Αρχεία για: Μάρτιος 2025

Κάθε ατομική μας προσπάθεια να φτάσουμε στον στόχο της καθημερινής μας ζωής, είτε αυτός είναι μεγάλος είτε απλός, περνά μέσα από τις συμπληγάδες της κοινωνίας και του εαυτού μας. Και ενώ φαίνεται στην αρχή ότι το άτομο κυριεύει και κατακτά, αυτό δεν γίνεται χωρίς κόπους και επιμέρους επιτυχίες στην ατομική μας καθημερινότητα, διότι όλα συνοψίζονται στις επιτυχίες και αποτυχίες, δηλαδή στα προσωπικά δεδομένα, του ατόμου που ενδιαφέρεται να κατακτήσει τους δικούς του στόχους.

Και ενώ αυτό είναι ορατό και κατανοητό, από την άλλη όλοι διαπιστώνουμε ότι, ενώ έχουμε καλές προθέσεις – οι κακές προθέσεις σύντομα αποκαλύπτονται και τιμωρούνται – στο τέλος η επιτυχία της κατάκτησης δεν έρχεται, ή έρχεται μέσα από θλίψεις και απογοητεύσεις, κάτι που κανένας δεν ενδιαφέρεται να τις υπολογίσει μέσα στο προσωπικό του χαρτοφυλάκιο, ότι δηλαδή θα εμφανιστούν στην δική του πορεία για την δική του κατάκτηση.

Ενώ, δηλαδή, εξοπλίζουμε τον εαυτό μας με θέληση και δύναμη – όση καθένας μπορεί να διαθέσει από τα υφιστάμενα δεδομένα της δικής του προσωπικότητας -, κατά την διάρκεια της πορείας προς την κατάκτηση εμφανίζονται και άγνωστα ζητήματα, τα οποία εμείς δεν τα είχαμε υπολογίσει στους δικούς μας σχεδιασμούς. Και, βέβαια, όλοι καταλαβαίνουμε, ότι αυτά τα άγνωστα ζητήματα που προκύπτουν κατά την εξέλιξη της ζωής μας προς την ατομική μας κατάκτηση, απομυζούν δυνάμεις από τον δικό μας κόσμο, ψυχικό και σωματικό, με αποτέλεσμα η πορεία να διακόπτεται ή να συστρέφεται γύρω από την θέση, κατά την οποία εμφανίστηκαν αυτά τα άγνωστα και απρόβλεπτα ζητήματα, και η επιτυχία να ματαιώνεται λόγω λάθους υπολογισμών, ή να επιτυγχάνεται, αλλά με μεγάλη απώλεια δυνάμεων.

Και για με την περίπτωση της απώλειας δυνάμεων είναι προφανές ότι θα δοθεί η ευκαιρία να συμπληρωθούν στο μέλλον. Όταν όμως ερχόμαστε στην ματαίωση και την αποτυχία, εκεί τα πράγματα είναι επικίνδυνα οριακά. Διότι, το άτομο πλέον δεν στηρίζεται στις δυνάμεις του – όπως είχε υπολογίσει – αλλά στηρίζεται σε άλλους έξωθεν αστάθμητους παράγοντες σωτηρίας, πράγμα επικίνδυνο, διότι δεν είναι βέβαιο ότι έχουμε αυτή την έξτρα βοήθεια όταν την χρειαζόμαστε στις κρίσιμες στιγμές.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η παράμετρος, δηλαδή η έγκαιρη προετοιμασία και η εφεδρική δύναμη σε περίπτωση απρόβλεπτων συμπληγάδων της ατομικής μας προσπάθειας, κατέχει κύριο και κρίσιμο  τμήμα. Διότι όλοι θεωρούμε την επέμβαση του θεού – σε όποιον θεό πιστεύει καθένας – ότι θα είναι σίγουρη. Ωστόσο, η ζωή μάς διδάσκει ότι ο θεός δεν επεμβαίνει σε θέματα τα οποία εμείς θα έπρεπε να τα είχαμε προβλέψει, όπως όταν τελειώνει το καύσιμο στο όχημά μας, ενώ θα έπρεπε να είχαμε απόθεμα και περίσσευμα.

Και αυτό είναι μεγάλο και πάντα επίκαιρο θέμα. Διότι η αγάπη και το ενδιαφέρον του δημιουργού δεν υπερβαίνουν τους δικούς του νόμους, όταν εμείς αδιαφορούμε ή διαστρεβλωνουμε το δικό του δικαίωμα. Και ο Χριστός ήταν απόλυτος: στην προσπάθειά σας να κατακτήσετε όσα καλά πράγματα επιθυμείτε, μην ξεχνάτε ότι έχετε ήδη στην διάθεσή σας πάντα όσα απαιτούνται για την δική σας προετοιμασία, τώρα, μέσα στην καθημερινότητά σας. Το αρνητικό και το θετικό παράδειγμα των δέκα παρθένων και του εκατόνταρχου, είναι πάντα – και για τα πάντα – επίκαιρα και διδακτικά για την δική μας πορεία προς τις δικές μας κατακτήσεις. 

Κάθε προσωπική μας κατάκτηση ή απόκτηση διενεργείται πάντοτε από ένα τουλάχιστον πρόσωπο. Δεν υπήρχε, δεν υπάρχει, και δεν θα υπάρξει ποτέ καμία κατάκτηση χωρίς την αποτελεσματική συμβολή ενός τουλάχιστον ατόμου. Εάν δεν συμμετέχει άνθρωπος, τότε αυτό δεν είναι κατάκτηση, αλλά ενέργεια χωρίς πρόσωπο, άρα δεν συνυπολογίζεται στις ανθρώπινες κατακτήσεις.

Και αυτή είναι μια κρίσιμη διάκριση. Διότι είναι άλλο πράγμα η αφετηρία χωρίς την μεσολάβηση του ανθρώπινου παράγοντα, και άλλο πράγμα η μεθόδευση κατάκτησης που στηρίζεται μεν σε προηγούμενα στοιχεία, αλλά κατευθύνεται προς τον σκοπό που το άτομο αποφασίζει να κατακτήσει. Διότι, προφανώς και δεν ξεκινούν όλα από το μηδέν, αλλά υπάρχουν οι βάσεις, πάνω στις οποίες θα στηριχθούν οι ανθρώπινες παρεμβάσεις, για να δημιουργηθεί το νέο, η νέα πραγματικότητα από τις ανθρώπινες προσπάθειες.

Και η διάκριση μεταξύ αρχικού δημιουργού της πρώτης ύλης και της δημιουργίας που προκύπτει από την παρέμβαση του ατόμου σε ένα υφιστάμενο πλαίσιο αναφοράς, είναι κρίσιμο στοιχείο στην αναζήτηση των λαθών και των σφαλμάτων, εξαιτίας των οποίων δεν φτάνουμε σε μια ολοκληρωμένη και σταθερή σε βάθος χρόνου κατάκτηση. Διότι η γνώση μας για την υφιστάμενη κατάσταση, η οποία αποτελεί και την αφετηρία της δικής μας προσπάθειας, είναι πάντα επισφαλής, διότι συνήθως αγνοούμε τη σύνθεση και τις δυνάμεις τις οποίες περικλείει, και οι οποίες σε μια κρίσιμη στιγμή της δικής μας προσπάθειας θα μας προδώσουν, και δεν θα πετύχουμε τον στόχο της προσωπικής μας κατάκτησης, είτε αυτός αφορά σπουδαίο, είτε αφορά θέμα της απλής καθημερινότητας.

Τα κίβδηλα και τα παρωχημένα παλιά νομίσματα δεν αποτελούν ασφαλές ανταλλακτικό δεδομένο, για όποιον ενδιαφέρεται για την σημερινή ή την μέλλουσα πραγματικότητα, και όχι για την φαντασία του παρελθόντος. Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού, για όποιον ενδιαφέρεται να την εφαρμόσει στην δική του σύγχρονη πραγματικότητα, δεν μπορεί να στηριχθεί σε αρχές και αντιλήψεις που είχαν ισχύ σε παλαιότερους καιρούς, διότι το άτομο θα ξεμείνει από δυναμική, καθώς θα προσπαθεί να εξαγοράσει δύναμη και σοφία με νομίσματα που δεν έχουν πλέον αγοραστική αξία, άρα και οι  προσπάθειες για κατάκτηση νέων πραγμάτων, θα αποβεί μάταιη.

Και ο Χριστός δεν ήρθε για να επιστρέψουμε στην εποχή των παγετώνων και της ερήμου, αλλά να ανακαλύψουμε σήμερα τον καλύτερο τρόπο για να φτάσουμε στον δικό μας στόχο ζωής. Ο ίδιος αγνόησε τις τρέχουσες τότε διδασκαλίες, και καθόρισε την δική του πορεία για την κατεδάφιση του θανάτου, ξεκινώντας από υγιή βάση λογικής και δυναμικής καθημερινότητας. Δεν αγνόησε, αλλά και δεν υιοθέτησε αρρωστημένες και παρωχημένες διδασκαλίες του καιρού του. Ξεκίνησε από τις τρέχουσες ανάγκες της τότε κοινωνίας, παρατήρησε τις αδυναμίες και τα ελαττώματα των άλλων δασκάλων του καιρού του, και οικοδόμησε ένα νέο τύπο ανθρώπου, με προοπτικές ταύτισης με τον δημιουργό του ανθρώπου, ο οποίος διαθέτει και όλες τις δυνάμεις αλλαγής από το παρελθόν στο παρόν και το αιώνιο μέλλον.

Κάθε νέα κατάκτηση πρέπει να είναι επίκαιρη και να συνεισφέρει στην κάλυψη υφιστάμενων ελλειμμάτων, και όχι μόνο να θεραπεύει τις τυχόν πληγές του παρελθόντος. Ο τυφλός πρέπει να δει το φώς του σήμερα. Το παρελθόν των γονιών του δεν μπορεί να αλλάξει. Η κατάκτηση έρχεται με την απόδοση του φωτός στον τυφλό, και όχι με την φιλοσοφία των άγνωστων γεγονότων του παρελθόντος. 

Για να κατακτήσουμε και να αποκτήσουμε όσα χρειαζόμαστε στην προσωπική μας καθημερινότητα, μαθαίνουμε από το οικογενειακό μας περιβάλλον,  πηγαίνουμε στα σχολεία για πλατύτερη και βαθύτερη επαφή με την σύγχρονη κάθε φορά πραγματικότητα, και γενικά παίρνουμε τα εφόδια, με τα οποία καλύπτουμε τις ικανότητες για την απόκτηση και κατάκτηση των στόχων που καθένας έχει βάλει για την προσωπική του ζωή.

Και αυτό είναι η βάση της προσωπικής μας ευτυχίας, διότι εκεί στηρίζεται η πορεία για ο,τιδήποτε σχεδιάσουμε για το επόμενο διάστημα της ζωής μας. Ωστόσο αυτό είναι το ένα τμήμα. Το άλλο τμήμα, εξ ίσου σημαντικό, είναι η διαχείριση των εκτάκτων καταστάσεων και του άγνωστου κόσμου, μέσα στον οποίο – φυσικό και κοινωνικό – καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις και φαινόμενα που δεν τα είχαμε ποτέ προβλέψει ότι μπορεί να έρθουν στην προσωπική μας ζωή, και τότε είναι που χάνουμε – όπως λέμε – την γη κάτω από τα πόδια μας.

Διότι, στις έκτακτες και άγνωστες αυτές καταστάσεις, οι βάσεις που διαθέταμε έως εκείνη την στιγμή αποδεικνύονται ανεπαρκείς, και αναζητούμε άλλα εφόδια, προκειμένου να πάρουμε δύναμη και να ξεπεράσουμε τον “άγνωστο” εχθρό, την ασθένεια, τις εκπλήξεις, και τελικά τον θάνατο. Και αυτό φέρνει την προσωπική μας ζωή σε αδιέξοδα, καθώς δεν έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε έκτακτες καταστάσεις και άγνωστα εμπόδια.

Και εδώ ο οργανισμός μας επιστρατεύει όλα του τα εφόδια, ωστόσο αυτά δεν είναι επαρκή, διότι ο “εχθρός” δεν είναι ορατός και δύσκολα τον εντοπίζουμε. Διότι δεν είναι θεωρητική η προσέγγιση, αλλά αγγίζει το σώμα και τον εσωτερικό μας κόσμο, τα συναισθήματα και τις σκέψεις, κάτι που μέχρι τότε δεν μάς είχε απασχολήσει. Άρα, εκεί πλέον μεταφέρεται ο προσωπικός μας αγώνας. Να απομακρύνουμε τον “εχθρό” και από τον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή την θλίψη και την απογοήτευση και την εσωστρέφεια, παράλληλα με τα σημάδια που αφήνει στην πρακτική μας καθημερινότητα.

Διότι, η πάλη, ο αγώνας μας, δεν είναι πλέον μόνο με τα φυσικά μέλη του σώματός μας, αλλά έχει μεταφερθεί στις σκέψεις και στα συναισθήματα, περιοχές άγνωστες για πολλούς, ενώ στις περιοχές αυτές αναπτύσσονται οι δυνάμεις και φωλιάζουν οι αδυναμίες. Και το αποτέλεσμα έρχεται χωρίς κανείς να το έχει προνοήσει. Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν αγνοεί την καθημερινότητα και τα τρέχοντα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλοι, αλλά προσθέτει και κάτι πιο σημαντικό και ουσιαστικό για την προσωπική μας ζωή.

Προσθέτει την καλλιέργεια της πίστης στον δημιουργό, ένα εφόδιο που βρίσκεται μέσα μας, αλλά σε κατάσταση αδράνειας ή νωθρότητας, με αποτέλεσμα, όταν το χρειαζόμαστε, εκείνο να είναι αδύναμο να μάς προσφέρει την δική του εφοδιαστική δύναμη, παράλληλα με όλα τα άλλα εφόδια που διαθέτουμε. Και αυτό είναι πολύτιμο. Διότι, στην διδασκαλία του Χριστού δεν υπάρχουν όρια δυνάμεων και δυνατοτήτων, αρκεί το άτομο να είναι πρόθυμο να καταβάλλει το ημερήσιο κόστος στον ψυχικό και σωματικό του κόσμο, ώστε ο οργανισμός του, σωματικός και ψυχικός, να είναι ένα σώμα, που θα αντέξει τις έξωθεν επιβουλές, οι οποίες ωστόσο φτάνουν στον ψυχικό μας κόσμο και μεταβάλλουν την ατομική μας καθημερινή ζωή σε γήινη κόλαση. 

Οι κατακτήσεις μας θέλουμε να είναι μόνιμες και σταθερές. Και αυτό είναι ζήτημα προσωπικών επιλογών, διότι η η μονιμότητα και η σταθερότητα εξαρτάται και από εξωτερικούς και όχι μόνο από την προσωπική μας θέληση και επιθυμία.

Το σπίτι που αποκτούμε θέλουμε να μεγαλώνει η αξία του, ο/η σύντροφός μας θέλουμε να είναι σταθερός/ή στην σχέση μας, το επάγγελμά μας θέλουμε να είναι ευνοημένο με παροχές και όχι ελλείψεις, και, γενικά η σταθερότητα και η μονιμότητα είναι βασική παράμετρος κάθε στόχου που το άτομο επιδιώκει μέσα στην προσωπική του καθημερινότητα.

Και αυτή η πραγματικότητα υπάρχει στις σκέψεις και τους υπολογισμούς όταν κάνουμε τις επιλογές μας, προκειμένου η σταθερότητα και η μονιμότητα να είναι εξασφαλισμένες στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, όσο βέβαια εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Και μπορεί η δική μας επιθυμία να είναι καλή και χρήσιμη, αλλά αυτό δεν είναι ούτε απλό, ούτε δεδομένο για κανένα, διότι όλοι κάποια στιγμή τα αφήνουμε όλα εδώ – όσο και εάν έχουμε κοπιάσει για τους απογόνους μας – και φεύγουμε χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Και εδώ είναι το πρόβλημα.

Σχεδιάζουμε έχοντας λάβει όλα τα μέτρα για την μονιμότητα και σταθερότητα των προσωπικών μας στόχων, ενώ η παράμετρος της εφήμερης παρουσίας μας είναι η μόνη αληθής και κανένας ποτέ μέσα στην ιστορία δεν ξεπέρασε αυτή την ημερομηνία λήξης της εδώ παροικίας του. Και αυτό αποδεικνύει ότι όσα και εάν πετύχουμε πάνω στην γη κατά την εφήμερη εδώ παρουσία μας, δεν μπορεί να ξεπεράσει σε αξία την επέκεινα του ταφικού ορόσημου περιοχή.

Διότι κανείς ποτέ δεν επέστρεψε να ζητήσει λόγο από τους απογόνους και τους διαχειριστές των όσων ο ίδιος είχε κοπιάσει να κατακτήσει και να αποκτήσει κατά την εδώ ζωή του. Και αυτό φέρνει απογοήτευση και απώλεια θάρρους από την μια, αλλά από την άλλη φέρνει και σύνεση και σοβαρότητα να παραδεχθούμε, ότι όσους στόχους και αν κατακτήσουμε, τίποτα δεν θα έρθει μαζί μας, όσο σπουδαίοι και αν αυτοί φαντάζουν στα δικά μας στα μάτια και στις δικές μας φιλοδοξίες.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η παράμετρος είναι σπουδαίο στοιχείο, για όποιους ενδιαφέρει όχι μόνο η προσωρινή κατάκτηση, ακόμη και ενός σπουδαίου στόχου, αλλά και η προσωπική του συνέχεια. Διότι, αφού όσα και αν πετύχουμε στην εφήμερη περίοδο της ζωής μας δεν μάς συντροφεύουν μετά το όριο του θανάτου, το θέμα παίρνει άλλη σοβαρή διάσταση. Διότι είναι προφανές ότι στην καθημερινότητα απαιτείται η προσωπική επιθυμία και η διάθεση δυνάμεων για να πετυχαίνουμε το καλύτερο.

Όμως, αφού για όλους η πραγματικότητα υπερβαίνει με απόλυτο τρόπο αυτό το όριο, αυτό σημαίνει ότι το άτομο πρέπει να λαμβάνει τα μέτρα του, ώστε τούτο να πράττει και εκείνο να μην λησμονεί. Διότι η αστάθεια και ο χρονικός ορίζοντας όλων των πράξεων για τις προσωπικές μας κατακτήσεις βρίσκονται στον πυρήνα των κατακτήσεών μας, άρα αναζητείται και το “υλικό” εκείνο που θα δώσει στις κατακτήσεις μας και άλλο νόημα και άλλο περιεχόμενο. Διότι τα καλά για τους ανθρώπους, δεν σημαίνει ότι αποβαίνουν εξ ίσου καλά και για την ατομική μας πορεία μετά το όριο του θανάτου.

Και ο Χριστός έβαλε όλα τα πράγματα σε άλλη βάση για την ατομική μας καθημερινότητα: να αγωνίζεστε με όλη σας την δύναμη για την καλύτερη καθημερινότητα, αλλά να μην ξεχνάτε και την επέκεινα του τάφου διάσταση. Διότι αυτή θα τροφοδοτήσει σήμερα με δύναμη και ενέργεια την ατομική σας προσωπικότητα, αλλά θα θέσει και νέα βάση ώστε το όριο του θανάτου να είναι μόνο μια χρονολογική ένδειξη αλλαγής ζωής και όχι σήμα αιώνιου θανάτου. 

Οι προσωπικές μας κατακτήσεις είναι τα όνειρα που καθένας έχει για την ατομική του ζωή. Και αυτή η κατάκτηση των ονείρων ενισχύει την ελπίδα μας για το μέλλον, και η ελπίδα είναι η κινητήρια δύναμη που ενορχηστρωνει τις προσωπικές μας ικανότητες με σκοπό την κατάκτηση. Όπου δεν υπάρχουν στόχοι και ελπίδα για την κατάκτησή τους, το άτομο είναι ήδη νεκρό, διότι δεν έχει ενδιαφέροντα για την ζωή, αφού η ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την νέα κατάκτηση κάθε στιγμή που βιώνουμε την καθημερινότητά μας.

Και μπορεί στην προσωπική μας ζωή να μην αντιλαμβανόμαστε τις εσωτερικές λειτουργίες που συντελούνται μέσα στο σώμα μας και στην συνείδησή μας, ωστόσο αυτό είναι η αδυναμία μας: η άγνοια. Προσκολλάται η επιθυμία μας για κατάκτηση με το αντικείμενο της κατάκτησης, και τελικά χάνουμε τον βηματισμό μας, διότι συγχέουμε την πορεία με την αξία του στόχου, για τον οποίο ταξιδεύουμε καθημερινά στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Και ενώ η πίστη μας και η ελπίδα μας παραμένουν ενεργά στοιχεία μέσα στην συνείδησή μας, εμείς αποπροσανατολιζομαστε με την κάθε επιμέρους ικανοποίηση, και εγκαταλείπουμε τον στόχο για τον οποίο είχαμε ξεκινήσει. Και αυτή η αλλαγή προσανατολισμού από τον αρχικό στόχο στην ευκαιριακή ικανοποίηση είναι το στοιχείο που ωθεί τις πεποιθήσεις μας σε απαισιοδοξία, θλίψη και απογοήτευση. Και ενώ το φυσιολογικό είναι η κάθε μικρή κατάκτηση να αποτελεί ένα σκαλοπάτι για την επόμενη κατάκτηση, εμείς ξεχνάμε – συνήθως – τους στόχους, και παραμένουμε ανενεργοί στην προσωπική μας ελπίδα.

Διότι η καλλιέργεια είναι αυτή που διατηρεί την ελπίδα και την πίστη ζωντανή. Όταν πάψει η καλλιέργεια, τότε το μικρό απόθεμα που υφίσταται μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, απομειώνεται και συρρικνώνεται σταδιακά, για να καταλήξει στην φτώχεια και την εσωτερική μιζέρια, χωρίς όνειρα για το μέλλον της προσωπικής μας ζωής. Και αυτό είναι ο αργός και πρόωρος θάνατος.

Διότι ο φυσικός θάνατος είναι απόλυτα βέβαιος. Εκείνο που μπορούμε με βεβαιότητα να αποφύγουμε, είναι ο πρόωρος θάνατος, η εγκατάλειψη των ονείρων, και η ισοπέδωση μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Και αυτός είναι ο οδυνηρός θάνατος, διότι τον φυσικό θάνατο δεν τον “βιώνουμε” αφού θα έχουμε χάσει τις αισθήσεις μας όταν πεθάνουμε, ενώ ο πρόωρος θάνατος είναι συνεχής και οδυνηρός για το άτομο που τον βιώνει στην δική του απόλυτα προσωπική καθημερινότητα.

Και εδώ βρίσκεται το μυστικό της διδασκαλίας του Χριστού. Διότι ο Χριστός ένωσε την παρούσα απλή καθημερινότητα της επιβίωσης, με το αιώνιο παρόν και την προοπτική της αιωνιότητας, κατά τα μέτρα του αιώνιου δημιουργού, ο οποίος δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα μπορούμε να περιγράψουμε με τις πέντε αισθήσεις και με την πίστη που καθένας διαθέτει. Το μυστικό της κατάκτησης δεν βρίσκεται μόνο στις προσωπικές μας δυνάμεις και δυνατότητες, αλλά βρίσκεται – κυρίως – στην ανανέωση της ελπίδας και της πίστης, όπως την καθόρισε ο ίδιος ο Χριστός και όχι η ανθρώπινη μόνο μονάδα μέτρησης.

Τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, ο Χριστός εξήγησε – και εμείς μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα καλύτερα – ότι η ζωή δεν είναι μόνο το προσωπικό βίωμα κάθε ατόμου, αλλά επεκτείνεται με τα μέτρα της πίστης και της ελπίδας στους ορίζοντες του δημιουργού, ο οποίος δεν γνωρίζει όρια στον χώρο και τον χρόνο, αλλά υφίσταται πριν δημιουργηθεί ο κόσμος που εμείς βιώνουμε την προσωπική μας εμπειρία κάθε μέρα.