Αρχεία για: Νοέμβριος 2025

Τα όρια του σύμπαντος, αλλά και της ψυχής, δηλαδή του εσωτερικού μας ανθρώπου, παραμένουν μέχρι σήμερα ανεξιχνίαστα, δηλαδή δεν τα ξέρουμε στον βαθμό που θα μπορούσαμε να τα ξέρουμε, αφού θα τα έχουμε εξιχνιάσει, δηλαδή θα τα έχουμε ανακαλύψει και κατανοήσει, ώστε η καθημερινή μας ζωή να είναι καλύτερη σε ποιότητα και μήκος, από ότι είναι μέχρι σήμερα.

Και επειδή όλοι κατανοούμε τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας, προσφεύγουμε στην αναζήτηση των όσων θα μπορούσαμε να εξεχνιάσουμε σήμερα, ξέροντας ότι και πάλι θα μείνουν πολλά να εξιχνιαστούν στο μέλλον από τις επόμενες γενιές των ανθρώπων. Με λίγα λόγια, όσοι διαθέτουν τον κοινό νου, κατανοούν ότι οι σημερινές μας κατακτήσεις και γνώσεις δεν είναι τέλειες, αλλά αντίθετα παραμένουν πολλά να μάθουμε και να εξιχνιάσουμε στο μέλλον. Διότι η καθημερινότητα μάς διδάσκει ότι κάθε μέρα βελτιώνουμε την προσωπική μας καθημερινότητα με τις ανακαλύψεις- αποκαλύψεις και εφαρμογές από τον άνθρωπο.

Άρα, βλέποντας προς τα πίσω στο παρελθόν, όλοι κατανοούμε την νέα σύγχρονη θέση και τις αποκαλύψεις που έχει δεχθεί ο άνθρωπος ως κοινωνία και ως άτομα. Και αυτό είναι τα βαθύτερο μάθημα από την παρατήρηση της φυσικής επιστήμης, αλλά και της διδασκαλίας του Χριστού. Διότι βασική αρχή της διδασκαλίας του Χριστού – και μάλιστα με απόλυτο τρόπο – δεν είναι η επανάπαυση στα κεκτημένα, αλλά η συνεχής γνώση της δημιουργίας, στοιχείο που προσθέτει δυνατότητες στο άτομο να προσεγγίσει με μεγαλύτερη ασφάλεια την παρουσία και το θέλημα του δημιουργού για την ατομική και κοινωνική μας ζωή.

Ο Χριστός, δηλαδή, δεν είπε και δεν δίδαξε την “αγρανάπαυση”, αλλά δίδαξε και εφάρμοσε την εγρήγορση, δηλαδή την επαγρύπνηση μπροστά στις καθημερινές προκλήσεις της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής, θέτοντας ως όριο την ανώτατη δύναμη που κάθε άτομο μπορεί να διαθέσει, για την βελτίωση της ατομικής του καθημερινότητας, διδάσκοντας ότι αυτή η ενεργή καθημερινότητα είναι ο τρόπος, μέσα από τον οποίο θα προχωρήσει κάθε άτομο – αλλά και η κοινωνία γενικότερα – σε κάποιο καλύτερο μέλλον, μέσα από την εξιχνίαση και κατανόηση πρώτα της δημιουργίας του κόσμου που μας περιβάλλει, αλλά και στην συνέχεια του εσωτερικού μας κόσμου, αφού αυτός ο εσωτερικός μας κόσμος είναι ότι πολύτιμο διαθέτει κάθε άτομο πάνω στην γη όσα χρόνια ζει και δραστηριοποιείται.

Επομένως, ο Χριστός δεν δίδαξε το “πίστευε και μη ερεύνα”, αλλά δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο κάθε άτομο που βιώνει μια προσωπική καθημερινότητα, θα την μετατρέψει σε χώρο εξιχνίασης, από την μια των προβλημάτων που τίθενται κάθε στιγμή, και από την άλλη των ορίων που πρέπει να μετακινηθούν – ή να μετακινούνται – προς την νέα καθημερινή πραγματικότητα.

Το παρελθόν διδάσκει, αλλά δεν επαναλαμβάνεται. Το παρόν μετράει, αλλά όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο – ή και αιώνιο – για όποιο άτομο επί γης ενδιαφέρεται για τα όρια της ζωής, αφού το άτομο πεθαίνει, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Και αυτό είναι το συμπέρασμα από την υγιαίνουσα διδασκαλία του Χριστού. 

Η σύντομη ζωή μας πάνω στην γη, ακόμη και αν ζήσουμε εκατό χρόνια, δεν είναι παρά μια στιγμή μέσα στο σύνολο της ζωής της ανθρωπότητας. Ωστόσο, αυτό δεν είναι και η προσωπική μας εμπειρία, διότι κάθε στιγμή είναι κρίσιμη στην προσωπική μας καθημερινότητα, και απαιτείται προσοχή στην διαχείριση των πραγμάτων που εμπίπτουν μέσα στα προσωπικά μας όρια, δηλαδή στον χρόνο και στον χώρο που καθένα πρόσωπο έχει στην διάθεσή του.

Διότι, η εξιχνίαση των θεμάτων που βρίσκονται μέσα – εντός – της δικής μας περιοχής βίου, δεν ανήκει ποτέ σε άλλους, αλλά αποκλειστικά στην δική μας αρμοδιότητα και ευθύνη, ενώ παράλληλα, εφόσον διαθέτουμε επιπλέον δυνάμεις, υπάρχουν περιθώρια επέκτασης των ορίων, ανάλογα με τις ατομικές μας δυνατότητες. Και αυτά όσον αφορά μόνον τον χωρικό παράγοντα, αφού ο χρονικός δεν είναι εξαρτημένος από καμμιά ύπαρξη πλην του δημιουργού.

Στον διαθέσιμο, λοιπόν, χώρο και χρόνο κάθε άτομο έχει πολύ μεγάλο έργο να κάνει, προκειμένου να εκπληρώσει τον δικό του ρόλο μέσα στην ανώνυμη κοινωνία των οκτώ δισεκατομμυρίων που μάς περιβάλλει. Και μπορεί αυτό να ακούγεται μαγικό, ωστόσο είναι απολύτως βέβαιο, ότι κάθε πρόσωπο που εμφανίζεται πάνω στην γη, έχει να εκτελέσει και ένα “δρομολόγιο” ζωής, δηλαδή να αναπτυχθεί και να εκτελέσει τον δρόμο του, αφού βέβαια έχει αποκτήσει την κατάλληλη ηλικία σε ανάπτυξη σώματος και αντίληψης.

Και αυτό το “δρομολόγιο” έχει την δική του καθημερινότητα, που είναι αυτή που βιώνει κάθε ζωντανός άνθρωπος πάνω στην γη. Και αυτό το δρομολόγιο έχει την σφραγίδα ευθύνης του ατόμου, πάντα βέβαια σε συνάρτηση με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον. Διότι άλλη καθημερινότητα έχει το άτομο μιας ορισμένης περιοχής και εποχής, και άλλη κάποιο άλλο άτομο μιας άλλης περιοχής και άλλης εποχής, αφού όλα είναι εξαρτημένα από τους δύο αυτούς παράγοντες του χώρου και του χρόνου.

Σε αυτά τα πλαίσια καλείται το άτομο να ανακαλύψει τον εαυτό του και τις δυνάμεις – εφόδια, τα οποία διαθέτει, προκειμένου να “τρέξει” το προσωπικό του δρομολόγιο, αφού κάθε άτομο, όπως και τα αυτοκίνητα σε ένα πολυσύχναστο αυτοκινητόδρομο, είναι μία μεμονωμένη περίπτωση κίνησης, και υπεύθυνο είναι το άτομο που ταξιδεύει και όχι μόνο οι άλλοι, που και αυτοί κινούνται γύρω του. Με λίγα λόγια, το άτομο είναι υπεύθυνο για την πορεία και την πληρότητα της ετοιμασίας, αλλά και της φροντίδας κατά την πορεία και όχι βέβαια οι άλλοι. Και αυτό ήταν το μήνυμα του Χριστού.

Μην χάνεστε μέσα στο πλήθος ως ανώνυμα πλάσματα, αλλά ανακαλύψτε και εξιχνιάστε τα προσωπικά σας όρια και το περιεχόμενο της προσωπικής σας ζωής, χωρίς να παρασύρεστε από την πορεία των άλλων. Κάθε πρόσωπο είναι αυθύπαρκτο και έχει την δυνατότητα της αναγκαίας πληρότητας για την πορεία, την οποία πρέπει να διανύσει στον πρόσκαιρο επί γης βίο του. Και ο Χριστός υποσχέθηκε με αποδείξεις, ότι όποιο άτομο, άνδρας ή γυναίκα, εφαρμόζει την δική μου διδασκαλία και δεν χάνεται μέσα στην ανώνυμη μάζα του κόσμου, θα βιώνει μεν την προσωπική του πληρότητα εδώ, αλλά η επιτυχία εδώ θα είναι – με αποδείξεις – και επιτυχία στο μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο. Η γνώση του παρελθόντος δεν βοηθά καθόλου για την καλή εξέλιξη του προσωπικού μας μέλλοντος. 

Οι περιοχές του χώρου και του χρόνου μέσα στις οποίες κάθε άνθρωπος βιώνει την καθημερινότητά του, έχουν όρια με φυσικό και αμετακίνητο τρόπο. Ο χώρος μέσα στον οποίο κινούμαστε καθημερινά είναι περιορισμένος, ακόμη και εάν κάποιος ταξιδεύει σε χώρους μακρινούς από τον τόπο κατοικίας του. Και ο χρόνος είναι αμείλικτος, διότι κανείς ποτέ δεν έχει υπερβεί το τελικό  όριο του φυσικού τέλους της επίγειας ζωής, ανεξάρτητα από άλλες παραμέτρους, όπως πχ ο πλούτος, η δόξα, η εξουσία.

Ο χώρος και ο χρόνος είναι οι δύο παράγοντες, οι οποίοι καθορίζουν την καθημερινότητά μας, ανεξάρτητα εάν το άτομο έχει την αίσθηση αυτών των πραγμάτων ή όχι. Διότι όλοι οι άνθρωποι που γεννιούνται πεθαίνουν, και κανείς δεν ζει σε άλλο πλανήτη, αλλά όλοι κατοικούμε πάνω στον πλανήτη γη. Και αυτή η οδυνηρή μέχρι σήμερα αλήθεια και πραγματικότητα, καθηλώνει την διάθεσή μας για ζωή. Όχι γιατί έχουμε πεθάνει – μια χαρά περνάμε – αλλά γιατί ο εσωτερικός μας κόσμος έχει την επιθυμία να ζήσουμε, ενώ βλέπουμε και ξέρουμε με απόλυτη ασφάλεια ότι κανείς δεν έχει ποτέ υπερβεί αυτά τα όρια του χώρου και του χρόνου.

Και σε αυτόν ακριβώς τον παράγοντα της καθήλωσης και του αδιέξοδου εστιάζει η διδασκαλία του Χριστού. Διότι αυτή η διδασκαλία του δεν είναι μόνο ευχολόγια για καλύτερη ζωή, αλλά είναι και ένας πρακτικός δρόμος αλλαγής προοπτικής της ζωής. Ενώ, δηλαδή, όλοι ευχόμαστε τα καλύτερα για όλους, ο Χριστός δεν έμεινε ΜΟΝΟ σ αυτό, αλλά υπέδειξε και ένα πρακτικό δρόμο υπέρβασης των σκέψεων και των καθηλωμένων συναισθημάτων, που δημιουργεί το απόλυτο του ορίου της εδώ ζωής και του θανάτου.

Αποκάλυψε ότι το άτομο εάν επιθυμεί μπορεί να ακολουθήσει ένα δρόμο όχι απόρριψης, αλλά υπέρβασης της εδώ σκληρής πραγματικότητας μέσω της πίστης στην δική του υγιαίνουσα διδασκαλία. Η πίστη δηλαδή στον άγνωστο θεό – τον θεό κανείς ποτέ δεν τον είδε και δεν τον ξέρει – εφόσον συνοδεύεται από την εφαρμογή των οδηγιών του Χριστού, όπως ο ίδιος εξήγησε στους τότε ακροατές του, παρέχει την δυνατότητα της υπέρβασης των ορίων του χώρου και του χρόνου, δηλαδή των δύο παραγόντων που καθηλώνουν την προσωπική μας καθημερινότητα.

Και η είσοδος στην πορεία αυτού το δρόμου ξεκινά κάθε στιγμή για κάθε άνθρωπο πάνω στην γη. Δεν υπάρχει χρόνος και τόπος που να είναι περιορισμενο το άτομο από την ευκαιρία της εισόδου στην πορεία αυτή που υπέδειξε ο Χριστός με την πίστη στην δική του υγιαίνουσα διδασκαλία. Η απόφαση ανήκει αποκλειστικά στο άτομο που ενδιαφέρεται, και όχι σε άλλους εξωγενείς παράγοντες, που πιθανόν θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν την προσωπική απόφαση για την νέα πορεία της πίστης στην διδασκαλία του Χριστού.