Οι προσωπικές μας κατακτήσεις έχουν όρια, αλλά αυτά είναι προσωρινά, και το ξέρουμε από την προσωπική μας εμπειρία. Διότι, μπορεί να κατακτήσαμε κάτι, αλλά είναι απόλυτα βέβαιο ότι αυτή η κατάκτηση, ήταν ένα μόνο στάδιο στην προσπάθειά μας, να κατακτήσουμε κάτι καλύτερο.
Αυτή είναι η προσωπική εμπειρία κάθε ζωντανού ανθρώπου, άσχετα αν γίνεται αντιληπτή άμεσα, ή θα γίνει στο μέλλον, ή και ποτέ, διότι ο άνθρωπος ως φυσικό πρόσωπο κάποια στιγμή φεύγει από αυτόν τον κόσμο, αλλά τα έργα των προσωπικών του κατακτήσεων θα συνεχιστούν από αλλους, και αυτή είναι η κοινή εμπειρία μέσα από την ιστορική πραγματικότητα.
Κανένας ποτέ δεν έφτασε το τέλειο, αλλά προχώρησε – στον καιρό του και με βάση της δυνάμεις που διέθετε τότε – σε ένα ικανοποιητικό όριο πληρότητας του στόχου της κατάκτησης, για να συνεχίσουν άλλοι προς τον ίδιο στόχο, αλλά έχοντας ως βάση τις κατακτήσεις των προηγουμένων. Κανείς ποτέ δεν ξεκινά από το μηδέν, αν και πολλές φορές η αλαζονεία δεν μάς επιτρέπει να δούμε την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα.
Τίποτα από όσα έχουμε σήμερα και χρησιμοποιούμε στην ατομική – αλλά και κοινωνική μας – καθημερινότητα δεν το ανακαλύπτουμε εμείς. Διότι είναι προφανές ότι για οτιδήποτε εμείς διαχειριζόμαστε, κάποιοι άλλοι στο παρελθόν είχαν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι της προσωπικής τους τότε κατάκτησης, είχαν φτάσει ως ένα σημείο πληρότητας της κατάκτησης, για την οποία είχαν ξεκινήσει, έφυγαν από την ζωή, και απλά εμείς σήμερα μπήκαμε στον δικό τους κόπο και θερίζουμε τον καρπό μέσα από τις δικές τους προσπάθειες.
Και όποιο άτομο νομίζει ότι αυτό προσωπικά ανακάλυψε τον τροχό ή την φωτιά, προφανώς πλανάται πλάνη οικτρά, διότι η κοινή λογική της αλήθειας υποδεικνύει άλλη διάσταση της αλήθειας. Εμείς στηριζόμαστε στις κατακτήσεις των παλαιοτέρων, και οι νεότεροι θα στηριχθούν στις δικές μας κατακτήσεις, προκειμένου να φτάσει η κατάκτηση στην τελειότητα που έχει προβλεφθεί από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου. Δηλαδή, καθένα άτομο προσθέτει στις προηγούμενες κατακτήσεις τον δικό του κόπο, και το αποτέλεσμα – πάντα προσωρινό – είναι αυτό που εμείς ονομάζουμε προσωπική μας κατάκτηση.
Δηλαδή, η δική μας κατάκτηση, είναι στην ουσία μια επέκταση της προηγούμενης κατάκτησης, ώστε να φτάσουμε στην τελειότητα, την οποία όμως κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων. Όλοι οι άνθρωποι δηλαδή προσθέτουμε στα ήδη υφιστάμενα, και καθένας παίρνει την ανταμοιβή του για τον ρόλο του στην συνολική κατάκτηση, όπως μπορούμε να το κατανοήσουμε από χιλιάδες ζητήματα που εμείς οι ίδιοι διαχειριζόμαστε μέσα στην προσωπική μας ζωή καθημερινά.
Και στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η παράμετρος, δηλαδή να κατανοούμε τον δικό μας ρόλο, αλλά σε σχέση με τους ρόλους των προηγουμένων, είναι καίριο στοιχείο, διότι προφυλάγει το άτομο από τον άμετρο εγωισμό, τον οποίο προκαλεί κάθε κατάκτηση. Διότι, κάθε κατάκτηση, περιέχει το νεωτερικό στοιχείο της απόλαυσης, αλλά αυτή πρέπει να έχει τα όριά της, προκειμένου το άτομο να μην γίνεται εγωιστής και αλαζόνας, αλλά να γίνεται περισσότερο συνετό, ώστε να αφήνει δρόμο στην συνείδησή του για κάποια καλύτερη μορφή κατάκτησης του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου ή και αιώνιου για τους Χριστιανούς.