Κάθε προσωπική μας κατάκτηση στην ατομική μας καθημερινότητα αποδεικνύει και το ενδιαφέρον μας για την ζωή. Δεν υπάρχει ζωή – με την γενικότερη έννοια – χωρίς αναζητήσεις και ελπίδα. Η ελπίδα ανοίγει τον δρόμο. Η αναζήτηση είναι η κινητήρια δύναμη, που ωθεί το άτομο στην υπέρβαση της προσωπικής αδράνειας, του καθημερινού μας, δηλαδή, βολέματος.
Οι αναζητητές ανοίγουν τους δρόμους. Οι αδρανείς διατηρούν τα κεκτημένα, αλλά αυτά μειώνονται, διότι ο νόμος της φύσης αποδοκιμάζει την αδράνεια και αυξάνει το κόστος της συντήρησης – διατήρησης των κεκτημένων, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στην προσωπική, αλλά και την κοινωνική μας προσωπική πραγματικότητα. Όποιος ψάχνει και αναζητά βρίσκει – κατά κανόνα. Όποιος δεν αναζητά είναι απόλυτα βέβαιο ότι δεν θα κατακτήσει ποτέ τίποτα. Όχι γιατί δεν υπάρχουν πράγματα να κατακτήσει, αλλά γιατί το άτομο που δεν ενδιαφέρεται και δεν αναζητά, μένει στάσιμο και πεθαίνει από δίψα δίπλα στα ποτάμια του καθαρού νερού που κυλούν αδιάκοπα γύρω του.
Και ενώ αυτή είναι η αλήθεια της προσωπικής μας ζωής και εμπειρίας, όταν ερχόμαστε στις προσωπικές μας αποφάσεις ως Χριστιανοί, εφαρμόζουμε ακριβώς τα αντίθετα. Μένουμε στάσιμοι, χωρίς ενδιαφέρον για αναζητήσεις πέραν των κεκτημένων. Και αυτό δημιουργεί στασιμότητα, και στην στασιμότητα διατηρούνται τα μικρόβια, όπως και στα στάσιμα και μη ανανεούμενα νερά της φύσης. Στην στασιμότητα το άτομο φαίνεται και αισθάνεται ασφαλές, αλλά το μέλλον δεν το ξέρει κανείς, άρα υπάρχει κίνδυνος απώλειας των κεκτημένων, πάνω στα οποία είχαμε αποθέσει την χαρά της προσωπικής μας κατάκτησης.
Όποιος όμως αναζητά το καλύτερο και το πιο δίκαιο, αυτός/ή οπωσδήποτε θα διαθέτει καλύτερη πληροφόρηση για το αόρατο μέλλον και την κοινή μας τύχη. Διότι ο θάνατος και η απώλεια δεν συνοψίζεται μόνο στην ώρα του φυσικού μας θανάτου, αλλά – φευ! – έχει και την εμφάνισή του και στην προσωπική μας καθημερινότητα. Αποφεύγοντας να ανανεώσουμε το πνεύμα και τις περιορισμένες πεποιθήσεις μας, κινδυνεύουμε να ξεμείνουμε από δυνάμεις του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή της ελπίδας και της χαράς.
Αντίθετα, αναζητώντας νέες κατακτήσεις στον τομέα του εσωτερικού μας κόσμου, εκεί που συντελούνται όλα τα σπουδαία και – μη ορατά – τεχνάσματα της αδράνειας και του βολέματος ή της αναζήτησης και της νέας κατάκτησης, δίνουμε περιθώρια στον εαυτό μας να μετακινηθεί προς τα εμπρός, αφήνοντας πίσω τα καλά, για να φτάσουμε στο καλύτερο. Και στην διδασκαλία του Χριστού αυτός είναι ο Χρυσός κανόνας.
Δεν αφήνουμε το τώρα για το μέλλον, αλλά συμψηφίζουμε τα μέχρι σήμερα κέρδη, και τα επενδύουμε στο μη ορατό μέλλον των προσωπικών μας κατακτήσεων. Τότε έρχεται η νέα καθημερινή αποκάλυψη, καθώς ξεφεύγουμε από το παρελθόν και το σήμερα, για να εξερευνήσουμε το μέλλον, μέσα στο οποίο βρίσκονται κρυμένοι όλοι θησαυροί. Το παρελθόν και οι εμπειρίες του είναι η βάση του μέλλοντος. Αλλά δεν το αντικαθιστούν. Και η σοφία λέει ότι η βάση δεν είναι το όλον, αλλά τμήμα μόνον αυτού, κατά την διδασκαλία του Χριστού.