Οι καλές μας κατακτήσεις – ό,τι εμείς θεωρούμε καλό – είναι αξιόλογες σε κάθε περίπτωση. Εάν όμως αυτές ολοκληρώσουν τον κύκλο τους χωρίς να έχουν συνέχεια, αυτό δηλώνει ότι είχαν μικρή εμβέλεια και αξία, άρα – πιθανόν – αυτό να μην μάς ικανοποιεί κατά την ακρίβεια των προσωπικών μας επιδιώξεων. Διότι, οι κατακτήσεις που είναι για φθορά και τις εφήμερες ανάγκες μας, δεν είναι αμελητέα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν αυτός ο πραγματικός στόχος της προσωπικής προσπάθειας να κατακτήσουμε το αντικείμενο του πόθου και της επιθυμίας μας.
Αντίθετα, το σύνολο των ανθρώπων επιθυμεί – αν και ποτέ δεν το δηλώνει κανείς με θάρρος και ευθύτητα – το έργο που έχει επιτελέσει και έχει κατακτήσει, να έχει και προοπτικές μέλλοντος. Και, νομίζω, ότι εάν ερωτηθεί κάθε εχέφρων, όλοι θα δηλώσουμε εραστές του μέλλοντος και όχι μόνο του παρόντος και του σήμερα μέσα από την ουσιαστική προσέγγιση των έργων που καθένας μας επιδιώκει να κατακτήσει μέσα από τα έργα της ατομικής του καθημερινότητας.
Διότι, υποσυνείδητα όλοι κατανοούμε την αξία του μακροχρόνιου σε σχέση με την αξία του εφήμερου ή στιγμιαίου. Απλά, όταν έρχεται η στιγμή των προσωπικών μας επιλογών, επειδή οι αποφάσεις για τις επιλογές των μακροχρόνιων ζητημάτων που διαχειριζόμαστε στην διάρκεια της ατομικής μας καθημερινότητας είναι δαπανηρές σε χρόνο και δυνάμεις, όλοι επιλέγουμε το εύκολο, γιατί αυτό “βολεύει” τα πράγματα εκείνη τη στιγμή.Και ενώ ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό που “θα” θέλαμε, εμείς με απλότητα επιλέγουμε το εύκολο, αφήνοντας τα δύσκολα και τις δύσκολες αποφάσεις για το μέλλον.
Αλλά αυτό δεν είναι πάντα και η καλύτερη επιλογή. Διότι μπορεί το μέλλον να μην προφτάσει να έρθει στην δική μας περίπτωση, ή το μέλλον να φτάσει, αλλά εγώ να μην είμαι σε θέση πλέον να το αξιοποιήσω, όπως θα έκανα κάποια χρόνια νωρίτερα. Αλλά αυτό, ενώ είναι η αλήθεια της πραγματικής μας ζωής, στην βαθύτερη συνείδησή μας όλοι κατανοούμε την απλότητα και την ευκολία με την οποία είχαμε αποφασίσει τότε κάτι όχι και τόσο δυνατό και καλό, και τώρα, μετά από καιρό, εμείς οι ίδιοι κρίνουμε ότι η τότε παλαιότερη απόφασή μας δεν ήταν και η καλύτερη, αν και φαινόταν τότε ότι ήταν η πιο βολική για τα τότε συμφέροντάς μας.
Όμως, επειδή όσο περνούν τα χρόνια οι αξίες της ζωής μας αλλάζουν, συνήθως όλοι θα θέλαμε να έχουμε τον χρόνο να γυρίζουμε το χρόνο πίσω και να παίρναμε τώρα τις σωστές αποφάσεις που θα είχαν μεγαλύτερη αξία για την προσωπική αλλά και την κοινωνική μας ζωή. Και επειδή αυτό ποτέ δεν μπορεί να γίνει – στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα – όλοι πέφτουμε στην παγίδα της αυτοκατάκρισης και της εσωστρέφειας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το προσωπικό μας μέλλον. Διότι κάθε αυτοκατάκριση για πράξεις του παρελθόντος, συμπαρασύρει και το σήμερα, αλλά πολλές φορές υποσκάπτει και το ατομικό μας μέλλον, και τότε οι συμφορές έρχονται χωρίς λύση.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι, επειδή το παρελθόν δεν μπορούμε να το διαγράψουμε ως ιστορική πραγματικότητα, καλύτερα είναι να καλλιεργούμε το παρόν με τις προοπτικές του καλύτερου μέλλοντος, και όχι να υποσκάπτουμε τα έργα του παρελθόντος, με σκοπό να τα διορθώσουμε. Σήμερα είναι ημέρα για το καλύτερο, και όχι η ημέρα διόρθωσης των γεγονότων του παρελθόντος.