι ειδοποιήσεις, για παράδειγμα, της οικονομικής εφορίας δεν στέλνονται στον ουρανό, αλλά στο ατομικό μας ΑΦΜ, και καθένας καλείται να αποπληρώσει το προσωπικό του χρέος, διαφορετικά θα υποστεί τις συνέπειες. Και αυτή είναι η πραγματική ζωή και όχι οι θεωρίες μόνο για το τί είναι καλό ή κακό. Η ζωή της καθημερινότητας δεν είναι θεωρία, αλλά υποχρεώσεις σε πολλούς τομείς όσων επιθυμούν να ζήσουν και να κατακτήσουν τους προσωπικούς τους στόχους. Η πραγματικότητα της καθημερινής ζωής, θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι δεν έχει όμοιά της σε κανένα σημείο και σε καμιά στιγμή για κανέναν άνθρωπο πάνω στον πλανήτη.

Καθένας είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, που αντιμετωπίζει τα δικά του διλήμματα για τις προοπτικές της ατομικής του και προσωπικής του ζωής. Και καθένας κρίνεται, πετυχαίνει ή αποτυγχάνει, όχι γιατί κάποιος άλλος πέτυχε ή απέτυχε, αλλά ο ίδιος προσωπικά έκανε τις ορθές επιλογές και πέτυχε ο ίδιος και όχι κάποιος άλλος στην θέση του. Ο νικητής είναι πάντα ένας, άσχετα αν την ίδια στιγμή χιλιάδες άλλοι αγωνίζονται και πετυχαίνουν ή αποτυγχάνουν στις προσπάθειές τους. Καθένας κρίνεται ατομικά και προσωπικά ανταμείβεται και πετυχαίνει ή όχι. Οι άλλοι κρίνονται και αυτοί ατομικά και προσωπικά έκαστος και καμία σύγχυση δεν υπάρχει στα ατομικά μας ΑΦΜ κατά το παράδειγμα της οικονομικής εφορίας.

Η διδασκαλία του Χριστού είναι απόλυτα προσωπική, χωρίς να αγνοεί ή να παραβλέπει τα γύρω γεγονότα. Διότι στόχος της είναι η προσωπική κατάκτηση των στόχων κάθε ατόμου που θέτει την διδασκαλία αυτή στην υπηρεσία εξυπηρέτησης και εκμάθησης του τρόπου επιτυχίας των κατακτήσεων της καθημερινής του ζωής, και όχι μόνο η θεολογική συζήτηση για την φύση του Θεού.