Οι ατομικές μας κατακτήσεις είναι προσωπικό θέμα, και εξαρτώνται από τα δικά μας ενδιαφέροντα. Και προφανώς, οι ανάγκες της καθημερινότητας μάς οδηγούν στην εξασφάλιση τροφής και προστασίας για σήμερα, αλλά – εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα – ενδιαφερόμαστε και για το μέλλον, μάλιστα μερικές φορές κατά υπερβολικό τρόπο. Δεν μάς αρκεί δηλαδή η εξασφάλιση της ημέρας, αλλά θέλουμε να έχουμε και “εφόδια” και για το μέλλον, συνήθως χωρίς όρια λογικής.
Και αυτός ο μη λογικός συλλογισμός των ατομικών μας αναγκών μάς οδηγεί σε συγκέντρωση πραγμάτων που δεν τα έχουμε σήμερα ανάγκη, αλλά πιθανόν κάποια στιγμή της ζωής μας να μάς είναι χρήσιμα, τα συσσωρεύουμε και μετά αναζητουμε μεγαλύτερα σπίτια και αποθήκες για τις ανάγκες που δεν έχουμε σήμερα, αλλά πιθανόν να έχουμε στο μέλλον. Και αυτό το στοιχείο της άμετρης πλεονεξίας υποσκάπτει την ατομική μας καθημερινή ησυχία, και ενώ ξέρουμε – εάν σκεφτούμε λογικά – ότι θα μπορούσαμε αυτό να το παρουμε αργότερα, σπεύδουμε σήμερα να φορτώσουμε το ατομικό μας καλάθι με πράγματα που δεν τα χρειαζόμαστε σήμερα.
Και αυτό απλά έχει ώς συνέπεια την απώλεια χρόνου και δυνάμεων, άρα συρρίκνωση των σημερινών μας διαθέσιμων εφοδίων σε δύναμη και χρόνο. Δηλαδή, αφήνουμε τα επείγοντα και τα ουσιαστικά της ημέρας, και πιανόμαστε με τα μελλοντικά, που δεν ξέρουμε εάν ποτέ θα τα χρειαστούμε στην πραγματικότητα. Όμως αφήνοντας κάποιος/α το σήμερα, “χάνει το τρένο”, και αυτό φέρνει αργότερα απογοήτευση και εσωστρέφεια.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην δική του διδασκαλία δεν καθόρισε κανένα όριο πλουτισμού και αναγκών, αλλά επεσήμανε την ανάγκη συνετούς επιλογής σε ο,τιδήποτε δεν χρειαζόμαστε σήμερα. Ο άρτος ο επιούσιος δεν αφορά μόνο το ψωμί του φαγητού, αλλά αφορά και την εσωτερική επάρκεια σε δύναμη αντίστασης σε οτιδήποτε δεν είναι της δικής μας πραγματικής ανάγκης. Διότι, ήξερε ο Χριστός τον εσωτερικό μας εχθρό, εκείνον που κλέβει την αίσθηση της επάρκειας και τοποθετεί μέσα μας τις πλασματικές ανάγκες του μέλλοντος. Και αυτή η αναγκαία αντίσταση δεν ανήκει σε κανέναν άλλον άνθρωπο, αλλά μόνον στους εαυτούς μας.
Διότι κανείς δεν μάς επιβάλλει κάτι – εκτός από την μισητή οικονομική εφορία – εάν εμείς δεν συμφωνήσουμε. Και μπορεί η κοινωνική πίεση που νιώθουμε όλοι να μάς ωθεί σε πλεονεξία, αλλά η αντίσταση και η αποφυγή περιττών πραγμάτων, ορατών και μη ορατών, είναι αποκλειστική – και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό – ευθύνη κάθε ατόμου, όπως η χρήση του φρένου στο δικό μας όχημα δεν είναι ζήτημα των άλλων γύρω μας, αλλά είναι αποκλειστικό δικό μας ατομικό ζήτημα. Και επειδή σήμερα όλοι οδηγούμε κάποιο όχημα, η εξάσκηση στην ορθή χρήση της δύναμης και της αντίστασης στην ανάπτυξη ταχύτητας, έρχεται στην καθημερινότητα να επιβεβαιωθεί με απόλυτο τρόπο.
Κανείς άλλος δεν ευθύνεται για τους λάθους χειρισμούς στο δικό μου όχημα, από την στιγμή που εγώ ξεκινώ την καθημερινή μου πορεία. Τα λάθη των άλλων μπορεί να επηρεάζουν και την δική μου πορεία. Όμως τα δικά μου λάθη δημιουργούνται κατά κανόνα από εμένα, και εγώ θα πληρώσω την υπερβολή. Οι άλλοι, θα έρθουν στην δική τους σειρά, ανάλογα με την καλή ή την κακή χρήση που θα κάνουν στην δική τους καθημερινή πορεία.